Οι περιπέτειες ενός 8χρονου άρρωστου παιδιού με την ελληνική γραφειοκρατία

Δε χρειάζεται κανένας νομίζω Έλληνας πολίτης να έχει διαβάσει Κάφκα για να μάθει, ποία είναι η γραφειοκρατία και μάλιστα στην...
εγχώρια εκδοχή της.

Τούτη, ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, αγνοεί και γράφει στα χειρότερα των υποδημάτων της διδάγματα της κοινωνιολογίας, που έχουν διατυπωθεί πριν από περισσότερο από μια εκατονταετία…

Ας όρισε ο Max Weber ότι, η γραφειοκρατική διοίκηση είναι η θεμελιώδης κυριαρχία της γνώσης επί της εξουσίας και μάλιστα σημειώνοντας συγκεκριμένους όρους, ώστε αυτή να προάγει τη διοίκηση του κράτους καθιστώντας την αποτελεσματικότερη και δικαιότερη.

Ε, η ελληνική ερμηνεία της γραφειοκρατίας παραβαίνει, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, κάθε όρο της επιστήμης κι αναδεικνύεται σε δυσειδέστατο τύραννο της καθημερινότητας ∙ Ιδιαίτερα των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας μας.

Χαρακτηριστική και αποκρουστικότατη εκδήλωση της αδιαφορίας, της αναλγησίας και της απόλυτης ανικανότητας αυτού του τερατώδους κρατικού μηχανισμού είναι η περίπτωση της οκτάχρονης Μαριλένας Γερογιάννη, η οποία πάσχει από το σπανιότατο σύνδρομο Οκαμότο.

Πρόκειται για πάθηση, που προσβάλει βασικά όργανα προκαλώντας δυσλειτουργίες, υποτονία και ψυχοκινητική καθυστέρηση. Το παιδί αυτό αντιμετωπίζει προβλήματα με τα νεφρά του (υδρονέφρωση) ∙ Υποφέρει από στένωση πνευμονικής αρτηρίας και ανοικτό βοτάλιο (καρδιολογικό) ∙ Έχει κορμική υποτονία, σχιστία υπερώας (λυκόστομα), μικροκεφαλία, ψυχοκινητική καθυστέρηση (δε μασάει, δε μιλάει), καθώς και στοιχεία αυτισμού, χωρίς να είναι αυτιστική. Έχει σοβαρό πρόβλημα με το έντερο, δυσπλασία και χαμηλής λειτουργίας νεφρό ∙ Πρόβλημα στο ισχίο.

Το παιδάκι αυτό έχει υποβληθεί στα οκτώ του χρόνια σε δέκα χειρουργικές επεμβάσεις!
Το ελληνικό δημόσιο λοιπόν δεν αναγνωρίζει κανένα σύνδρομο Οκαμότο αρνούμενο κάθε υποστήριξη!

Και διαβάζοντας τα παραπάνω, φέρνοντας στο νου, πόσοι παίρνανε(?) επιδόματα τυφλότητας, ενώ είχανε μάτι «γαρίδα», πόσοι απολάμβαναν συντάξεις «μαϊμού», μου έρχεται -και δεν το κρατώ μέσα μου- να φωνάξω οργισμένα:

«Ε άε στο διάολο ρε γαμώτο»!

Αναφέρομαι στη γραφειοκρατική απολυταρχία των μανδαρίνων, στα κοντόφθαλμα και αδιάφορα εγώ!
Όχι! Για την ελληνική κρατική «Λερναία Ύδρα» το σύνδρομο Οκαμότο δεν υφίσταται και έτσι η Μαριλένα και οι γονείς της οφείλουν να δίνουν τον καθημερινό τους αγώνα ολομόναχοι, στο περιθώριο της δικής μας εθνικής ωχαδερφιστικής εγωπάθειας.

Τρία χρόνια ζητούν βοήθεια και για τρία έτη έχουν γνωρίσει από την καλή κάθε Άννα και κάθε Καϊάφα των γραφειοκρατικών γραναζιών, που ξέρουν καλά να συνθλίβουν ανθρώπινες ζωές, κάθε έννοια αξιοπρέπειας.

Το καλοκαίρι η μητέρα του παιδιού Άννα Κυρώζη-Γερογιάννη απευθύνθηκε με επιστολή της στον πρωθυπουργό, το γραφείο του οποίου παρέπεμψε το θέμα στο Υπουργείο Υγείας. Πράγματι στις 4 Σεπτεμβρίου μία κυρία Χαρά Τσεκούρα επικοινώνησε με την οικογένεια λέγοντας, ότι θα ξανατηλεφωνούσε την επομένη. Αυτό ή