Οι αγκυλώσεις της μεσαίας τάξης

Η Ελλάδα δεν έχει μεγαλοαστική τάξη , ούτε πραγματική αστική τάξη...
Τουλάχιστον από τα χρόνια του Μεσοπολέμου για την πρώτη και της Μεταπολίτευσης για την δεύτερη.
Έχει όμως και κυριαρχείται από μια «μέση τάξη», που μάλλον παραπέμπει σε έναν κοινωνικό «κιμά» στη βάση της φορολογικής δήλωσης ή των καταθέσεων σε τράπεζες του εξωτερικού.
Η «μέση τάξη» αυτή αποτελείται σε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος της από παλαιούς αστούς, στο μεγαλύτερο όγκο της από ένα συνονθύλευμα μικροαστών και συμπληρώνεται από κάποιους εκπροσώπους από τις αγροτικές και ναυτικές περιοχές της χώρας.
Η Μεταπολίτευση στηρίχθηκε στο «βουλιμικό όραμα» εξουσίας δύο πολιτικών οικογενειών. Των Καραμανλή και Παπανδρέου. Έχοντας ιδιόκτητα κόμματα εξουσίας , τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, πέτυχαν η πρώτη την κατάργηση της αστικής τάξης του κέντρου , αλλά και της ελίτ των επαρχιών, συγκροτώντας την Ελλάδα των μικροαστών και η δεύτερη την εμπέδωση της ισχύος και την παντοκρατορία αυτής της «μέσης τάξης» των μικροαστών.
Η Ελλάδα ακόμη και στην πορεία της εντός της Ευρώπης και δεν αναφερόμαστε στη γερμανική Ευρώπη , που τελευταία ξημέρωσε, δεν εμπέδωσε μια αναβαθμισμένη συγκρότηση και εξέλιξη, αλλά με κοινοτικές επιδοτήσεις και κρατικά επιδόματα και χορηγίες, προσπάθησε να δικαιώσει την παρουσία, τον ατομισμό και την στρέβλωση αυτής της «μέσης τάξης».
Στην τελευταία 15ετια με θεωρίες του τύπου «εκσυγχρονισμού» και «μεσαίου χώρου», το σύστημα εξουσίας της Ελλάδας θέλησε να δημιουργήσει ένα ενιαίο κέντρο εξουσίας, με τα δύο κόμματα εξουσίας να συγκλίνουν στο Κέντρο. Στην ομοιομορφία και την μονιμότητα της στρέβλωσης, του ατομισμού και της οικονομολατρείας. Μάλιστα ξαφνικά ανακαλύφθηκε μια αόριστη τεχνοκρατία, που με κάποιο μαγικό τρόπο θα μπορούσε να λύσει τα ζητήματα στρέβλωσης στην ανάπτυξη και την συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.
Η τεχνοκρατία από μόνη της χαρακτηρίζεται από δύο παραμέτρους. Αρνείται τα οράματα πολιτικού βεληνεκούς, εξελίσσει την πραγματικότητα στη βάση της διαχείρισης. Εκτελεί χωρίς να σκέπτεται. Χειρίζεται εργαλεία, χωρίς να μπορεί να χαράξει στρατηγική. Τρεις περίοδοι συγκροτούν την περίοδο της παραίτησης της πολιτικής υπέρ της αυθεντίας των τεχνοκρατών. Πρώτη με Μητσοτάκη, δεύτερη με Σημίτη, Τρίτη με Καραμανλή.
Η τεχνοκρατία δεν έχει αυθύπαρκτο χαρακτήρα. Δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική. Δεν μπορεί να υπηρετήσει από μόνη της την λειτουργία και την ενίσχυση ενός εθνικού-κράτους. Από την άλλη η πολιτική όπως ασκείτο από τα κόμματα και το σύστημα εξουσίας δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από τους τεχνοκράτες-υπαλλήλους της.
Η «μέση τάξη» που από το 1995 και μετά επεκράτησε σε απόλυτο βαθμό στην κοινωνική συγκρότηση της Ελλάδας επικρότησε το «εκρηκτικό μείγμα» μεσοπρόθεσμα των πολιτικών, παλαιοκομματικών διαχειριστών, με το άλλοθι, των τεχνοκρατών, σε ρόλο αυθεντίας. Μέχρι το 2009 όλο το σύστημα αυτό λειτούργησε πολύ καλά, αφού υποσχόταν και πετύχαινε ευμάρεια και ευχέρεια καταναλωτισμού. Του μόνου κριτηρίου που είχε μείνει σε μια «