Ευρωομόλογο ίσον τέλος στα εθνικά κράτη της ευρωζώνης

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πορεύονται στην κρίση χωρίς σαφή εικόνα για το πού τελικά θέλουν να καταλήξουν, σχολιάζει σε έκθεσή της με ημερομηνία 26 Αυγούστου 2011 η Bank of America – Merrill Lynch.Υπογραμμίζει ότι η ρίζα της σημερινής κρίσης χρέους είναι η έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας, της οποίας τις συνέπειες οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μέχρι στιγμής αντιμετωπίζουν… χαράζοντας γραμμές στην άμμο.Αν βέβαια η δημοσιονομική πειθαρχία υπήρχε, τότε πιθανότατα δεν θα υπήρχε πιθανότατα ανάγκη έκδοσης ευρωομολόγου, αναφέρει η BofA-ML, το οποίο όμως υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί να αποτελέσει λύση μόνο μέσα από τη μεταβίβαση δημοσιονομικής κυριαρχίας σε ένα κεντρικό επίπεδο.Μεταξύ άλλων, σημειώνει ότι τα όρια της σημερινής προσέγγισης απέναντι στην κρίση εξαντλήθηκαν όταν αυτή διαχύθηκε στην Ιταλία και την Ισπανία, ωστόσο οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνέχισαν να «απαντούν» αποσπασματικά, χωρίς συμφωνία για το θεσμικό πλαίσιο που θα εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα της νομισματικής ένωσης και εκφράζοντας θέσεις χωρίς συνοχή ή ακόμα και αντικρουόμενες.«Η Ελλάδα», σχολιάζουν οι αναλυτές του οίκου, «αποτελεί ένα παράδειγμα για το ότι η ικανότητα ελέγχου επί της δημοσιονομικής πολιτικής είναι μάλλον περιορισμένη, ακόμη και όταν ασκείται στα πλαίσια ενός προγράμματος του ΔΝΤ με την υποστήριξη της Ε.Ε.».«Την ίδια στιγμή, τα προβλήματα της Ιταλίας καταδεικνύουν ότι υπάρχουν περιορισμοί στην ικανότητα του πυρήνα της Ε.Ε. να αναλάβει το βάρος της χρηματοδότησης της περιφέρειας. Αν η Ιταλία και η Ισπανία χρηματοδοτούνταν από το EFSF με τους ίδιους όρους όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αυτό θα επιβάρυνε το λόγο χρέους/ΑΕΠ της Γαλλίας και της Γερμανίας κατά 14 μονάδες βάσης περίπου, χωρίς καμία εγγύηση ότι τα δημόσια οικονομικά τους και οι οικονομίες του θα μεταρρυθμίζονταν αποτελεσματικά».Η Bank of America-Merrill Lynch διακρίνει τρεις τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να επιτευχθεί η δημοσιονομική πειθαρχία που θα αντιμετώπιζε στη ρίζα της την κρίση, και όλοι περιλαμβάνουν κάποιας μορφής μεταβίβαση δημοσιονομικής και μακροοικονομικής εθνικής κυριαρχίας σε ένα πιο κεντρικό επίπεδο.Στο ένα άκρο, όπως σχολιάζει, βρίσκεται η λύση της πολιτικής ένωσης, όπου το σύνολο των αποφάσεων δημοσιονομικής πολιτικής λαμβάνεται σε κεντρικό επίπεδο και εγκρίνεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η εκπροσώπηση θα μπορούσε να προσδιορίζεται μέσα από πληθυσμιακά κριτήρια, υπάρχει ωστόσο ο κίνδυνος ότι δεν θα μείνουν ικανοποιημένα όλα τα κράτη-μέλη. Οι χώρες που βρίσκονται σε πιο ισχυρή δημοσιονομική θέση πιθανότατα θα επιθυμούσαν μεγαλύτερη επιρροή στη λήψη αποφάσεων.Με δεδομένο μάλιστα ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία αποτελούν τον 40% του πληθυσμού της Ευρωζώνης, το σύστημα αυτό ίσως να μην ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικό. Επιπλέον, τόσο οι ηγέτες όσο και οι ψηφοφόροι στην Ευρωζώνη είναι μάλλον απρόθυμοι να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.Η δεύτερη επιλογή που εξετάζει η BofA-ML βασίζεται σε εκ των υστέρων (ex-post) δημοσιονομικό έλεγχο, σημειώνει ωστόσο ό