Δανεικοί καιροί

Του Κώστα ΠαπαθεοδώρουΑντέχουμε άραγε τέτοιο ρεαλισμό που φτάνει στα όρια του κυνισμού; Από τη μια πλευρά η αδύναμη κυβέρνηση με τους σοκαρισμένους και απρόθυμους υπουργούς της που επιχειρεί να επιβάλλει (όχι με τόση επιτυχία και… ταχύτητα) μέτρα και πολιτικές που -όπως λένε-αποκρούει η λογική αλλά επιτάσσει η ανάγκη και από την άλλη ο εσμός των δανειστών και των εταίρων μας που πιέζουν αφόρητα ενίοτε και με άκρως προσβλητικό τρόπο μια κοινωνία και ένα λαό που έχει χάσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας, ελπίδας, αλληλεγγύης.Οι παραινέσεις, οι υποδείξεις, οι εκβιασμοί είναι καθημερινοί. Αφόρητα πιεστικοί και εξαιρετικά προσβλητικοί. Απειλούν ότι εάν δεν συμμορφωθούμε θα μας αφήσουν στη μοίρα μας. Θα το κάνουν; Εξαρτάται από το κόστος της κάθε επιλογής που βάζουν στην παλάντζα τους. Ζυγαριά χρυσοχόου. που μετράει με ακρίβεια το κόστος, τις παρενέργειες, τις συνέπειες, τις αλυσιδωτές αντιδράσεις…Η απειλή που ενδεχομένως είναι απλά…προειδοποίηση, είναι ότι θα σταματήσουν οι ροές των δανειακών κεφαλαίων που εκτός από την εξυπηρέτηση των υποχρεώσεων καλύπτουν μισθούς, συντάξεις, λειτουργίες του κράτους.Εάν σταματήσει η δανειοδότηση, το κράτος για να ισοσκελίσει τις δαπάνες του και να συνεχίσει έστω και υποτυπωδώς να λειτουργεί (χωρίς βεβαίως να πληρώνει τα παλιά του χρέη), θα πρέπει να περικόψει αυτόματα τουλάχιστον άλλα 20 δις ευρώ το χρόνο.Εξαιρετικά δύσκολο έως ολέθριο εάν ληφθεί υπόψη ότι όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα έχουν εξοικονομήσει ετησίως περί τα 8 δις ευρώ.Η κατάσταση είναι δραματική και το χειρότερο δεν προβάλλει ελπίδα ή έστω ένα σημάδι ελπίδας και αισιοδοξίας στον ορίζοντα…ΣΧΕΔΙΟ ΒΤελευταία διαρρέεται το «ΣΧΕΔΙΟ Β». Το σενάριο της μείωσης κατά 50 έως 60 % το ελληνικού χρέους, χωρίς η χώρα να βγει από το ευρώ. Και φυσικά τη διαρροή κάνουν οι Γερμανοί. Αυτοί είναι που καθορίζουν την πορεία της Ε.Ε. και εν πολλοίς τη μοίρα της Ελλάδας. Σε αυτή τη φάση γιατί παλαιότερα την βασική ευθύνη φέρουμε οι ίδιοι. Πολίτες και Πολιτικοί.Όμως σε κάθε περίπτωση είναι ανήθικο να εγκαλείται ο λαός και οι πολίτες για λάθη, παραλείψεις και αβελτηρίες, ιδιαίτερα τώρα που δοκιμάζονται τόσο σκληρά. Τώρα που ζουν το τραγικό τέλος του ελληνικού ονείρου. Ενός ονείρου μικροαστικού, στενάχωρου μα και βαθιά ανθρώπινου. Μια δουλειά στο δημόσιο, ένα κεραμίδι, ένα αμάξι και ένα σπίτι στο χωριό…Το πολύ και το λίγοΈφτασε λοιπόν η στιγμή που κάποιοι αυτό το «λίγο, το βρίσκουν πολύ» και θέλουν να αφαιρεθεί. Να το πάρουν πίσω. Δυστυχώς είναι η στιγμή που το ηθικό και το ανήθικο, το δίκιο και το άδικο, το πολύ και το λίγο είναι έννοιες αμφίσημες, χωρίς σαφές πλαίσιο και καθαρό περιεχόμενο.Είναι πικρή αλήθεια ότι στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία, οι πολιτικοί εκμαύλισαν τους πολίτες και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι πολίτες οι οποίοι συχνά-πυκνά απαιτούσαν την ανήθικη συναλλαγή η οποία συνήθως ήταν συμβατή με τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας.Το αποτέλεσμα αυτής της σχέσης, αυτής της αντίληψης είναι η σημερινή κατάσταση. Σαν τα πρεζόνια αναζητούμε καθημερινά