Το ελληνικό ΟΧΙ δεν υπερασπίζεται μόνον την Ελλάδα, αλλά, κυρίως, την Ευρώπη

Εστω και αργά, η εμφάνιση του εγγράφου με το οποίο η Γερμανία απαιτεί την ουσιαστική κατάργηση της ύπαρξης της Ελληνικής Δημοκρατίας και τη μετατροπή της και επισήμως σε αποικία στην καρδιά της «Ενωμένης» Ευρώπης του 21ου αιώνα –το «Εγγραφο της ντροπής» όπως το χαρακτήρισε το πρωτοσέλιδο του «Βήματος της Κυριακής»-, αφύπνισε, την τελευταία στιγμή, πολλούς στην Ελλάδα. Πολλούς, που μέχρι χθες δεν ήθελαν να δουν την πραγματικότητα της επίμονης προσπάθειας του Βερολίνου να αποκτήσει, με δούρειο ίππο την Ελλάδα, την πλήρη εν λευκώ ηγεμονία του ευρωπαικού οικοδομήματος. Και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι, το χαρτί αυτό για τον διορισμό επιτρόπου δεν έλεγε τίποτα παραπάνω από όσα με ποικίλους τρόπους έχει πολλές φορές μέχρι σήμερα απαιτήσει και επιδιώξει με κάθε τρόπο η Γερμανία. Εκμεταλλευόμενη την ελληνική κρίση, η Γερμανία όχι μόνον στραγγαλίζει την Ελλάδα, αλλά και θέτει de facto πλέον τις προυποθέσεις για την πλήρη ουσιαστική επικυριαρχία της Ευρώπης, κάτι που με μεγάλη χαρά χθες «χαιρέτησε», κι αυτό έχει τη σημασία του, ο πρόεδρος της Βουλγαρίας.

Όμως, η αδιανόητη πρόταση του Βερολίνου προκάλεσε σάλο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη: μέχρι και ο Ζαν Κλοντ Γιουγκέρ τάχθηκε εναντίον της με μια πολύ σκληρή δήλωσή του, ενώ, ο πρόεδρος των Γερμανών σοσιαλιστών έκανε λόγο για κατοχή! Κι όμως η πρόταση όχι μόνον δεν ανακλήθηκε, αλλά, αντιθέτως, από το μεσημέρι της Δευτέρας, η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά σε μια καλά και μυστικά συντονισμένη γερμανική διπλωματική επιχείρηση τύπου blitzkrieg, αιφνιδιαστικού πολέμου: Η Γερμανία, μαζί με τρεις άλλες χώρες, την Αυστρία, την Ολλανδία και το Βέλγιο φαίνεται ότι έθεσαν τελεσίγραφο προς την Ελλάδα υποχρεώνοντάς τη να απαντήσει ως αύριο για την πλήρη ή μη αποδοχή των γερμανικών όρων.

Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, που ασφαλώς για όποιον παρακολουθεί με καθαρή ματιά τη γερμανική πολιτική δεν μπορεί παρά να ήταν προδιαγεγραμμένες, καθώς όλες οι ενέργειες του Βερολίνου τα δύο τελευταία χρόνια συστηματικά εκεί κατατείνουν, ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν μία και μόνη επιλογή: να πουν «όχι».

Ο κ. Παπαδήμος δεν πρέπει να καθυστερήσει. Να απαντήσει αύριο, όπως απαιτήθηκε. Και να μιλήσει σε όλους τους Ευρωπαίους για τις τρομακτικές γερμανικές ευθύνες διάλυσης του ευγενέστερου οικοδομήματος που επιχειρήθηκε στο σύγχρονο κόσμο. Να πει στους ομολόγους του ότι το ελληνικό όχι δεν υπερασπίζεται μόνον την Ελλάδα, αλλά, κυρίως, την Ευρώπη.

Αυτό το «όχι» της Ελλάδας, ασφαλώς δεν είναι απλή υπόθεση, όπως ποτέ δεν είναι ένα τέτοιο «όχι». Αλλά, παρά τα όσα πολλοί πιστεύουν, αυτό θα δώσει ξανά ζωή κι ελπίδα στην καταρρέουσα χώρα. Η ηγεσία της χώρας πρέπει να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να του εξηγήσει ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει την έναρξη μιας πολύ δύσκολης εποχής. Αλλά, ταυτόχρονα, και ότι δεν είναι δυνατόν να αποδεχθεί την κατάλυση της Ελλάδας τόσο θεσμικά όσο και ουσιαστικά: έτσι κι αλλιώς, μια περίπου εξίσου δύσκολη εποχή επιφυλάσσεται για τη χώρα από τη στιγμή που δεχθεί αυτο