Γιατί είμαι μονίμως θυμωμένη;

Νευριάζετε με το παραμικρό, βάζετε τις φωνές και μετά έχετε τύψεις επειδή είπατε...
πράγματα που δεν θέλατε να πείτε. Καλώς ήρθατε στο κλαμπ των θυμωμένων γυναικών!

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Πότε είδατε έναν πραγματικά ήρεμο άνθρωπο; Μη βιαστείτε να απαντήσετε: πρόκειται για είδος υπό εξαφάνιση...

Όλοι είμαστε λίγο-πολύ θυμωμένοι με κάτι: μας φταίει ο διευθυντής μας που δεν μας καταλαβαίνει, ο άντρας μας που κάνει πάντα το δικό του, τα παιδιά που τα θέλουν όλα χωρίς να σκέφτονται τίποτα...

Αν σας παρηγορεί η σκέψη, δεν είστε η μόνη που θέλετε να ουρλιάξετε για να βγάλετε το θυμό που έχετε μέσα σας. Και, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, είναι λάθος που δεν το έχετε κάνει μέχρι τώρα. Μόνο που, πριν αποφασίσετε να τα ξεκαθαρίσετε όλα εδώ και τώρα, σκεφτείτε καλά με ποιον είστε θυμωμένη και γιατί...

Ο ταύρος και το χορτάρι του

Οι Θιβετιανοί έχουν μια παροιμία: «Όταν ο ταύρος είναι θυμωμένος, δώσ' του λίγο χορτάρι ακόμα». Αν το δείτε από τη σωστή πλευρά του, δεν έχουν καθόλου άδικο. Όχι πως με λίγο χορτάρι θα ξεχάσετε το θυμό σας, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε όλοι είναι να μας σέβονται. Θέλουμε το μικρό λιβάδι μας όπου οι άλλοι δεν θα μας τρωνε το χορτάρι.

«Ο θυμός», εξηγεί η Αντιγόνη Ωραιοπούλου, σύμβουλος ψυχικής υγείας και ψυχοθεραπεύτρια, «ξεκινάει από ένα πρόβλημα οριοθέτησης: οι άλλοι καταπατούν τα όρια μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Σε αυτό όμως έχουμε και τη δική μας ευθύνη, αφού δεν κάνουμε σαφές πού αρχίζουν και πού τελειώνουν».

Όποια και αν είναι η αιτία του, πρόκειται για ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που παίρνει διάφορες μορφές: υπάρχει ο θυμός της αδικίας, της ταπείνωσης, του πόνου, όπως υπάρχουν αυτοί που ικανοποιούνται (με ένα σχεδόν μαζοχιστικό τρόπο) να θυμώνουν τους άλλους και αυτοί που είναι «εκπαιδευμένοι» να ανέχονται το θυμό των άλλων. Οι γυναίκες, κατά παράδοση, ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία.

Μικρές έξαλλες κυρίες

Από μικρές μάς έχουν μάθει να εσωτερικεύουμε το θυμό μας και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας (ή ό,τι τουλάχιστον μας έχει απομείνει από αυτήν). Δείτε όμως πώς λειτουργούν τα παιδιά: μπαίνουν στο δωμάτιο τους, ρίχνουν κάτω όλα τα παιχνίδια τους, χοροπηδούν πάνω στο κρεβάτι, βάζουν τα κλάματα με τις ώρες και μετά όλα είναι μέλι-γάλα.

Γιατί απλά ο θυμός θέλει το χρόνο του για να ξεθυμάνει και το γνωρίζουν καλά αυτό. «Εμείς όμως αντί να τα βοηθήσουμε να εκφράσουν το θυμό τους», συνεχίζει η Αντιγόνη Ωραιοπούλου, «τα μαθαίνουμε να τον θάβουν βαθιά μέσα τους. Γιατί έτσι μάθαμε και εμείς από τους γονείς μας.

Δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουμε ανθρώπους που θα είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς πολλές φορές να ξέρουν το γιατί, αφού δεν έχουν εκφράσει το θυμό τους την ώρα που έπρεπε με τον τρόπο που έπρεπε. Μετά τα 30 της χρόνια μια γυναίκα δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που της φταίει, ξέρει όμως ότι έχει μέσα της ένα ανεκπλήρωτο "γιατί" και μια οργή π