ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Το γράμμα μιας 32χρονης που νίκησε τον καρκίνο του μαστού...

«...παίρνω το θάρρος να σας γράψω, γιατί θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη δική μου αληθινή ιστορία...

Είμαι 32 χρονών και πριν 1,5 χρόνο μου διαγνώστηκε ότι έπασχα από καρκίνο του μαστού.

Το όνειρο που είχε ξεκινήσει για μένα πριν 3 μήνες με το γάμο μου, δεν είχε διάρκεια και μετατράπηκε μέσα σε μία ημέρα σε έναν εφιάλτη.

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να αισθάνεσαι ότι πεθαίνεις, πώς είναι να βλέπεις τον εαυτό σου να αλλάζει, πώς είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς τον πόνο, πώς είναι να αισθάνεσαι τον οίκτο των άλλων, πώς είναι να ξυπνάς τα βράδια (τα λίγα βράδια που μπορείς να κοιμηθείς) και να βλέπεις το είδωλό σου στον καθρέπτη και να τρομάζεις, πώς είναι να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που αγαπάς απομακρύνεται κάθε μέρα και πιο πολύ από εσένα, πώς είναι να αισθάνεσαι ένοχη που γκρεμίζεις τα όνειρά του, πώς είναι να σου λέει ότι δεν μπορεί να περιμένει, πώς είναι να μετράς τις μέρες, τις ώρες και να φτάνει η μέρα της τελευταίας θεραπείας.

Και πως είναι η πρώτη μέρα που αισθάνεσαι και πάλι καλά, η πρώτη μέρα που βλέπεις και πάλι τον ήλιο να λάμπει και να σου κρυφοχαμογελάει.

Και πως είναι να βρίσκεις τη δύναμη να διώχνεις μακριά ό,τι και όποιον σου κάνει κακό, να μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου, να νοιάζεσαι γι’ αυτόν και να τον φροντίζεις.

Ο καρκίνος με έμαθε να ερμηνεύω τα σημάδια, να μην θεωρώ τίποτα τυχαίο, να μην κάνω μακροχρόνια όνειρα, γιατί είναι χαζό, να εκτιμώ τα λίγα και να απομυθοποιώ τα πολλά.

Να 'στε καλά

Σοφία»

clopyandpaste