ΓΡΑΒΙΑ | Οι παρουσίες πιο δυνατές από τα λόγια (vid)

Δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Ισως να απέφυγαν να ανταλλάξουν ακόμη και βλέμματα. Ωστόσο, Θανάσης και Δημήτρης Γιαννακόπουλος κάθισαν με λίγες θέσεις διαφορά στην εξέδρα των επισήμων στο ΟΑΚΑ αποδεικνύοντας με την παρουσία τους και μόνο, πως μπορεί να τους χωρίζουν πολλά, το Τριφύλλι όμως θα τους ενώνει για πάντα…

Προσωπικά θεωρώ λάθος τον χειρισμό του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να επιτεθεί στον θείο του και να τον κατηγορήσει για προδοσία. ΠΡΟΣΟΧΗ δεν εξετάζω το αν ισχύουν όσα είπε ή όχι, αλλά -ακόμη και από επικοινωνιακής πλευράς-

το να προσπαθήσει να ρίξει από το «βάθρο» τον άνθρωπο που μαζί με τον πατέρα του, Παύλο, «έχτισε» την καλύτερη ευρωπαϊκή ομάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας δεν ήταν και ότι καλύτερο.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει για εκείνον το ελαφρυντικό της ψυχολογικής πίεσης. Όταν κάποιος νιώθει ότι αδικείται, πνίγεται, θολώνει και δεν έχει την ψυχραιμία να προστατεύσει τον ίδιο του τον εαυτό, πόσω μάλλον τους γύρω του. Επιπλέον υπάρχει και το «ελαφρυντικό» του παρορμητικού στοιχείου, που αποτελεί χαρακτηριστικό τόσο των αδελφών Γιαννακόπουλων, όσο και του νεότερου μέλους της οικογενείας.

Στην προκειμένη περίπτωση, πάντως, ο «Τυφώνας», Θανάσης Γιαννακόπουλος σοφά δεν επιβεβαίωσε το παρατσούκλι του… Πήγε στο γήπεδο, κράτησε το στόμα του κλειστό στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων και ίσως τελικά αυτή η σιωπή να αποδειχθεί χρυσός για τον Παναθηναϊκό. Γιατί το τι έγινε την 7η Δεκεμβρίου έχει μικρή σημασία, μπροστά στο τι θα γίνει από δω και πέρα…

Απαντες αγωνιούν για την επόμενη μέρα, η οποία φαίνεται να ξημερώνει καλύτερη μετά την στήριξη του Δημήτρη Διαμαντίδη στο πρόσωπο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά και την επίσκεψη του τελευταίου στα αποδυτήρια. «Θα είμαι δίπλα σας ότι και να γίνει», τους είπε και παρότι δεν αναθεώρησε την απόφασή του να αποχωρήσει, άφησε να εννοηθεί ότι δεν είναι και οριστική… Και μακάρι για το Τριφύλλι, αλλά και για τον ίδιο να παραμείνει στο τιμόνι και να αποδείξει ότι μπορεί και είναι καλός καπετάνιος να ξεπεράσει τις φουρτούνες, όπως τις ξεπερνούσαν τόσα χρόνια ο πατέρας του και ο θείος του…

Θα ήταν απρέπεια εκ μέρους μου να μην αναφερθώ στον συγκλονιστικό Μάικ Μπατίστ, για τον οποίο, όμως, ότι και να γράψω θα είναι λίγο για αυτό παραθέτω το σχετικό βιντεάκι.