ΠΑΚΟ: Το ναρκωτικό που γέννησε η κρίση

Μέσα στο οικονομικό και κοινωνικό χάος που προκάλεσε η χρεοκοπία της Αργεντινής…



ένα νέο ναρκωτικό εμφανίστηκε στη χώρα: «Το Πάκο» ή αλλιώς «ο κλέφτης του μυαλού», «ο εξολοθρευτής των φτωχών». Η εξάπλωσή του υπήρξε αστραπιαία. «Το 2001, στο απόγειο της κρίσης. Όταν υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα στη χώρα. Όταν οι άνθρωποι δεν είχαν εργασία και αλλάξαμε 5
Προέδρους. Ήταν ένα πραγματικό χάος εκείνη την περίοδο. Τα άτομα που πουλούσαν ναρκωτικά μέσα στις γειτονιές επέλεξαν τότε να πουλήσουν το Πάκο, γιατί ήταν ένα ναρκωτικό φθηνότερο. Οι νέοι, ακόμα και παιδιά, άρχισαν να καταναλώνουν το πάκο», θυμάται η Βίλμα, που ζει σε μια από τις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες. Τα παιδιά της είναι και αυτά χρήστες του νεόφερτου ναρκωτικού.



Η Αργεντινή, χώρα εισαγωγής κοκαΐνης μέχρι το 2001, ξαφνικά μετατράπηκε σε χώρα παραγωγός. Πολλά παράνομα εργαστήρια άρχισαν να παράγουν υδροχλωρική, δηλαδή την κρυσταλλική κοκαΐνη, και από τα υπολείμματα  της κατεργασίας της έφτιαξαν το πάκο. Η τιμή του είναι πολύ χαμηλή, 50 λεπτά του δολαρίου το 1 γραμμάριο, και επομένως είναι προσιτό στους φτωχούς νέους, που εξαθλιώθηκαν ακόμη περισσότερο μετά την κρίση.
«Υπήρξε μια στρατηγική για να γίνει δημοφιλές το 2001 και κυρίως το 2002, όπου επίτηδες αποσύρανε από την αγορά τα δύο ναρκωτικά που στην Αργεντινή ακόμα είναι παράνομα και μεγάλης χρήσης, τη μαριχουάνα και την κοκαΐνη -και γεμίσανε οι δρόμοι με πάκο», εξηγεί ο Βάλδο Φερράρι, Διευθυντής λειτουργίας της Κοινωνικής Βοήθειας κατά των εθισμών του δήμου του Μπουένος Άιρες. «Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί  μια ολόκληρη γενιά. Έπρεπε να εξολοθρευτεί μια γενιά εφήβων και νέων που δεν θα είχε δουλειά , δεν θα είχε θέση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, δεν θα είχε δυνατότητες να ενταχθεί με κανέναν τρόπο με τον οποίο οι γενιές καταλαμβάνουν τον χώρο τους στη κοινωνία. Και επιπλέον, δεν έπρεπε να είναι παρούσες για να αντιμετωπίσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους, απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές εξουσίες».



«Το Πάκο είναι πολύ εύκολο να βρεθεί», μας λέει ο Πάμπλο, χρήστης ο ίδιος. «Έρχεται μόνο του σε σένα. Μερικές φορές κάποιος το ψάχνει κι άλλες έρχεται από μόνο του. Μερικές φορές είναι κάποιος όρθιος ή καθιστός όπως τώρα, κι έρχεται μόνο του». Οι χρήστες φτιάχνουν αυτοσχέδια πιπάκια από κεραίες αυτοκινήτων ή ραδιοφώνων, τοποθετούν μέσα το πάκο μαζί με σύρμα για το πλύσιμο των πιάτων, το καίνε με αναπτήρες που βγάζουν μεγάλη φλόγα και εισπνέουν τις αναθυμιάσεις που παράγονται. Πολλοί χρήστες παθαίνουν εγκαύματα στα δάχτυλα ή στην στοματική κοιλότητα, με αποτέλεσμα πολλοί να χάνουν τα δάκτυλά τους από προχωρημένα εγκαύματα. «Με τη χρήση του εθίζεσαι να ακυρώνεις τα πάντα. Γίνεσαι απαθής και δε νοιώθεις τίποτα, ούτε καλό ούτε κακό, δε νοιώθεις εντελώς τίποτα. Νοιώθεις «σβησμένος» χωρίς καμιά ανησυχία και χωρίς ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Εγώ δεν ξέρω πώς είναι να ζεις εδώ, σ’ αυτή τη γειτονιά. Εγώ ξέρω