Η Ευρώπη παίρνει φωτιά

Το κόστος δανεισμού σε Ισπανία και Ιταλία παίρνει φωτιά. Πολλοί μιλούν για τον δρόμο...
της Ελλάδας, που θα ακολουθήσουν και αυτές. ΔΝΤ, Τρόικα και ασφυκτικά δημοσιονομικά – υφεσιακά μέτρα. Κάνουν λάθος. Η Ευρώπη δεν αντέχει να πληρώσει «εκβιασμούς» στις χώρες αυτές.

Το 2009 πολλοί ισχυρίζονται εντός και εκτός Ελλάδας, ότι στη χώρα μας θα έπρεπε να αποφασισθεί μια χρεοκοπία και ένα επαρκές «κούρεμα» δανείων και να οργανωθεί μια γρήγορη ανάκαμψη, μέσω διαθρωτικών- στοχευμένων αλλαγών, εντός της ευρωζώνης. Ακόμη και με έξοδο από την ευρωζώνη.

Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό ζήτημα θα είχε απεμπλακεί από το ευρωπαϊκό ή αντίθετα θα είχε δρομολογήσει απομάκρυνση της ευρωζώνης από την σημερινή καταστροφή της που εξελίσσεται. Η πραγματικότητα, που αποφασίσθηκε μέσω Μνημονίων, η εμπλοκή του ΔΝΤ στην διαδικασία εξυγίανσης μιας χώρας χωρίς εθνικό νόμισμα, αλλά και η «ηθική» εκμετάλλευση και νέο-αποικιοκρατία της Γερμανίας στη «χώρα» του Ευρώ, περιέπλεξαν, σε βαθμό απαγορευτικό τις εξελίξεις.

Σήμερα πλέον παρά την κατάσταση χρεοκοπίας της Ελλάδας και το περίφημο PSI, τίποτα δεν αλλάζει στην πραγματική κατάσταση της Ελλάδας. Επίσης κανένα ουσιώδες μήνυμα αποφασιστικότητας δεν έστειλε η Ευρώπη στον κόσμο των διεθνών αγορών. Αντίθετα μάλλον με το πέρασμα των μηνών, εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι αποτελεί, ιστορικά, ένα από τα πλέον αποτυχημένα πειράματα.

Ταυτόχρονα όμως η Γερμανική Ευρώπη δείχνει τα αδιέξοδα της. Η Ισπανία με κόστος δανεισμού να ξεπερνά πλέον το 6% και να οδεύει προς το απαγορευτικό 7% και την Ιταλία να την ακολουθεί κατά πόδας, η κατάσταση περιπλέκεται. Οι οικονομίες αυτές είναι πολύ μεγαλύτερες σε όγκο από εκείνες της Ελλάδας, της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας. Επίσης τα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε χώρας που βρίσκεται στην «κόκκινη ζώνη» είναι διαφορετικά από την άλλη.

Πάρα ταύτα η συνταγή που ακολουθείται είναι όχι μόνον αδιέξοδη αλλά και πανομοιότυπη. Υπάρχει όμως μια πολύ σημαντική διαφορά. Η Ευρώπη δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την κρίση σε μια τέτοια έκταση.Δεν είναι πλέον στην διακριτική ευχέρεια της Γερμανίας η ανακεφαλαιοποίηση των χωρών. Ενώ η διαδικασία της παροχής μεγάλης ρευστότητας στις τράπεζες, από την ΕΚΤ, που δοκίμασε ο νέος Διοικητής της, Μάριο Ντράγκι, δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, αφού οι τράπεζες δεν διοχετεύσαν αντίστοιχα κεφάλαια στην πραγματική οικονομία των χωρών τους, αλλά τα κράτησαν για τη δική τους «άμυνα».

Ο Νικολά Σαρκοζί από την άλλη στην κορύφωση της προεκλογικής του εκστρατείας και βλέποντας το «τραίνο» της δεύτερης θητείας να χάνεται, άρχισε να σπάει την «συμφωνία» του με τη Μέρκελ και να μιλά για την ανάγκη να υπάρξει χρηματοδότηση από την ΕΚΤ, στην ανάπτυξη της ευρωζώνης. Κάτι όμως που καθόλου δεν ενθουσιάζει το Βερολίνο, αλλά ταυτόχρονα θέτει και ένα ζήτημα. Ποιο είναι το μοντέλο της ανάπτυξης στην ευρωζώνη; Και σε ποια βάση μπορεί να γίνει μια τέτοια συζήτηση; Της ανάπτυξης στη βάση των δεδομένων των εθνικών κρατών ή στη βάση τ