Ένα λάθος βήμα στη Μέση Ανατολή θα επιφέρει τον Αρμαγεδών

Μετά τον άνεμο του παναραβισμού που σάρωσε τις αραβικές χώρες από τα τέλη της δεκαετίας...
του ΄50 έως τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ το 1973, ένας νέος άνεμος, αυτή τη φορά με αίτημα τη Δημοκρατία, σαρώνει τα κράτη του αραβικού κόσμου.

Η Τυνησία αποτέλεσε την αρχή, συνέχισε η Αίγυπτος, ακολούθησε η Λιβύη, το Μπαχρέιν, η Ιορδανία, η Υεμένη και η Συρία.

Όμως, η εξέλιξη της κατάστασης δεν ήταν τόσο «μαλακή» όσο στην περίπτωση της Τυνησίας, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας, όπου οι όποιες αλλαγές έγιναν ουσιαστικά αναίμακτα. Η Λιβύη και η Συρία είναι δύο χώρες όπου τα υπάρχοντα καθεστώτα έχουν ισχυρά εξουσιαστικά θεμέλια και διαθέτουν ισχυρές ένοπλες και παραστρατιωτικές μονάδες που τα στηρίζουν.



Έτσι η αλλαγή που νόμιζαν κάποιοι πως θα έρθει εν ριπεί οφθαλμού και χωρίς να χυθούν ποτάμια αίματος, δεν ήρθε και φυσικά δεν θα έρθει. Αντίθετα μέρα με την μέρα, όπως είχαμε προειδοποιήσει από τις αρχές του περασμένου Ιανουαρίου, η κατάσταση θα περιπλέκεται ολοένα και περισσότερο και θα βυθίζει μέσα σε μια αέναη δίνη χωρίς πυθμένα, τους επίδοξους κυβερνήτες αλλά και τα κράτη με νεοαποικιακές επιδιώξεις.

Λιβύη

Η Λιβύη όπως τελικά αποδείχθηκε, είναι μια δύσκολη υπόθεση. Και φυσικά οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που προσπάθησαν και προσπαθούν να διώξουν με τη χρήση βίας τον Μουαμάρ Καντάφι από την εξουσία, δείχνουν πως οδηγούνται σε αδιέξοδο. Σίγουρα όπως έλεγε και ο Καρλ Φον Κλαούσεβιτς, οι ένοπλες δυνάμεις ασκούν πολιτική. Όμως ποια πολιτική ασκείται, όταν οι ένοπλες δυνάμεις επεμβαίνουν χωρίς οργανωμένο πολιτικό σχέδιο; Η ένοπλη εμπλοκή του ΝΑΤΟ πήρε έναν μανδύα ανθρωπιστικής επέμβασης και φυσικά με επιλεγμένη εμπλοκή και βομβαρδισμούς ακριβείας. Το οξύμωρο είναι πως όλα αυτά, έγιναν χωρίς να εξαντληθούν όλες οι προσπάθειες για την εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης ή όπως λέγεται: οι «διπλωμάτες δεν “ίδρωσαν” πριν επέμβουν οι στρατιωτικοί».



Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα στη Λιβύη. Επικρατεί ένα πραγματικό πανδαιμόνιο και οι δυνάμεις του Μουαμάρ Καντάφι, δείχνουν ναι μεν να έχουν πληγεί αλλά παραμένουν ουσιαστικά αρκετά ισχυρές για να αντιμετωπίζουν τους αντικαθεστωτικούς και να διεκδικούν με αξιώσεις την ήττα των αντιπάλων τους στο πεδίο των επιχειρήσεων. Και δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός, πως ο λίβυος ηγέτης προσπαθεί με νύχια και δόντια να μετατρέψει τον εμφύλιο, σε διακρατική σύγκρουση εμπλέκοντας την Τυνησία αρχικά και ίσως την Αίγυπτο ή κάποια γειτονική υποσαχάρια χώρα, ώστε να δημιουργήσει εύρος μετώπου ικανού να καταπιεί στρατηγικά τις επιχειρήσεις του αντιπάλου.

Οι σχεδιαστές και στρατηγιστές του ΝΑΤΟ, υποτίμησαν τις δυνατότητες και κυρίως το σθένος του Μουαμάρ Καντάφι, πιστεύοντας σε μια εύκολη νίκη, λόγω της τεχνολογικής ανωτερότητας τους. Έκαναν όμως το λάθος που χαρακτηρίζει τις αλαζονικές- λόγω ισχύος -χώρες και τώρα είναι αναγκασμένες εκ των πραγμάτων να εμπλακούν ακόμα περισσότερο στη σύγκρουση, αν επιθυμούν