«Το ζητούμενο δεν είναι το χρώμα της γάτας, αλλά αν πιάνει ποντίκια»

Εμείς ούτε πήραμε σοβαρά την κρίση, ούτε υλοποιήσαμε με αποφασιστικότητα τις δεσμεύσεις μας, ούτε αναπτύξαμε μια δική μας οραματική εναλλακτική στρατηγική - Αν σκεφτεί κανείς ότι κάθε εκλογή στοιχίζει τουλάχιστον 60-70 εκατ. ευρώ και ότι για να βρούμε 320 εκατ. ευρώ περιορίσαμε συντάξεις και κρίσιμες άλλες δαπάνες, μπορεί να κάνει τις επιλογές του. Βέβαια, η δημοκρατία δεν μετριέται έτσι, αλλά ούτε και με αδιαφορία του κόστους της.
«Το ζητούμενο δεν είναι το χρώμα της γάτας, αλλά αν πιάνει ποντίκια» λέει ο υπουργός Εσωτερικών κ. Τάσος Γιαννίτσης, ο οποίος επιμένει, λίγες ημέρες πριν από την επίσημη έναρξη της προεκλογικής περιόδου, ότι υπάρχει χώρος για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος. Αυτό όμως που έχει σημασία, επισημαίνει, είναι αν σε μια φάση κρίσης μπορεί να αναδειχθούν πειστικές αντιλήψεις στα κρίσιμα προβλήματα και η δημιουργία μιας ευρύτερης προοπτικής. Κατά τον κ. Γιαννίτση, το αν αυτά εκφραστούν από υφιστάμενα ή νέα κόμματα είναι αδιάφορο για την κοινωνία. Αποκαλύπτει πόσο θα στοιχίσει η εκλογική αναμέτρηση, γιατί δεν έγινε τελικά υπουργός Οικονομικών, ενώ προτρέπει όλους όσοι φοβούνται ένα «κόμμα Παπαδήμου» να ξεπεράσουν τον φόβο τους μιλώντας στον κόσμο με πραγματική ειλικρίνεια και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της κρίσης.

Μπορεί κατά τη γνώμη σας ο δημόσιος τομέας να λειτουργήσει όπως και ο ιδιωτικός; Και πώς; Εχετε εμπειρία και από τους δύο τομείς;

«Δυστυχώς με τις συνθήκες που έχουμε αυτό δεν είναι εφικτό. Οχι ότι και ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί χωρίς σοβαρά προβλήματα. Αν το έκανε δεν θα φθάναμε στο σήμερα. Αναποτελεσματικότητα, αναξιοκρατία, αποτυχία, προχειρότητα, διαφθορά βρίσκονται συχνά και εδώ. Παρ' όλα αυτά, συχνά η κύρωση της αγοράς λειτουργεί και η αποτελεσματικότητα γενικά είναι πιο ικανοποιητική. Θεωρώ όμως ότι καμία χώρα δεν προχώρησε με επιτυχία χωρίς έναν ισχυρό και αποτελεσματικό δημόσιο τομέα. Στην Ελλάδα θέλουμε ανάπτυξη, κοινωνική ευημερία, δικαιοσύνη, τα θέλουμε όλα, όμως με έναν δημόσιο τομέα που εμείς οι ίδιοι τον απαξιώσαμε ως τα μπούνια. Η κατάληξη της απαξίωσης αυτής ήταν η γενικευμένη κρίση - ουσιαστικά η κατάρρευση - που βιώνουμε».

Μπορεί η αλλαγή του εκλογικού νόμου να εξυγιάνει και να ανανεώσει το πολιτικό σύστημα; Μπορεί να σταματήσει τη διαπλοκή μεταξύ πολιτικών και οικονομικών παραγόντων;

«Διαπλοκές παρατηρούνται σε όλες τις χώρες, ανεξάρτητα από το εκλογικό τους σύστημα. Βέβαια, μια θεσμική αλλαγή θα μπορούσε να εκλογικεύσει το πολιτικό σύστημα. Θα μπορούσε να επιφέρει μια ρήξη στο μοντέλο εξάρτησης βουλευτών και υπουργών από πιέσεις που δεν σχετίζονται με το δημόσιο συμφέρον αλλά με προσωπικά συμφέροντα κοινωνικών τμημάτων. Σε μια δημοκρατία αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Γίνεται όμως μεγάλο πρόβλημα όταν το εκλογικό πλαίσιο επιτρέπει ένα άθροισμα τέτοιων συμφερόντων, που υπονομεύουν το συλλογικό συμφέρον και λειτουργούν ενάντια σε μεγάλους στόχους και βασικές αξίες της πολιτικής και της πολιτικής ηθικής».

Δημοσι