Εγώ το έχω πιο μεγάλο...

Παρακολουθώντας τις διάφορες συζητήσεις που γίνονται γύρω μου αυτόν τον καιρό συχνά πυκνά σκέφτομαι διάφορους τύπους που... συναντούσα καθημερινά. Ο ένας έτρεχε στα στενά σα να ήταν σε αουτοστράσε στη Γερμανία. Σταματούσε στα στοπ ένα μέτρο μετά και κοιτούσε αδιάφορα τους οδηγούς που προσπαθούσαν να περάσουν. Όταν άναβε κόκκινο μάρσαρε δυνατά κι έφευγε σα να συμμετείχε σε καταδίωξη στους αχανείς δρόμους της Αμερικής. Πήγαινε αργά αργά στους δρόμους του Κολωνακίου χαζεύοντας με το όχημα τις βιτρίνες, επιδεικνύοντας τη...
τζιπούκλα του στους άλλους αρχοντοχωριάτες που το έπαιζαν μεγαλοαστοί, αδιαφορώντας για τους αγανακτισμένους πίσω του. Αν τον κοιτούσες επιτιμητικά για την ανάρμοστη συμπεριφορά του σε κοιτούσε σαν κουνούπι που σε λίγο θα το έλιωνε με το χοντρό του δάχτυλο «Τι κοιτάς ρε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Εγώ το έχω πιο μεγάλο (το τζιπ)»
Ο άλλος περνούσε τα μεσημέρια από τις γειτονιές και έτριζαν τα τζάμια των σπιτιών καθώς συντονιζόντουσαν με τους ακατάληπτου