Ο Θεόδωρος Πάγκαλος και η Κόπρος του Αυγεία

του Γιώργου Πήττα
«Έγινε τόσο κόκκινη η ελπίδα
που χάθηκε στο αίμα των ανθρώπων»
(από τη συλλογή του Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών-εκδ. Καπόν 2010)

Δεν είναι δα και δύσκολο πολύ να καταλάβει κάποιος, πως ένας πολιτικός που έχει μείνει για χρόνια στην εξουσία, που έχει μάθει σαν την τσέπη του τους μηχανισμούς του συστήματος, που έχει αποκτήσει δύναμη τέτοια ώστε με τις αποφάσεις του να επηρεάζει καθοριστικά τις ζωές αναρίθμητων ανθρώπων, μπορεί στην κυριολεξία να χάσει τελείως τον μπούσουλα
και την επαφή με την πραγματικότητα και να μεταλλαχθεί σταθερά σε ένα ον που περιφέρεται επικεντρωμένο αποκλειστικά στην ανάδειξη της «αναμφισβήτητης» σπουδαιότητας του, μέσα από πληθώρα δηλώσεων που γίνονται απλά και μόνο για να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα.

Ο κος Πάγκαλος, κομίζει εδώ και χρόνια το πιο βαρύ «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» .

Το «ρε» που συνοδεύει συνήθως αυτή τη φράση, μάλλον το έχει αποβάλλει ως άξεστη έκφραση των διεφθαρμένων πολιτών
Keywords
Τυχαία Θέματα