Εκ μητρογονίας εκτοπισθέντες, εθνική απειλή ή ευκαιρία;

Εκ μητρογονίας και εκ πατρογονίας εκτοπισθέντες. Δύο υπο-ομάδες της ομοιογενούς  ομάδας ανθρώπων, τους εκτοπισθέντες.  Αυτός ο διαχωρισμός έγινε από το ίδιο το κράτος μας. Βλέπετε ένα κράτος που ανέκαθεν βασιζόταν σε στερεότυπα, ένα κράτος  που υποτιμούσε τη γυναίκα, έκανε το ίδιο και στην εκτοπισμένη μητέρα. Της είπε βασικά ότι τα παιδιά της δεν ήταν δικαιούχοι οικονομικής βοήθειας αλλά ούτε και είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους για τις κατεχόμενες επαρχίες, δηλαδή τους Βουλευτές.

Είναι το ίδιο το κράτος που το 2013 με τροποποίηση της Νομοθεσίας και με πολύ περηφάνεια,

έδωσε το δικαίωμα, στους εκ μητρογονίας εκτοπισθέντες  σε  κρατικές παροχές ή σε  άλλα ωφελήματα που παραχωρούνται  σε εκτοπισθέντες χωρίς ωστόσο,  ο τόπος καταγωγής τους να συνδέεται με οποιαδήποτε εκλογικά δικαιώματα ή εκλογική διαδικασία. Ωστόσο, αυτή η  προσπάθεια εξισορρόπησης των δικαιωμάτων των δύο κατηγοριών, που επιχειρήθηκε για συγκεκριμένα ωφελήματα,  δεν αναιρεί ούτε εξαλείφει την αρχική παραβίαση της αρχής της ισότητας. Αντιθέτως την καθιστά εξακολουθητική και ενδεχομένως αυτή η πρόνοια να είναι αντισυνταγματική (βλ. άρθρο 28 του Συντάγματος) αφού αφαιρεί σημαντικά δικαιώματα από την υπό συζήτηση κατηγορία, απλά επειδή η μητέρα και όχι ο πατέρας είναι πρόσφυγας. Έτσι, εύλογα συμπεραίνει κάποιος ότι το Δίκαιο της Ανάγκης δεν εφαρμόστηκε ισότιμα έναντι στους πρόσφυγες. Δηλαδή, το ίδιο το κράτος εξαγόρασε την καταγωγή των εκ μητρογονίας προσφύγων αλλά και τη μνήμη με οικονομικές παροχές. Ντροπή.

Η γενική Αρχή της Ισότητας ενώπιον του Νόμου, της διοίκησης και της δικαιοσύνης κατοχυρώνεται με το ΄Αρθρο 28 του Συντάγματος.

Η αρχή της ισότητας διασφαλίζεται επίσης στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, στη Σύμβαση για την Εξάλειψη Όλων των Μορφών Διακρίσεως Κατά των Γυναικών, στις Γενικές Αρχές του  Νόμου περί Διοικητικού Δικαίου,  και τέλος στον περί Ίσης Μεταχείρισης (Φυλετικής ή Εθνοτική Καταγωγή) Νόμος του 2004 (59(Ι)/2004).

΄Οσον αφορά στην εφαρμογή της πολιτικής αυτής, δεν έγινε προς εξυπηρέτηση κάποιου συγκεκριμένου σκοπού που να δικαιολογεί τη διάκριση που επήλθε, αλλά εφαρμόστηκε στη βάση μίας πατριαρχικής και συντηρητικής κοινωνίας η οποία αποκλείει τη γυναίκα από την απόλαυση των δικαιωμάτων της. Πρόσθετα όμως, έγινε   και στη βάση εξυπηρέτησης κομματικών συμφερόντων δηλαδή τη διατήρηση ισορροπιών όσον αφορά στον αριθμό των βουλευτικών εδρών που κατανέμονται σε κάθε επαρχία. Η πολιτεία έκρινε ότι με το να  δώσει το ύψιστο δικαίωμα του εκλέγειν για τις κατεχόμενες επαρχίες,  στους εκ πατρογονίας εκτοπισθέντες θα διατηρούσε το εκλογικό σώμα στις κατεχόμενες επαρχίες αλλά και στις ελεύθερες. ΄Εκρινε επίσης ότι αν δώσει το ύψιστο αυτό δικαίωμα στους εκ μητρογονίας εκτοπισθέντες « σε 20 χρόνια θα είμαστε όλοι πρόσφυγες», όπως δήλωσε το Υπουργείο Εσωτερικών και ότι αυτό θα λειτουργήσει σε βάρος των βουλευτικών εδρών της Λευκωσίας, της Λάρνακας και της Πάφου.

Η διάκριση μεταξύ των πολιτών υφίσταται. Διενεργείται από το ίδιο το κράτος που διακηρύσσει υπέρ της ισότητας και της ισότιμης μεταχείρισης των πολιτών του, κρυβόμενο πίσω από το δάκτυλο του. Προτιμά να κρύβει το πρόβλημα, όπως άλλωστε μας έχει σε χιλιάδες περιπτώσεις αποδείξει παρά να δώσει μία δίκαιη λύση.

Με ξενίζει το γεγονός που το κριτήριο για τη διατήρηση  του εκλογικού σώματος στις κατεχόμενες επαρχίες (προς Θεού με μέτρο, σε 20 χρόνια θα είμαστε όλοι πρόσφυγες ) είναι το φύλο.

Σημαντικό στοιχείο προς αναφορά και σύγκριση,  είναι ο αριθμός του πληθυσμού  στα κατεχόμενα. Στο σύνολο τους οι κάτοικοι στα κατεχόμενα,  ανέρχονται περίπου στις 450.000, εκ των οποίων οι  Τουρκοκύπριοι είναι περίπου 100.000 δηλαδή αποτελούν  το ¼ περίπου  του πληθυσμού .

Με βάση τα στοιχεία των υπηρεσιών του κράτους, οι Ε/Κ πρόσφυγες ανέρχονται στις 201.279, εκ των οποίων 111.230 είναι εκ πατρογονίας εκτοπισθέντες και 90.049 εκ μητρογονίας.  Από αυτούς, 119.248 άτομα έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους.

Αυτών λεχθέντων, παρατηρείται ότι ο αριθμός των εκτοπισθέντων  στην Κύπρο είναι κατά πολύ μικρότερος του αριθμού των ατόμων που ζουν στα κατεχόμενα (λιγότεροι από τους μισούς) και οι τελευταίοι  δεν αποκλείεται  να νομιμοποιηθούν ως αυτόχθονες κάτοικοι στα δικά μας κατεχόμενα χωριά και πόλεις. Δεν θέλει και πολύ για να καταλάβει κάποιος τον απώτερο στόχο της δημογραφικής αλλοίωσης.  Περαιτέρω, σε μία ενδεχόμενη λύση θα διεκδικούν τις περιουσίες που δικαιωματικά ανήκουν στους Ε/Κ νόμιμους δικαιούχους τους.  Με βάση αυτά, οφείλουμε ως κράτος, περισσότερο σήμερα παρά ποτέ, να διατηρούμε το εθνικό μας ζήτημα ως θέμα υψίστης προτεραιότητας χωρίς να το υποβιβάζουμε και να το υποσκάπτουμε με ενέργειες που έχουν στόχο την εξυπηρέτηση πολιτικών ή/και άλλων συμφερόντων.  Η επιβίωση του κυπριακού προβλήματος και η προώθηση του με στόχο τη δικαιότερη και πιο βιώσιμη επίλυσή του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη διατήρηση της σύνδεσης του πρόσφυγα με τις πατρογονικές του εστίες. 

  Είναι παραδεκτό ότι οι εκ μητρογονίας πρόσφυγες είναι παράλληλα Λαρνακείς, Λεμεσιανοί, Λευκωσιάτες και Παφίτες.  Ωστόσο, για σκοπούς καλύτερης προώθησης και διεκδίκησης μιας πιο θετικής λύσης για τους Ε/Κ, η εστίαση στην προσφυγική τους καταγωγή είναι πιο σημαντική προκειμένου να είμαστε σε θέση ως χώρα να μπορούμε να απαιτήσουμε όσο περισσότερα δικαιούμαστε σε μια ενδεχόμενη λύση του κυπριακού ζητήματος.

Το μόνο που κερδίσαμε από το Νόμο αυτό στο τέλος, εκτός την εξυπηρέτηση των κομματικών συμφερόντων ή άλλων,  είναι η κοινωνική και πολιτική συρρίκνωση των κατεχομένων επαρχιών και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Τουρκίας αφού το δικαίωμα στην καταγωγή πλέον είναι μόνο στη μνήμη και όχι στην άσκηση των δικαιωμάτων.

Θα αναμενόταν μία πιο επαγγελματική προσέγγιση, από εμπειρογνώμονες τεχνοκράτες, οι οποίοι θα αναγνωρίσουν τη διάκριση και θα προσπαθήσουν να  βρουν άλλους ίσως πιο σύγχρονους τρόπους για τη διασφάλιση της ισορροπίας εκείνης που πρέπει να υπάρχει χωρίς να καταπατούνται ή/και να καταστρατηγούνται ανθρώπινα δικαιώματα, εκτοπισμένων ανθρώπων για ακόμα μια φορά.  Αν και εφόσον γίνει ορατός ο κίνδυνος σε 20 χρόνια να είμαστε όλοι πρόσφυγες, τότε δεν μας εμποδίζει κανένας να λάβουμε τα αναγκαία εκ των περιστάσεων μέτρα.  Εδώ που τα λέμε είναι ίσως και το μοναδικό θέμα που νοιαζόμαστε να το λύσουμε με ορίζοντα 20 χρόνων, ειδικότερα σε ένα κράτος που τα πάντα είναι τόσο ρευστά.

Τα κομματικά συμφέροντα επιτέλους ας υπεισέλθουν σε 2η μοίρα. Προέχει η εθνική επιβίωση, η εθνική  υπερηφάνεια και ταυτοχρόνως η ανθρώπινη  αξιοπρέπεια.

Ας απαντήσουμε λοιπόν το ερώτημα. Είναι οι εκ μητρογονίας εκτοπισθέντες απειλή για το υφιστάμενο status quo διατήρησης των ισορροπιών των πολιτικών  κομμμάτων ή αποτελούν ευκαιρεία για διεκδίκηση των εθνικών μας δικαιωμάτων για την επίλυση του εθνικού μας προβλήματος;