Τα αυταρχικά καθεστώτα αποσταθεροποιούνται και η Δύση πρέπει να κάνει τις επιλογές της

Το κίνημα που έδωσε τέλος στη δικτατορία του Μπεν Άλι, στην Τυνησία, ήταν ελάχιστα οργανωμένο, εντελώς απρόβλεπτο και με μοναδικό συνδετικό κρίκο το αίσθημα οργής και δυσαρέσκειας ενός μεγάλου μέρους του τυνησιακού λαού. Στην αρχή έμοιαζε με μια κλασική εξέγερση των πεινασμένων ή, όπως λένε στον αραβικό κόσμο, μια «εξέγερση για το ψωμί»: ένας νεαρός πτυχιούχος αυτοπυρπολήθηκε επειδή η αστυνομία έκλεισε το κιόσκι όπου πουλούσε φαγητό σε μια μικρή πόλη 260 χιλιόμετρα από την Τύνιδα. Αν εξαπλώθηκε και είχε τα αποτελέσματα που είχε, αυτό ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, ο σημαντικότερος των οποίων ήταν η εύθραυστη φύση της τυνησιακής δικτατορίας.

Ηλικιωμένος και με ελάχιστα κίνητρα, μην κατανοώντας πια την κοινωνία ούτε τις νέες ηγετικές τάξεις, ο Μπεν Άλι δεν έδειξε μεγάλη διάθεση να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το καθεστώς του. Σαν χάρτινος πύργος, το καθεστώς κατέρρευσε μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, ενώ στο εξωτερικό αντιμετωπιζόταν ως ισχυρό και σταθερό. Τα είχε κατα