Τα μεγάλα λόγια των μικρών ανθρώπων

του Κώστα Παπαθεοδώρου

Όλο αυτό το διάστημα συναντήθηκα, άκουσα και μίλησα με πολλούς ανθρώπους. Έλληνες και «βάρβαρους», αριστερούς και δεξιούς, οργισμένους και νηφάλιους, αφιονισμένους και ψύχραιμους…Πολλούς, πολλούς…

Δεν υπάρχει συμπέρασμα, ηθικό δίδαγμα, κοινός παρονομαστής…
Μόνο κάποιες σκέψεις. Στοχασμοί για τους πιθανούς κινδύνους, αγωνίες για τις απώλειες, ανησυχία για τις στρεβλώσεις.
Και πάντως, αποδοχή της αναγκαιότητας για προσαρμογή. Λιγότερα και μικρότερα «θέλω». Η ζωή, εξάλλου, είναι- ούτως ή άλλως- μια διαρκής απώλεια!

Άκουσα ανθρώπους να αυτοαποκαλούνται «πατριώτες» ταυτίζοντας την αγάπη για την πατρίδα με το μίσος προς τον απέναντι. Άκουσα κηρύγματα μισαλλοδοξίας για τους «βάρβαρους»: τους αριστερούς, τους δεξιούς, τους παραδοσιακούς, τους προοδευτικούς, τους μαύρους, τους κίτρινούς…

Διάβασα μεγάλα λόγια, μικρών ανθρώπων που η συγκυρία του έδωσε δημόσιο βήμα και…ακροατήριο.

Διάβασα επίσης πως όσοι ταυτίζουν την αγάπη για την πατρίδα με το μίσος για τους άλλους, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι διαμορφώνουν όρους και συνθήκες καταστροφής κυρίως για τη δική τους πατρίδα.

Γιατί οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν τον τόπο τους δεν φοβούνται το καινούργιο. Αντίθετα το ψάχνουν, το αναζητούν και όλβιοι όταν το συναντούν το ενσωματώνουν.
Γιατί, χωρίς το καινούργιο και δίχως την αλλαγή, οι πολιτισμοί μαραίνονται.

Διάβασα επίσης πως εκείνοι που αγαπούσαν πραγματικά και όχι ακκιζόμενοι την πατρίδα τους δεν έλεγαν μεγάλα λόγια, αλλά έκαναν καθημερινές πράξεις, δουλεύοντας με επιμονή και υπομονή, πολλές φορές στην αφάνεια.

Οι καιροσκόποι απολαμβάνουν το σήμερα, οι πατριώτες διαμορφώνουν το αύριο.

Οι πατριώτες σέβονται τους νόμους, πληρώνουν φόρους, υπερασπίζονται το συλλογικό όφελος, προστατεύουν το δημόσιο χώρο.
Οι εθνικοί ήρωες που βγαίνουν μπροστά στις παρελάσεις κουβαλούν πάντα μαζί τους την ελληνική σημαία μήπως χρειαστεί να την μετατρέψουν σε σάκο μεταφοράς μαύρου χρήματος, μίζας, φακελακίων…
Είδα στο διαδίκτυο και το μήνυμα ενός «εκτοπισμένου» νέου που ζητούσε από όλους εμάς να ψηφίσουμε για όλα τα παιδιά που αγαπούσαν την πατρίδα τους αλλά αυτή λες και είναι μητριά και όχι μάνα τους έδιωξε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα…

Διάβασα και κάτι περίεργες στατιστικές που λένε ότι αυτοί που έφυγαν συνήθως είναι οι καλύτεροι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο ευαίσθητοι. Άφησαν πίσω τους μια πατρίδα που δεν έχει ούτε καν στασίδι για αυτούς γιατί τις θέσεις τις έχουν καταλάβει μαυραγορίτες, απατεώνες, τυχοδιώκτες…

Μια γενιά, ακόμη μια γενιά, όπως το `40 και το `60 χάνεται για την Ελλάδα που αγκομαχά πεσμένη στο έδαφος. Και μάνα αυτή δεν έχει καν μαντήλι ούτε για τον αποχαιρετισμό ούτε για τα δάκρυα…
Θα γυρίσουν κάποτε αυτά τα παιδιά που έφυγαν παίρνοντας μαζί τους ένα απροσδιόριστο συναίσθημα θλίψης και ανακούφισης ;

Άκουσα όλο αυτό το διάστημα και το λόγο της Αριστεράς. Τι κρίμα, τι απ