H τραγική ιστορία των ευνουχισμένων αγοριών σε χορωδίες του Βατικανού (ΒΙΝΤΕΟ)

Τον 16ο αιώνα, το Βατικανό εφάρμοσε μια νομοθεσία που απαγόρευε στις γυναίκες να τραγουδούν σε εκκλησιαστικές χορωδίες. Ωστόσο, η επιθυμία για υψηλές φωνές τραγουδιού παρέμεινε, οδηγώντας τις χορωδίες σε όλη την Ιταλία να υιοθετήσουν μια εναλλακτική λύση: να χρησιμοποιήσουν τους καστράτες. Ποιοι ήταν οι καστράτες; Ως όρος προέρχεται από το λατινικό castratus που σημαίνει τον ευνουχισμένο - πάντως στην εποχή τους αποκαλούνταν συνήθως με τον αφηρημένο ευφημισμό

Πρόκειται για νεαρά αγόρια που είχαν υποβληθεί σε ευνουχισμό πριν φτάσουν στην εφηβεία. Αφαιρώντας τους όρχεις τους, η διαδικασία εμπόδισε τις φωνές τους να βαθαίνουν κατά την εφηβεία, επιτρέποντάς τους να διατηρήσουν τις υψηλές φωνές τραγουδιού τους μέχρι την ενηλικίωση.

Ενώ οι καστράτες διέθεταν μοναδικές φωνητικές ικανότητες πολύτιμες στον κόσμο της μουσικής, η ζωή τους σημαδεύτηκε από σημαντικές δυσκολίες. Ο ευνουχισμός είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη παραγωγής τεστοστερόνης, η οποία οδήγησε σε διάφορες δυσμενείς επιπτώσεις στο σώμα τους. Οι καστράτες εμφάνιζαν συχνά ανώμαλη ανάπτυξη των οστών, οστεοπόρωση και τάση για κατάθλιψη.

Μερικοί τυχεροί καστράτες κατάφεραν να αποκτήσουν φήμη και περιουσία χάρη στις εξαιρετικές φωνές τους, εξασφαλίζοντας θέσεις κύρους σε φημισμένες χορωδίες και θέατρα όπερας. Ωστόσο, η πλειονότητα των καστρατών έζησε στη φτώχεια και την αφάνεια σε όλη τους τη ζωή. Πολλοί αντιμετώπισαν τεράστιες προκλήσεις και αγώνες, τόσο λόγω των φυσικών συνεπειών της διαδικασίας ευνουχισμού όσο και λόγω του κοινωνικού στίγματος που σχετίζεται με την κατάστασή τους. Αυτό συχνά οδηγούσε σε μια τραγική ύπαρξη μέχρι τον τελικό θάνατό τους.

The Tragic History of the Castrati: The Italian Boys Who Were Castrated to Preserve Their High Singing Voices

In the 16th century, the Vatican implemented a ban prohibiting women from singing in church choirs. However, the desire for high singing voices remained, leading choirs… pic.twitter.com/3PaM3pZhC2

O τελευταίος Καστράτος 

Η οριστική εξάλειψη του φαινομένου ξεκίνησε με την Ιταλική ενοποίηση το 1861, όταν ο ευνουχισμός για μουσικούς λόγους κατέστη παράνομος σε όλη τη χώρα. Το 1878 ο πάπας Λέων ΙΓ' έδωσε εντολή να μην προσλαμβάνονται νέοι καστράτοι στις εκκλησιαστικές χορωδίες και το 1902 διέταξε την απομάκρυνση όσων είχαν απομείνει από παλαιότερα - εν τω μεταξύ είχαν ήδη εξαφανιστεί απ' τον κόσμο της όπερας. Ο τελευταίος καστράτος, ο Αλεσάντρο Μορέσκι (αρχιχορωδός της Καπέλα Σιστίνα), αποσύρθηκε επίσημα τον Μάρτιο του 1913 και πέθανε το 1922 - είχε ευνουχιστεί γύρω στο 1865, λίγο πριν την οριστική απαγόρευση. Επίσης, υπήρξε και ο μοναδικός καστράτος που ηχογράφησε σόλο δίσκο μουσικής, ο οποίος μάλιστα έχει διασωθεί.

Βυζαντινές αυλές

Πρόγονοι των καστράτων υπήρξαν οι ευνούχοι των μεσαιωνικών βασιλικών αυλών. Στις βυζαντινές χορωδίες εισήχθησαν πιθανά την εποχή του Αρκαδίου, του οποίου ο αρχιχορωδός ήταν ο ίδιος ευνούχος, και παρέμειναν μέχρι τουλάχιστον την Άλωση του 1204. Στους επόμενους τρεις αιώνες δεν υπάρχουν ίχνη του φαινομένου, αν και πιστεύεται ότι είχε ευρεία εφαρμογή στην αραβοκρατούμενη Ισπανία.

Οι Οθωμανοί ευνούχοι 

Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι ευνούχοι ήταν συνήθως δούλοι που εισάγονταν από τις επαρχίες τους. Ένα ικανό ποσοστό ανδρών σκλάβων εισάγονταν ως ευνούχοι[71]. Το χαρέμι της αυτοκρατορικής Αυλής - στο παλάτι Τοπ Καπί (1465-1853) και αργότερα στο Ντολμαμπαχτσέ (1853-1909) στην Κωνσταντινούπολη - ήταν υπό τη διοίκηση των ευνούχων. Αυτοί ήταν δύο κατηγοριών: οι μαύροι και οι λευκοί. Οι μαύροι ευνούχοι ήταν αφρικανοί δούλοι που υπηρετούσαν τις παλλακίδες και τους αξιωματούχους του χαρεμιού, μαζί με κορίτσια κατώτερης τάξης. Οι λευκοί ευνούχοι ήταν Ευρωπαίοι από τα Βαλκάνια ή τον Καύκασο, οι οποίοι είτε είχαν αγοραστεί σε σκλαβοπάζαρα, είτε ήταν αγόρια από χριστιανικές οικογένειες στα Βαλκάνια που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον φόρο της Jizya. Αυτοί υπηρετούσαν τους στρατολόγους της Σχολής των Παλατιών και απαγορεύονταν από το 1582 να εισέλθουν στο χαρέμι.