Ο κούκος και η άνοιξη

Του Κώστα Παπαθεοδώρου

Πάλι δεν κατάλαβα τι εννοεί ο ποιητής. Βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση για την εγχώρια και διεθνή οικονομική κατάσταση, διανθισμένη με (λίαν) προσβλητικά και προκλητικά επίθετα για τον Πρωθυπουργό-και στην κατακλείδα, αγωνιστική πρόσκληση προς όλους για την ανατροπή της επικίνδυνης Κυβέρνησης που δεν ορρωδεί προ ουδενός και βυσσοδομεί σε βάρος της Χώρας τολμώντας να ερωτήσει- μέσω δημοψηφίσματος- το λαό εάν εγκρίνει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης και φυσικά τη δανειακή σύμβαση…
Ανένδοτος ο Αντώνης Σαμαράς υπόσχεται να φέρει την πολιτική άνοιξη στο μουντό χειμωνιάτικο πολιτικό τοπίο. Μόνο που δεν έκανε σαφές τι θέλει, τι λέει και τι προτείνει για την ίδια τη δανειακή σύμβαση- το πραγματικό αντικείμενο της πολιτικής διελκυστίνδας. Εξάντλησε τη ρητορική του και την αγωνιστικότητά του προκειμένου να αποτρέψει το καταστροφικό δημοψήφισμα…
Αλλά γιατί καταστροφικό; Άραγε οι πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα, τη δυνατότητα και την ευθύνη να επιλέξουν το μέλλον τους. Γιατί αντιμετωπίζονται ως «άτομα με ειδικές ανάγκες» που πρέπει να προστατευθούν ώστε να αποφύγουν το λάθος;
Κοντολογίς αυτό που συγκράτησα είναι το εξής: « η Ν.Δ δεν απορρίπτει τη σύμβαση αλλά τα μέτρα που τη συνοδεύουν».
Με άλλα λόγια η Ν.Δ θέλει τα λεφτά, αρκεί να ψηφίσουν οι άλλοι τη σύμβαση ώστε αυτή να μπορεί να βρίζει και εκ του ασφαλούς να εναντιώνεται στα «άνομα συμφέροντα» που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας.
Είναι και αυτός ένας «έξυπνος» τρόπος άσκησης αντιπολίτευσης και όσοι τον ασκούν έχουν αποκληθεί τζάμπα μάγκες.
Στο μεταξύ- όπως λένε οι πολιτικοί ινστρούχτορες- από την οξύτητα της αντίδρασης μετριέται η δύναμη της δράσης. Η πρόταση για δημοψήφισμα συνάντησε θυελλώδεις αντιδράσεις και λειτούργησε ως συγκολλητική ύλη για τη σύμπηξη ενιαίου μετώπου. Όλα (ανεξαιρέτως) τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πολλά Μέσα Ενημέρωσης και αρκετοί επιχειρηματίες βάλλουν ανοιχτά κατά της Κυβέρνησης και προσωπικά του Γιώργου Παπανδρέου τον οποίο καλούν να εγκαταλείψει όχι την εξουσία, αλλά τη Χώρα. «Τα συμφέροντα κήρυξαν πόλεμο στην Κυβέρνηση», αποφάνθηκε ο Πρωθυπουργός αρνούμενος να υποκύψει στα κελεύσματα των πολιτικών έκκεντρων. Ποια είναι τα συμφέροντα, ποιοι στοιχίζονται πίσω από αυτά και τι στόχους έχουν δεν είμαι σε θέση να ονοματίσω. Ακούγονται πολλά για ονόματα και διευθύνσεις ενώ κάποιοι κάνουν βήματα μπροστά εμφανίζοντας τον Αντώνη Σαμαρά ως μοναδικό εγγυητή της ενότητας και της ομαλότητας.
Την ίδια στιγμή η Ευρώπη παραμιλάει από την κίνηση Παπανδρέου. Με εξαίρεση το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel που απέδωσε εύσημα στον Έλληνα Πρωθυπουργό, σχεδόν όλος ο άλλος Τύπος κινείται μεταξύ έκπληξης και σφοδρών επικρίσεων. Οι ηγεσίες από την πλευράς τους, αν και αποφεύγουν να δηλώσουν δημόσια τα όσα σκέπτονται, διαρρέουν την ενόχλησή τους και -δι` αντιπροσώπων τους (ποτέ οι ίδιοι) - αποκαλούν το Γιώργο Παπανδρέου τρελό, τυχοδιώκτη, τραγωδό, κλπ.
Νουθετούν, απειλούν αλλά αποφεύγουν να στείλουν τελεσίγραφα.