"Δόση" Εθνικής υπερηφάνειας, την ώρα της πώλησης

Ζητώ να συγχωρέσετε το πρώτο ενικό, δεν έχει ξανασυμβεί σε τούτη εδώ τη γωνιά του σάιτ, αλλά εδώ που τα λέμε μια παρέα είμαστε στο superbasket εδώ και μπόλικα χρόνια και δεν νομίζω να με παρεξηγήσετε.

Πριν από το παιχνίδι της Εφές με τον Ολυμπιακό, λοιπόν, είδα την αφίσα των Τούρκων που έγραφε "Δικός μας ο μπακλαβάς, δικό μας το ντονέρ, δικό μας και το παιχνίδι". Είναι λίγο μικρότητα, αλλά με πείραξε και σκέφτηκα πως πρόκειται

για ακόμα μία πρόκληση
από τις δεκάδες των τελευταίων χρόνων, σοβαρές και μη. Μόλις τελείωσε το ματς είδα ξανά την αφίσα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Ο Ολυμπιακός τους... έκλεισε το σπίτι και πέταξε έξω την ομάδα των 30 εκατομμυρίων ευρώ μπροστά σε 10,000 Τούρκους.

Ήταν τεράστια νίκη σε μία ημέρα μνήμης. Η καταπληκτική εμφάνιση των "ερυθρόλυκων" και η νίκη επί της Εφές ήρθε σε μία, επίσης, πολύ δύσκολη μέρα για τη χώρα, όπως φυσικά σε εξίσου δύσκολη μέρα για τη χώρα θα έρθει και η νίκη του Παναθηναϊκού επί της Φενερμπαχτσέ. Απόψε...

Μακάρι αυτές οι "δόσεις" Εθνικής Υπερηφάνειας να μην προέρχονταν μόνο από τον αθλητισμό, αλλά στις μέρες μας λίγοι είναι οι λόγοι που σε κάνουν να νιώσεις περήφανος ως Έλληνας. Όχι, επειδή δεν το αξίζουμε αλλά διότι έτσι μας κατάντησαν μέχρι φυσικά να ξυπνήσουμε.

Σε μία εποχή, λοιπόν, που όλοι σκεφτόμαστε αν αύριο θα μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και ψάχνουμε κάποιο τρόπο για να ζήσουμε αξιοπρεπώς έρχονται κάποια μικροπράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε έστω και για λίγο.

Κλείνω το κομμάτι με ένα τραγούδι για αυτούς που δεν λυγίζουνε και που δεν προσκυνάνε

Είναι λίγο διαφορετικό το σημερινό blog αλλά όπως είπα και στην αρχή εύχομαι να με συγχωρήσετε.