Ν.Θέμελης:Η κρίση, δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια ολική κρίση, κουλτούρας, πολιτισμού...

Τον βρήκα στο σπίτι του να ταλαιπωρείται από έναν πόνο στη μέση του, εδώ και μήνες, όπως μου είπε. Αν και κουρασμένος, λάμπει όταν μιλάει για το νέο του μυθιστόρημα, το πρόσφατο παιδί του, που με τίτλο «Η συμφωνία των ονείρων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο την ερχόμενη εβδομάδα. Δεν ξεχωρίζω στα λόγια του τον μυθιστοριογράφο από τον πολιτικό και παρ΄ όλο που εξ αρχής μού επισημαίνει να μη μιλήσουμε για την τρέχουσα πολιτική, εν τούτοις οι παρατηρήσεις του, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, για το πώς διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία, επέχουν θέσεις ενός υλικού προς συζήτηση από αναλυτές και δημόσια πρόσωπα. Το βιβλίο του είναι δομημένο σε τέσσερις ιστορίες και σε τέσσερα όνειρα.Πρωταγωνιστούν τα μέλη μιας ζοφερής οικογένειας. Πρόσωπα εφιαλτικά, όπως η εξουσιαστική Μαριάνθη ή ο δωσίλογος Αγης και άλλα που καταπιέζονται, όπως η Ανθούλα ή η Μαρία. Με έναν λόγο στακάτο, έχοντας αφήσει πολύ πίσω τον λυρισμό του προηγούμενου βιβλίου του, διεκτραγωδεί προσωπικές ιστορίες των «σιωπηλών ηρώων της ιστορίας» που ξεκινούν από τον Εμφύλιο και φτάνουν στις ημέρες μας. Προτού φύγω, έπειτα από μια μακρά συζήτηση, θα μου εκμυστηρευθεί ότι από όλους τους ήρωές του πιότερο αγαπάει αυτούς που αφήνουν μια χαραμάδα αντίστασης σε ό,τι τους καταπιέζει.- Η κινητήρια δύναμη της μυθοπλασίας σας φαίνεται να είναι τα όνειρα. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτό;«Κάποια στιγμή προβληματίστηκα πώς στην ελληνική πραγματικότητα μπορεί το όνειρο να κινητοποιεί ανθρώπους. Στην ελληνική γλώσσα και στον ελληνικό λόγο γενικότερα μπορούμε να ανακαλύψουμε πολλές εκδοχές “ονείρων”. Ασχολούμαι με τέσσερις εκδοχές, δύο εκδοχές ονείρου του ύπνου και δύο του ξύπνου. Η πρώτη ιστορία είναι ένα όνειρο της αρχέγονης εποχής, όπου κάποιος προσπαθεί να το εξηγήσει καταφεύγοντας σε εντελώς ανορθολογικές μεθόδους. Στην τέταρτη ιστορία υπάρχει μια προσέγγιση του ονείρου μέσω της φροϋδικής επιστημονικής διεργασίας. Στη δεύτερη ιστορία έχω τα όνειρα του ξύπνου, αυτό που λέμε όνειρο ζωής, όνειρο για το μέλλον. Τέλος, στην τρίτη ιστορία είναι η μετατροπή του ονείρου από άυλο αγαθό σε εμπορεύσιμο, σε αγοραίο όνειρο».- Παρατηρώ ότι στη συγγραφική σας πορεία πάτε από το «μάκρο» στο «μίκρο».Εγκαταλείπετε τις μεγάλες αναφορές σε περιόδους,τις μεγάλες ιδέες ενώ τα πρόσωπα αποκτούν μεγαλύτερο βάρος.Είναι έτσι;«Πραγματικά, εδώ κλείνω, στενεύω την οπτική μου γωνία σε πολλά επίπεδα, και σε επίπεδο κοινωνίας, χρόνου, ανθρώπων. Είναι απόσπασμα μιας πραγματικότητας που δεν είναι καθολική αλλά είναι πάντως αντιπροσωπευτική. Η ιστορία της οικογένειας που παρουσιάζω θα μπορούσε να είναι στα Γιάννενα, στη Λάρισα, στην Αλεξανδρούπολη, οπουδήποτε. Πέρα από το ζήτημα της έμπνευσης με τα όνειρα- που δεν ξέρω πώς γεννήθηκε αυτή η έμπνευση - θέλησα να δείξω σε μια συγκεκριμένη εποχή τις σχέσεις εξουσίας και εξουσιαζόμενων, κυβερνώντων και κυβερνώμενων. Στις τέσσερις αυτές ιστορίες το βασικό μοτίβο είναι οι σχέσεις εξουσίας, οι οποίες κορυφώνονται στην τελευταία ιστορία, όπου θέλω να δείξω πώς όταν οι άνθρωποι φτάσουν