ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ | Ελλάδα - ΗΠΑ 101-95: Όταν ζήσαμε το... Αμερικάνικο όνειρο

Και όμως πέρασαν επτά χρόνια από τότε. Ποιες λέξεις θα μπορούσαν να μετουσιώσουν καλύτερα αυτό το μαγικό μεσημέρι που ζήσαμε, εκτός από το ίδιο το αποτέλεσμα που ακόμα και σήμερα μοιάζει απίστευτο...

Απίστευτο καταρχάς γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ηττήθηκαν ξανά από τότε καθώς αυτή η ελληνική "καρπαζιά" που εισέπραξαν και ενώ είχαν ανοίξει λογαριασμό, ήταν και η τελευταία (μέχρι στιγμής). Απίστευτο γιατί τους νικήσαμε με "κατοστάρα". Απίστευτο γιατί το παιχνίδι στο ξεκίνημα του, έδειχνε όσο εφιαλτικό μπορούσε, ειδικά όταν έχεις απέναντι σου ΛεΜπρόν, Καρμέλο,

Χάουαρν, Ουέιντ, Μπος, Πολ και σία.

Πολλές "ραψωδίες" έχουν γραφτεί μιας και είναι στο αίμα μας η επική πιστοποίηση των γεγονότων, αλλά για αυτή την περίπτωση αξίζει ο κόπος για άλλο ένα κείμενο, γιατί πραγματικά δεν ξέρουμε πότε και αν θα ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο.

Μια στεγνή παράθεση στοιχείων δεν είναι το φόρτε μου και δεν νομίζω να κατέχω κάτι παραπάνω απ' όλους τους αναγνώστες μαζί. Ίσως όμως μια ανάκληση των γεγονότων μέσα από τα μάτια ενός 23χρονου (το '06) που είχε πιάσει τον εαυτό του να ζηλεύει τους Λιθουανούς το 2000 στο Σίδνεϊ, όταν και κοντράρισαν τους Γκαρνέτ, Κάρτερ, Κιντ, Άλεν, Πέιτον, Τ.Χάρνταγούεϊ, Μούρνινγκ, Χιούστον, Μπέικερ, Αμπντούλ Ραχίμ, Σμιθ στα ίσια εις διπλούν (ομίλους και ημιτελικό), έχει έναν κάποιο ενδιαφέρον. Ίσως μέσα από αυτό το κείμενο μπείτε στον "κόπο" να ανασύρετε τις δικές σας αναμνήσεις από το χρονοντούλαπο.

Η ζήλια λοιπόν, αυτού του πιτσιρικά έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν στην Ιντιανάπολις το 2002 και με την Εθνική μας να είναι απούσα (ας όψεται η... Τουρκία του 2001), η "αρμάδα" του Τζορτζ Καρλ "σκόνταψε" εις διπλούν σε Σερβία (προημιτελικά 81-78) και Ισπανία (για την 5η θέση 81-75).

Γιατί όχι και εμείς; Σκέφτηκε ο μικρός...

Οι Ολυμπιακοί Aγώνες πλησίαζαν και όλα στην Ελλάδα της φούσκας των '00 κυλούσαν... ρολόι. Μια φρέσκια ομάδα υπό τις οδηγίες του Παναγιώτη Γιαννάκη θα διεκδικούσε μετάλλιο εντός έδρας.

Η αναμέτρηση με την ομάδα του Λάρι Μπράουν άφησε γλυκόπικρη γεύση καθώς σίγουρα δεν θύμιζε τις αμερικανικές "επελάσεις" των προηγούμενων χρόνων (71-77) αλλά έλειπε αυτό το "κάτι" που θα μπορούσε να μας χαρίσει τη νίκη και μάλιστα εντός έδρας, στο νεότευκτο γήπεδο του Ελληνικού...

Η ξεγυρισμένη... μπουνιά, στα μούτρα μάλιστα, από τους Λιθουανούς δυο μέρες μετά (76-98) και αυτή των Αργεντινών στο... στομάχι για τα προημιτελικά (64-69), μετέτρεψε το γλυκόπικρο, "σε πιο πικρό πεθαίνεις".

Α, ναι. Στην Αθήνα την παρέα των Αίβερσον, Ντάνκαν, Ουέιντ, ΛεΜπρον, Μάρμπερι, Στουνταμάιρ, Μπούζερ, Καρμέλο, Όντομ, Μάριον, Όκαφορ, είχαν φιλοδωρήσει... δηλητήριο οι μετέπειτα χρυσοί Ολυμπιονίκες, Αργεντινοί με 89-81.

Αν όχι τότε, τότε πότε;

Και φτάσαμε στην Σαϊτάμα μέσω.. Αθήνας.

Η ασύνδετη αυτή American Team του '04, έμοιαζε ανέκδοτο μπροστά σε αυτή την καλοκαρδισμένη μηχανή του '06 στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας.

Ο ονειροπόλος πιτσιρικάς που είχε πάψει πια να είναι και πολύ πιτσιρικάς, είχε χάσει κάθε πίστη (πριν απο το τουρνουά) ότι θα έβλεπε μια νίκη της Εθνικής του ομάδας επί των αφιονισμένων ΛεΜπρόν και Ουέιντ με τον "κόουτς Κ", στον πάγκο.

Το "δημιούργημα" όμως του Παναγιώτη Γιαννάκη έδειχνε να έχει "μεστώσει" για τα καλά με την τριάδα των γκαρντ μας (Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη) να προκαλεί ανεπανόρθωτα τραύματα στις αντίπαλες ομάδες. Εξάλλου ήταν ήδη πρωταθλητές Ευρώπης.

Οι πειστικές εμφανίσεις και οι νίκες διαδέχονταν η μία την άλλη με αποκορύφωμα το 73-56 επί της Γαλλίας στα προημιτελικά. Αποκορύφωμα; Είπαμε, αναδρομή μέσα από τα μάτια του πιτσιρικά, που να ήξερε τι ερχόταν.

Η Αμερική είχε τσακίσει στο διάβα της την Αυστραλία (113-73) και τη Γερμανία (85-65) και ήταν γνωστό ότι εφόσον φτάναμε στον ημιτελικό, αυτή θα ήταν η αντίπαλος μας.

Παρά τον βίαιο τραυματισμό του Ζήση από τον Βαρεχάο στους ομίλους ακόμα, που στέρησε στην Εθνική ακόμα έναν περιφερειακό παίκτη ή ακόμα καλύτερα, ακόμα ένα κορμί και ένα μυαλό μπροστά στον οδοστρωτήρα που ερχόταν κατά πάνω μας και έφερα τα διακριτικά Team USA, η... μυρωδιά εκείνου του πρώτου φθινοπωρινού μεσημεριού (στην Ελλάδα), ήταν διαφορετική. Είχε κάτι το πικάντικο...

Κανείς δεν περίμενε κάτι. Κανείς από τον περίγυρο του πιτσιρικά δηλαδή που μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά μπασκετικό κοινό. Η φαντασία του "μικρού", όμως είχε αρχίσει να οργιάζει. Θυμόταν το παιχνίδι του 2004 και φανταζόταν ένα διαφορετικό τέλος. Π.χ. με μια κατάληξη σαν τον ημιτελικού του Βελιγραδίου με το τρίποντο του Διαμαντίδη ή μια τάπα οποιουδήποτε μπροστά στον Ουέιντ.

Ποιος να το λέγε ότι η πραγματικότητα θα ήταν πιο θεαματική, πιο συναρπαστική και πιο "ονειρική" από το... όνειρο.

Η μουδιασμένη αρχή, κρατούσε και τον πιτσιρικά μουδιασμένο στον καναπέ του. Έβλεπε μια "επανάληψη" του προ διετίας ματς που αυτό το κάτι... έλειπε. Όχι όμως εκείνη τη μέρα. Όχι, την 1η Σεπτεμβρίου του 2006. Τότε δεν έλειπε τίποτα. Ίσα-ίσα, υπήρχαν όλα σε αφθονία.

Η καρδιά, το πάθος, το καθαρό μυαλό, η μπασκετική τεχνική, η φυσική κατάσταση. Όλα! Ήταν όλα εκεί, στη θέση τους.

Όταν στο 14' το επιθετικό φάουλ του "Λάζου", οδήγησε στο τρίποντο του Τζο Τζόνσον (21-33), η παρέα εκείνου του, μετέπειτα, βομβαρδισμένου σαλονιού, βιάστηκε να πει ότι ήδη είχε αρχίσει το τέλος. Όλοι έσπευσαν να συμφωνήσουν με τα λόγια του Ντουάιτ Χάουαρντ που "έφτασαν στα αυτιά" μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης, ότι αυτή η ομάδα (η Ελλάδα) "δεν ξέρει τι να κάνει". Όλοι εκτός από τον πιτσιρικά. Η ομάδα ήξερε...

Ο Παπαλουκάς μοίραζε, ο Σπανούλης "χτυπούσε", ο Διαμαντίδης καραδοκούσε, ο "Σόφο" κατεδάφιζε και η ήρεμη δύναμη, ο Κακιούζης σκόραρε τις στιγμές που έπρεπε. Α, και ο Παπαδόπουλος εκτός από εντύπωση (άσπρη κορδέλα), έκανε και πολύ δουλειά κάτω από τα καλάθια.

Το 21-33, έγινε 30-33 σε δυόμιση λεπτά και κάπου εκεί ήρθε το μπλακ άουτ. Κάπου εκεί, ο πιτσιρικάς απλά έβλεπε τις εικόνες να περνούν σαν πίνακες ζωγραφικής μπροστά από την οθόνη του, αγνοώντας κάθε ύπαρξη ζωής γύρω του.

Τα καρφώματα του Baby Shaq στα "μούτρα" του... Σούπερμαν, τα τρίποντα κατευθείαν στην καρδία, των Διαμαντίδη και Σπανούλη και η άμυνα ζώνης που "τύφλωσε" τους Αμερικανούς, κάνοντας τους να παίζουν με άλεϊ ουπ και να προσπαθούν να κάνουν "πόστερ" κάποιον αντίπαλο, ενώ έχαναν με διψήφια διαφορά. Όλα έμοιαζαν με έργα τέχνης, βγαλμένα από τον Λούβρο ή καλύτερα, κατευθείαν από την αρχαία Ελλάδα.

Το λάθος του Φώτση στα 27" πριν τη λήξη, έκανε όλους αυτούς που είχαν δειλά-δειλά αρχίσει να πιστεύουν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους μιάμιση ώρα, να δειλιάσουν και σαν άλλες Κασσάνδρες να προβλέψουν το τέλος του ονείρου.

Όχι όμως ο πιτσιρικάς. Δεν πίστευε ότι αυτή η κατάθεση ψυχής θα πήγαινε στράφι, έστω και από ένα λάθος σε τέτοιο κρίσιμο σημείο.

Τα "τούβλα" του ΛεΜπρόν και του Ουέιντ στο τέλος δεν τα είδε παρά σε βίντεο αργότερα, γιατί ήδη μετά τις βολές του Κακιούζη όπου "έγραψαν" το τελικό σκορ, είχε στείλει με βολέ το τηλεκοντρόλ στο σοβατεπί (όπως ο Τεο την μπάλα στα ύψη του γηπέδου). Ένα βολέ που άφησε την τηλεόραση χωρίς τηλεχειριστήριο και τον τοίχο με έναν σημάδι που θα θυμίζει για πάντα εκείνη τη μέρα.

Ο χορός-μπουλούκι που στήθηκε έξω από το σπίτι με τους ηλικιωμένους από απέναντι να σταυροκοπιούνται και παράλληλα να στέλνουν τις ευχές τους στην παρέα για να τους εγκαταλείψουν τα δαιμόνια από τα οποία είχαν καταληφθεί, ήταν παραπλήσιος με το συρτάκι που έστησαν οι διεθνείς μας στο κέντρο του γηπέδου υπό το βλέμμα του Καρμέλο..

"Πρέπει να μάθουμε το διεθνές μπάσκετ καλύτερα", είπε ο "Κ." αργότερα και μάλλον το έκαναν.

"Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας της ομάδας που χτίσαμε θα μας βοηθήσει να κάνουμε και ένα σπουδαίο παιχνίδι την Κυριακή (3/9/2006)", είπε ο Γιαννάκης. Κάτι που δυστυχώς δεν έγινε. Αυτό όμως δεν παύει την σπουδαιότητα εκείνης της νίκης.

Καθώς αν η γενιά του 76'-77' (Κακιούζης - Παπαλουκάς) του '80 (Διαμαντίδης, Παπαδόπουλος) και αυτή του 82'-'83 (Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης, Καϊμακόγλου) είχαν σαν οδηγό το '87, τότε η γενιά των Μποχωρίδη, Λαρεντζάκη, Παπαπέτρου, Αντετοκούνμπο, Αγραβάνη, Γόντικα κλπ έχει τους παρακάτω:

Δεκάλεπτα: 14-20, 45-41, 77-65, 101-95

Ελλάδα (Γιαννάκης): Παπαλουκάς 8 (5 ριμπάουντ, 12 ασίστ), Σχορτσανίτης 14 , Σπανούλης 22 (3), Φώτσης 9 (1), Χατζηβρέτας 2, Ντικούδης 8, Τσαρτσαρής 3 (1), Διαμαντίδης 12 (2 τρ. 5 ασίστ), Λ. Παπαδόπουλος 8, Κακιούζης 15 (1 τρ. 5 ρίμπ.)

ΗΠΑ (Σιζέφσκι): Τ.Τζόνσον 3 (1), Χάινριχ 12 (4), ΛεΜπρόν 17 (5 ρίμπ. 5 ασ.), Μπατιέρ 1, Ουέιντ 19 (1), Πολ 3 (6 ρίμπ.), Μπος 3, Χάουαρντ 10 (7 ρίμπ.), Μπραντ, Καρμέλο 27 (3).