Οι σκληροί δεν χορεύουν (χριστουγεννιάτικο διήγημα)

By Raymod Against Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, με πιάνει μια μελαγχολία. Αλλά, δεν μπορώ να σας εξηγήσω ακριβώς τους λόγους. Σιχαίνομαι τις νοσταλγικές αναδρομές. Με αηδιάζει να αφηγούμαι παρελθόντα κατορθώματα. Ποιος νοιάζεται πλέον για νυκτερινές πτήσεις στο Βερολίνο, για μυστικά ραντεβού στο «Check Point Charlie», για φωτογραφικές επιδρομές σε χιονισμένα αεροδρόμια και τρελές κούρσες στη Βουδαπέστη; Τι μπορείτε να καταλάβετε αν σας μιλήσω για την Κάρλα, εκείνη τη νύκτα στην Πράγα; Ή τότε που με πέτυχε στην Ζυρίχη κάποιος που έψαχνα γι αυτόν και παραλίγο να αποδείξω ότι πράγματι ο άνθρωπος δεν μπορεί να πετάξει από το παράθυρο. Δεν απασχολούν πλέον κανέναν τα ντεσού της «Αγοράς του Αιώνα», τα πάμπερς του Λούβαρη, οι πράκτορες της Στάζι και οι υπόγειες διασυνδέσεις του Κάρλος. Μπορώ να σας μιλήσω μόνο για κάποιους παλιούς φίλους που αφού έκαναν το καθήκον τους αποσύρθηκαν διακριτικά κι ευγενικά στο παρασκήνιο. Θα μπορούσα επίσης να αναφερθώ στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι κακοί νικάνε