«Ηρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μας…»

Κτητικός λαϊκισμός

Του Παντελη Mπουκαλα

Μία είναι η γλώσσα του λαϊκισμού, όποιο κι αν είναι το κομματικό φρόνημα αυτού που τη μιλάει. Η γλώσσα μιας κολακείας τόσο αχαλίνωτης που καν τσιγαρόχαρτο (κάθετο) δεν τη χωρίζει από το αυτογελοιοποιούμενο ψεύδος. Εντέλει όμως ποιος κολακεύεται, ποιος εξαγιάζεται, ποιος ζωγραφίζεται σαν ο ευλογημένος της Ιστορίας; Τυπικά, το λέει και τ’ όνομα, ο κολακευόμενος είναι ο λαός· σ’ αυτόν απευθύνονται τα εγκώμια και τα ταξίματα, αυτός αποθεώνεται σαν παντοδύναμος και πανάγαθος. Αλλά μόνο τυπικά. Ο λαός είναι απλό πρόσχημα για να υμνηθεί ο αρχηγός, ο παράκλητος της Ιστορίας. Ο μεσσίας. Διότι για τη λογική του λαϊκισμού η παναγαθοσύνη του λαού με έναν μόνον τρόπο αποδεικνύεται: όταν επιλέγει σαν σωτήρα του τον κόλακά του. Αν αδιαφορήσει, αν στραφεί αλλού, δεν είναι απλώς παραπλανημένος αλλά βολεψάκιας, ανόητος, αυτοκαταστροφικός.

Το είδαμε αυτό, το ξαναείδαμε μάλλον, με την τελευταία άκρως λαϊκιστική διαφήμιση της Ν.Δ. Εκεί όπου το ρουσφέτι δεν είναι πια φοροαπαλλαγές κτηνοτρόφων ή πολυτέκνων, αλλά η ίδια η Ιστορία: Ορίστε, λέει ο ηγέτης-δημαγωγός, σας δίνω πίσω την ιστορία σας, την Ιστορία την ίδια. Τρεις χιλιετίες αλέθονται όχι για να δοξαστεί ο περιούσιος λαός αλλά για να υμνηθεί ο περιούσιος ηγέτης του, αυτός στον οποίο κατέληξαν συμποσούμενα τρεις χιλιάδες χρόνια· αυτός που κρατάει τη σκυτάλη παίρνοντάς την από τους τιμώμενους ως εθνάρχες, από τους καπεταναίους του ’21 (τους βλέπουμε στο σποτάκι), από τους Βυζαντινούς (βλέπουμε την Αγιασοφιά) από τους αρχαίους (βλέπουμε κίονες και φιλοσόφους).

Και ποιος είν’ αυτός; Τώρα, σύμφωνα με το προπαγανδιστικό σποτ, είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Στα χρόνια του ’90 ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι το τωρινό φιλμάκι είναι απολύτως ίδιο, ως προς την αισθητική, τη λογική, τον ψευτολυρισμό και την εικονογράφησή τoυ, με ένα λαλιωτικής εμπνεύσεως διαφημιστικό του καιρού εκείνου. Τότε η ιστορία κοιλοπούνσε πράσινα· τώρα γαλάζια. Μοναδική προσθήκη η βίαιη κατάχρηση του Ελύτη, η ιδιοποίησή του από τον κ. Σαμαρά. Γι’ αυτόν υπήρξε διαμαρτυρία. Για τον Καραϊσκάκη ποιος να διαμαρτυρηθεί ή για τον Σωκράτη; Και για την Ολυμπία; Που την άφησαν να καεί και τώρα τη βάζουν στο διαφημιστικό τους αναιδώς και ανενδοίαστα;

***

Ο κ. Παπαδήμος

Η θητεία του πρωθυπουργού κ. Παπαδήμου μόνο θετικά μπορεί να κριθεί. Ο κ. Παπαδήμος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, απεσόβησε την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από το ευρώ, ενώ αποκατέστησε το κύρος της διεθνώς. Ταυτοχρόνως, εξετέλεσε την αποστολή του με ήθος, αφοσίωση και αίσθηση καθήκοντος. Ασχέτως του εκλογικού αποτελέσματος και των μετέπειτα εξελίξεων, ο κ. Παπαδήμος πρέπει να παραμείνει ως βασική εφεδρεία διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει με βεβαιότητα πως το πολιτικό σύστημα θα καταφέρει να ξεπεράσει τη σημερινή κρίση στηριζόμενο μόνον σε ίδιες δυνάμεις. Και ως γνωστόν, η χώρα δεν διαθέτει άπειρες εθνικές εφεδρείες, μάλλον το αντί