Σ.ΦΥΤΑΝΙΔΗΣ: Άξιζε την αναμονή...

Με το πρώτο του γκολ με τη φανέλα του Ατρομήτου, ο Σωκράτης Φυτανίδης άνοιξε τον...
δρόμο για τη μεγάλη ανατροπή στο ματς Κυπέλλου με τον Αρη και την πρόκριση στους «8». Ο αμυντικός των Περιστεριωτών μίλησε στο Onsports για τα μυστικά αυτού του γκολ, αλλά και τα... παρελκόμενα.

Την πρώτη φορά κοίταξε ψηλά, κάτι μονολόγησε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής για την άμυνα. Τη δεύτερη φορά, σκέφτηκε ότι δεν έβαλε καλά το κεφάλι του, έδεσε τα χέρια γύρω από τη μέση και ελαφρώς τσαντισμένος γύρισε στον χώρο ευθύνης του. Την τρίτη, εκνευρίστηκε πολύ και πείσμωσε. Ηθελε να σκοράρει πολύ νωρίτερα, αλλά δεν του... καθόταν. Οι κεφαλιές του στα στημένα του Τάτου, του Πίτου και του Επστάιν περνούσαν συνεχώς λίγο δίπλα από τα δοκάρια. Το γκολ θα ερχόταν κάποια στιγμή για τον Σωκράτη Φυτανίδη. Ηρθε χθες.

Και δεν ήταν ένα γκολ... συμπλήρωμα σε μια ευρεία νίκη. Με αυτό, ο Ατρόμητος ισοφάρισε τον Αρη, έδιωξε το άγχος και εξαπολύοντας αντεπίθεση διαρκείας βρήκε και δεύτερο. Από το φιλαράκι του αυτή τη φορά, τον Μήτρογλου, στον οποίο έλεγε συχνά - πυκνά ότι θα τον μιμηθεί. Οι δυο τους, με την άξια συμπαράσταση όλων των υπολοίπων (φυσικά) και Ελλήνων κατά κύριο λόγο, έβγαλαν εις πέρας την αποστολή. Η ομάδα του Περιστερίου θα μπει στην κληρωτίδα, μετά τη νίκη επί του Άρη, στο Περιστέρι, για την επόμενη φάση του Κυπέλλου. Και μέχρι να βρεθεί κάποιος... θαρραλέος αντίπαλος για να την αποκλείσει, το όνειρο δεύτερης διαδοχικής συμμετοχής σε τελικό θα παραμένει ζωντανό στα Δυτικά Προάστια.

-Πρώτο και καλό. Από τον τρόπο με τον οποίο το πανηγύρισες, φάνηκε ότι το περίμενες καρτερικά...

«Οντως, το έψαχνα καιρό, αλλά κάτι γινόταν κάθε φορά κι εκεί που πίστευα ότι θα δω τη μπάλα στα δίχτυα, την αντίκριζα να καταλήγει άουτ. Αξιζε την υπομονή, πάντως, γιατί η επίτευξη του πρώτου μου γκολ συνδυάστηκε με μια σημαντική νίκη και με πρόκριση. Χάρηκα περισσότερο, γιατί ήρθε σε ένα πολύ κομβικό σημείο του αγώνα και μας επέτρεψε να απελευθερωθούμε στη συνέχεια και να φτάσουμε στην ανατροπή».

-Με το που σκόραρες, έφυγες αμέσως προς το μέρος του κόσμου και χτύπησες το στήθος σου. Τι σκεφτόσουν από μέσα σου εκείνη την ώρα;

«Από την πρώτη ημέρα που πάτησα το πόδι μου στο Περιστέρι, ο κόσμος με έβαλε στην καρδιά του. Πέρα από αυτό, όμως, νιώθω ότι στους οπαδούς και κυρίως σε αυτούς που μας ακολουθούν πιστά, χρωστάμε μεγάλο μέρος της καλής μας πορείας. Ξέρεις, μπορεί να μην παίζουμε μπροστά σε δέκα ή δεκαπέντε χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί, όμως, που έρχονται σε μια δύσκολη εποχή να ξοδέψουν τα λεφτά τους για να μας παρακολουθήσουν, αγαπούν παθιασμένα την ομάδα και μάς βοηθούν πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο φαντάζονται. Ηταν λοιπόν μια από μέρους μου ένδειξη εκτίμησης και αναγνώρισης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».

-Το πρώτο γκολ το αφιερώνεις με λίγα λόγια στον κόσμο;

«Και στον κόσμο. Θα ήθελα, όμως, πρωτίστως να το αφιερώσω στη γυναίκα μου (σ.σ. Σοφία). Είναι ο άνθρωπος που με στηρίζει σε κάθε μου