Η Κύπρος ενώπιον των προκλήσεων του μέλλοντος

«Ας συζητήσομε, όμως, για το τι είναι δυνατόν να γίνει έχοντας υπόψη τους πραγματικούς σκοπούς του καθενός και ξέροντας ότι, στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ίσοι σε δύναμη και ότι, αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του.»

Αυτή είναι η απάντηση των Αθηναίων το 416 π.Χ. στην επίκληση από τους Μηλίους  των αρχών του διεθνούς δικαίου και της Νικίειου Ειρήνης που είχε πρόσφατα συνομολογηθεί μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων για κατάπαυση

Πώς αντιστρέφεται όμως, ή πως περιορίζεται η «αλαζονεία» των δυνατών για να αποτραπεί η συνεπαγόμενη διεθνής αναρχία? Λίγες χώρες, λίγοι λαοί έχουν καταφέρει να αντιστρέψουν τον κανόνα και να δημιουργήσουν, παρά τις εμφανείς αντιξοότητες και ανισότητες, τις συνθήκες επιβίωσης τους. Και αυτό είναι αποτέλεσμα συνεχούς εγρήγορσης, διαχρονικών θυσιών, έξυπνων επενδύσεων, και δύσκολων αποφάσεων. Σίγουρα, το αποτέλεσμα αυτό δεν προκύπτει από την πολιτική των ίσων αποστάσεων, των χλιαρών παρεμβάσεων, των αργών αντιδράσεων, της μικροπολιτικής, της άμεσης συμμόρφωσης με οικονομικά ασύμφορες υποδείξεις και με το σύνδρομο του καλύτερου μαθητή. Πρακτικών και συνδρόμων εκ των οποίων κατ’ εξοχήν διακατέχεται η Κύπρος.

Η έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής της Κυβέρνησης σε συνδυασμό με μια ανεπαρκή Ευρωπαϊκή Ένωση - και για να είμαι δίκαιη η ανεπάρκεια δεν αφορά μόνο το εθνικό μας ζήτημα, αλλά και μια βαθιά εδραιωμένη θεσμική ανεπάρκεια αντίδρασης σε σωρεία θεμάτων όπως η πανδημία και η μετανάστευση - οδήγησαν σε τετελεσμένα που μας βρίσκουν ανέτοιμους να αντιδράσουμε αποτελεσματικά στην τελετουργική κάθοδο του Ερντογάν την ημέρα της «δεύτερης εισβολής» που σκοπό είχε το άνοιγμα των Βαρωσίων. Περιοριστήκαμε ξανά σε ανακοίνωση πως η επίσκεψη δυναμιτίζει το κλίμα, παραβιάζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και ανατρέπει την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό. Ο Ζοζεπ Μπορελ επανέλαβε κατά την διάρκεια τηλεφωνικής επικοινωνίας που είχε με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, την οποία  εκμαίευσε ο τελευταίος, πως η μόνη αποδεκτή θέση είναι αυτή που συνάδει με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Εφησυχάσαμε πως η διεθνής κοινότητα συντάσσεται με το μέρος μας και συνεχίσαμε με τη καθημερινότητα μας. Ακούει κανείς; Ενδιαφέρεται κανείς; Ως και η Ελλάδα είναι πια, δικαιολογημένα (αφού εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι θέλουμε) ή μη (είναι εγγυήτρια δύναμη και οφείλει με το ίδιο και περισσότερο σθένος από την Τουρκία να υπερασπίζεται την ακεραιότητα της Κύπρου) αδιάφορη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός που δεν αναφέρθηκε στο Κυπριακό στην ετήσια ομιλία του στον ΟΗΕ.

Τι πρέπει να κάνουμε για να επιβιώσουμε, επειδή περί επιβίωσης πρόκειται, έστω την υστάτη;

1.      Πρέπει να εγκαταλείψουμε την πολιτική των ίσων αποστάσεων και να ταχθούμε ξεκάθαρα με το μέρος αυτών που μπορούν, και με τις σημερινές συγκυρίες (που όμως μεταλλάσσονται συνεχώς άρα δεν χωράει καθυστέρηση) θέλουν, να συνταχθούν μαζί μας και να συνταχθούμε και εμείς με τη σειρά μας, μαζί τους. Αναφέρομαι στο Ισραήλ. Μία στρατηγική κίνηση από πλευράς μας θα ήταν η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ ακολουθώντας το παράδειγμα της Αμερικής. Η πόλη κατελήφθη το 1967 και προσαρτήθηκε αργότερα από την ισραηλινή Κυβέρνηση που χαρακτηρίζει ολόκληρη την πόλη, συμπεριλαμβανομένου και του ανατολικού της τομέα, «αιώνια και αδιαίρετη» πρωτεύουσά της. Η διεθνής κοινότητα δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση. Η Κυπριακή Βουλή ενέκρινε  ψήφισμα που καταδικάζει την απόφαση της Κυβέρνησης των ΗΠΑ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ τονίζοντας  ότι "αυτή η ενέργεια αντίκειται στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δημιουργεί σοβαρούς κινδύνους για την ασφάλεια στην περιοχή, υπονομεύει τις προσπάθειες για επίλυση του Μεσανατολικού" και καλεί τις ΗΠΑ να αναιρέσουν την απόφαση τους.

Όχι μόνο δηλαδή δεν παραμείναμε ουδέτεροι παρατηρητές, νοιώσαμε και την ανάγκη ως Βουλή να «καταδικάσουμε». Συνταχθήκαμε με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το πράξαμε από «φόβο» ίσως μην δημιουργηθούν συνειρμοί με τα ψηφίσματα που αφορούν τα κατεχόμενα μας εδάφη και καταρριφθεί η προστασία που εδώ και δεκαετίες «απολαμβάνουμε» από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τον ΟΗΕ (!) Τι έκανε μέχρι σήμερα το Συμβούλιο Ασφαλείας για να προασπίσει το διεθνές δίκαιο, για να εφαρμόσει τα ψηφίσματα που το ίδιο εξέδωσε, που κατά καιρούς επικυρώνει και επαναλαμβάνει? Τίποτα. Κατάντησε παρατηρητής των διεθνών δρώμενων, και όπως τη δική μας Κυβέρνηση, εκφράζει ανησυχία, παρατηρεί με λύπη, καταδικάζει.

Ενδιαφέρον έχει η στάση της Τουρκίας απέναντι στην αναγνώριση της Ιερουσαλήμ, που επικαλούμενη το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών του 1980 επισημάνει πως η απόφαση των ΗΠΑ στερείται νομικής ισχύος. Τα ψηφίσματα που την αφορούν βέβαια, τα αγνοεί επιδεικτικά. Η Αυστραλία, που εξετάζει επίσης το ενδεχόμενο αναγνώρισης εξέφρασε την εξής θέση - «Έχουμε δεσμευτεί σε λύση δύο κρατών, αλλά ειλικρινά το πράγμα δεν πάει καλά, δεν σημειώνεται πρόοδος.... Δεν κάνεις το ίδιο πράγμα συνέχεια περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα» είπε τότε ο πρωθυπουργός Μόρισον.

2.      «Δεν κανείς το ίδιο πράγμα συνέχεια περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα». Η αναφορά αυτή του Πρωθυπουργού της Αυστραλίας θα μπορούσε κάλλιστα να αναφερόταν στις εκάστοτε κυβερνήσεις της Κύπρου, που εμμένουν διαχρονικά στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών  για μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας έστω και αν στις δεκαετίες που μεσολάβησαν ο κόσμος έχει αλλάξει, οι ελευθερίες που διαφυλάσσονται στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες διασφαλίζουν μια Ένωση χωρίς σύνορα, που αντίκειται σε διζωνικές δικοινοτικές ταμπέλες. Ερώτημα: Πότε και πώς προσπαθήσαμε να εισέλθουμε σε μια διαπραγμάτευση επί της ουσίας; Να ορίσουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές με εθνική ομοθυμία αναγνωρίζοντας πάντως πως αυτό που όλοι θα επιθυμούσαμε ως ιδεατό, την επιστροφή όλων όσων τόσο βίαια μας αρπάχτηκαν, δεν είναι εφικτό. Όσοι αναζητούν νέες οπτικές επίλυσης του εθνικού μας ζητήματος, μήπως  δεν είναι προδότες, όπως κάποιοι ισχυρίζονται κακόβουλα, αλλά θέλουν να διασώσουν ό,τι μπορούν, έστω και την ύστατη. Διότι, για την ύστατη πρόκειται. Συνεπώς, λογικό είναι να συγκεκριμενοποιήσουμε τις απαιτήσεις μας και να τις διεκδικήσουμε με μεθοδικότητα αναζητώντας λύσεις που ευθυγραμμίζουν τα συμφέροντα και των δυο πλευρών επί τη βάσει της νομιμότητας και όχι της τουρκικής παρανομίας. Οι υδρογονάνθρακες ήταν μια τέτοια  νέα οπτική, όμως δεν καταφέραμε να την κεφαλαιοποιήσουμε και δυστυχώς η χρησιμότητα και εμπορικότητα των κοιτασμάτων φθίνει με το πέρασμα των χρόνων και την στροφή στην πράσινη ενέργεια. Ας μας γίνει μάθημα πως η «γενναιόδωρη» προσέγγιση στην αναζήτηση κοινού εδάφους θα μας φέρει πιο κοντά και όχι πιο μακρυά από μια δίκαιη και βιώσιμη λύση. Αν ο Μακάριος έδινε τέσσερα αντί τρία Υπουργεία στους Τουρκοκύπριους, όπως ζητούσε με επιστολή του ο Κιουτσούκ, πιθανόν να μην βρισκόμαστε εδώ που είμαστε σήμερα.

Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι πια ξεκάθαρο μετά από τόσες δεκαετίες προσπάθειας πως δεν είναι κατάλληλη λύση. Τα παιδιά μας, πολίτες που διακινούνται ελεύθερα σε ένα κοινό Ευρωπαϊκό χώρο που γεννήθηκαν μεταπολεμικά και δεν έχουν θυμίσεις, δεν έχουν βιώσει συγκρούσεις και πολέμους, που λειτουργούν διαδικτυακά και διασυνοριακά, που αποδέχονται την διαφορετικότητα και έχουν θέσει την θρησκεία σε ένα ορθό πλαίσιο αξιών και όχι συγκρούσεων, που έχουν έγνοια το επόμενο NFT drop και όχι τις ξεχωριστές πλειοψηφίες που απαιτεί το Σύνταγμα για να ψηφίσουμε αξιωματούχους του Κράτους, δεν έχουν ιδέα τι εστί διζωνική δικοινοτική και γιατί την θέλουμε. Η λύση πρέπει να είναι απλή, δημοκρατική, με ισχυρά κίνητρα / οφέλη για το σύνολο του λαού, και να οδηγεί, σε σύντομο χρονικό διάστημα σε ένα κανονικό κράτος όπου ο κάθε πολίτης να μπορεί να διεκδικεί οποιαδήποτε θέση και παράλληλα να ψηφίζει επί ίσοις όροις με τον συμπολίτη του. Η επόμενη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας οφείλει να θέσει προτεραιότητα τον επαναπροσδιορισμό των ζητουμένων σε μία ουσιαστική συζήτηση με τους πολίτες ολόκληρης της Κύπρου. Να τερματίσει το θέατρο του παραλόγου των εθνικών συμβουλίων, όπου ο εκάστοτε Πρόεδρος πριν μεταβεί σε συνομιλίες, οχυρώνεται πίσω από τις πολιτικές φιλοδοξίες των εκάστοτε κομματικών θιασαρχών, που εξερχόμενοι γυρεύουν βήμα για τον δικό τους μονόλογο, και που ουδέποτε δεν λειτούργησε συναινετικά παρά μόνο ανασταλτικά για την όποια λύση. Ο Πρόεδρος οφείλει να συμβουλεύεται εγκαίρως και στρατηγικά, τους δικούς του συμβούλους και γιατί όχι, το Υπουργικό του Συμβούλιο, και να αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης της εκάστοτε διαπραγμάτευσης, και του τελικού κειμένου που θα θέσει ενώπιον του λαού. Ήμασταν μέχρι τώρα διαχρονικά, επιεικώς ατυχείς, με την επίδειξη ευθύνης από τους εκλελεγμένους μας αντιπροσώπους.

3.         Οφείλουμε να σχεδιάσουμε ένα βιώσιμο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης που να κεφαλαιοποιεί τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, να μας διαφοροποιεί από τους ανταγωνιστές μας και να προστατεύει τους επενδυτές μας. Παρά το ότι διαχρονικά η Κύπρος έχει καταφέρει να προσελκύσει σημαντικές επενδύσεις εντούτοις δεν «στηρίζουμε» τους επενδυτές μας και δεν προωθούμε με προτεραιότητα τομείς που θα μπορούσαν να φέρουν σημαντικά εισοδήματα στη χώρα μας. Για τους υδρογονάνθρακες και τους λανθασμένους χειρισμούς έχει ήδη γίνει λόγος. Σε ό,τι αφορά στην ιατρική κάνναβη, το νομοσχέδιο και οι κανονισμοί για την  εισαγωγή, εξαγωγή, καλλιέργεια, συνταγογράφηση, χρήση και επιστημονική έρευνα της κάνναβης για ιατρικούς σκοπούς στην Κύπρο, εγκρίθηκαν τον Φεβρουάριο 2019, και ανακοινώθηκε η πρόθεση έκδοσης τριών αδειών καλλιέργειας και παραγωγής. Προέκυψαν κάποια νομικά ζητήματα και έκτοτε το θέμα βρίσκεται στην Νομική Υπηρεσία. Η δημιουργία του  τεχνολογικού πάρκου για την προαγωγή της έρευνας και της καινοτομίας «και για την μετατροπή της Κύπρου σε περιφερειακό κέντρο υψηλής τεχνολογίας» (δεν τα παίρνουμε ένα-ένα να το δημιουργήσουμε το πάρκο πρώτα) συζητείται πέραν των δέκα ετών. Απαλλοτριώθηκε γη στο Πεντάκωμο για αυτό τον σκοπό όμως η διαδικασία προσέλκυσης επενδυτών  οδηγήθηκε σε ναυάγιο. Γιατί; Διότι, απαιτούνται περιβαλλοντικές και άλλες μελέτες που δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα  σήμερα να συζητείται η επιστροφή της γης στους ιδιοκτήτες. Να αναφερθούμε μήπως στο Καζίνο, την εταιρία Wargaming, τη Μαρίνα Αγίας Νάπας, έχουν μείνει εκτεθειμένοι οι επενδυτές λόγω της  απότομης κατάργησης του προγράμματος πολιτογραφήσεων επενδυτών ως αποτέλεσμα  των λανθασμένων χειρισμών μιας μικρής μερίδας τυχοδιωκτών που εκμεταλλεύτηκαν το πρόγραμμα. Επιτρέψαμε σε αυτή τη μικρή ομάδα να μας οδηγήσει, όχι, απλά, σε αναστολή και διορθωτικές κινήσεις αλλά στην κατάργηση, μέσα σε μια μέρα, ενός προγράμματος που έφερνε απτά οφέλη σε όλους τους τομείς της κυπριακής οικονομίας. Είναι αυτοκαταστροφικό να καταργούμε ένα πρόγραμμα και να ζητούμε και τα ρέστα από αξιόπιστους και έντιμους επενδυτές, οι οποίοι σίγουρα δεν ήρθαν Κύπρο για να αποκτήσουν διαβατήρια, αλλά για να δραστηριοποιηθούν, να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να προσφέρουν στην ανάπτυξη του τόπου μας. Η Κύπρος οφείλει να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην ΕΕ, πλείστες χώρες της οποίας λειτουργούν παρόμοια επενδυτικά προγράμματα με άλλο μανδύα, διορθώνοντας κάποια σημεία του προγράμματος, προασπίζοντας πάντως το κυρίαρχο της δικαίωμα να πολιτογραφεί αυτούς που επιθυμεί επί τη βάσει αξιόπιστων κριτηρίων. 

4.         Πρέπει να ληφθούν μέτρα και να χαραχθεί αξιόπιστη πολιτική στο μεταναστευτικό. Δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση για την προοπτική και το μέλλον της Κύπρου χωρίς την αποτελεσματική αντιμετώπιση του  προβλήματος εισερχόμενων  μεταναστευτικών ροών δια θαλασσής αλλά και από τις κατεχόμενες περιοχές. Η Κύπρος φέρει δυσανάλογο βάρος ως χώρα πρώτης υποδοχής και το μεταναστευτικό είναι άλλος ένας τομέας που υποδεικνύει την ανεπάρκεια των Ευρωπαϊκών θεσμών και την παντελή αδυναμία της ΕΕ να προστατεύσει τα σύνορα της και να κατανέμει με δίκαιο τρόπο το βάρος υποδοχής και φιλοξενίας αιτητών ασύλου. Η Κύπρος ως κράτος μέλος δεν έχει μόνο υποχρεώσεις, (που της υποδεικνύονται διαρκώς), αλλά και δικαιώματα και πρέπει αποφασιστικά, μαζί με τα άλλα κράτη πρώτης υποδοχής (η Κύπρος βρίσκεται στην δυσμενέστερη θέση όλων επειδή δεν είναι ούτε μέλος Σένγκεν) να διεκδικήσει την άμεση υιοθέτηση νέου Συμφώνου για την Μετανάστευση και το Άσυλο που να θέτει σε νέα βάση τις αρχές τις δίκαιης κατανομής της ευθύνης και της αλληλεγγύης μεταξύ όλων των κρατών μελών. Παράλληλα για σκοπούς επιστροφών (και μόνο) η Κύπρος (όπως έπραξε και η Ελλάδα) πρέπει να αναγνωρίσει την Τουρκία ως ασφαλή τρίτη χώρα -χωρίς αυτό να θεωρείται από την ίδια ως ύψιστη προδοσία, αλλά ως ένδειξη συμμόρφωσης με τις υποχρεώσεις της. Η ΕΕ είναι αυτή που πρέπει να απαιτήσει από την  Τουρκία τις επιστροφές από Κύπρο. Η Κύπρος πληρώνει το μερίδιο που της αναλογεί στο κονδύλι της ΕΕ για το μεταναστευτικό, που προωθείται στην Τουρκία για να ενεργεί ως συνοριοφύλακας. Είναι, λοιπόν, αδιανόητο όχι μόνο να μην επωφελείται, αλλά και να κατακλύζεται, ταυτοχρόνως, με παράτυπους μετανάστες  από την ίδια τη χώρα, δηλαδή την Τουρκία, την οποία  πληρώνουμε να μας «προστατεύει»!

5.         Πρέπει να υιοθετηθεί  φορολογική πολιτική στη βάση των νέων δεδομένων και ταυτοχρόνως θα πρέπει θα επιλυθεί  το θέμα της φορολογίας σε σχέση με την Άμυνα. Η συμφωνία που πρόσφατα επιτεύχθηκε από τους G7 για την παγκόσμια φορολόγηση εταιριών με επιβολή ενιαίου ελάχιστου συντελεστή 15% και την μετάθεση της φορολόγησης στον χώρο ανάπτυξης της δραστηριότητας των εταιριών, μόνο θετικά μπορεί να εκληφθεί και μόνο οφέλη μπορεί να φέρει στη χώρα μας. Ο σημερινός εταιρικός φορολογικός συντελεστής του 12.5% μας κατατάσσει σε μαύρες και γκρίζες λίστες παγκοσμίως εμποδίζοντας την εφαρμογή διμερών συμφωνιών ενώ στην ουσία ο φόρος που υπόκειται μια εταιρία στην Κύπρο φτάνει σχεδόν το 20% αν συνυπολογίσουμε τον φόρο άμυνας στα μερίσματα και στους τόκους. Στον αντίποδα του τι κάνει η Κύπρος, που δείχνει χαμηλό συντελεστή και στην ουσία φορολογεί υψηλότερα, η Μάλτα δείχνει εταιρικό συντελεστή 35%, όμως με το σύστημα πιστώσεων που διενεργεί κατά την διανομή των μερισμάτων, καταλήγει να φορολογεί το εισπρακτέο εισόδημα με συντελεστή περίπου 5%. Άρα η Κύπρος καλά κάνει να ενοποιήσει και να απλοποιήσει το σύστημα της, να ανεβάσει τον εταιρικό συντελεστή εξισορροπώντας την αύξηση με μείωση των έμμεσων φόρων και με την αλλαγή του συστήματος για τη φορολογία που αφορά στα εξοπλιστικά προγράμματα.  Αξιοσημείωτο είναι ότι ο περι Έκτακτου Εισφοράς για την Άμυνα της Δημοκρατίας Νόμος του 2002 σκοπό είχε την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της Δημοκρατίας. Όμως, οι εισπράξεις φόρου άμυνας δεν περιορίστηκαν για τον σκοπό αυτό και μάλιστα το 2014 η νομική υπηρεσία γνωμάτευσε πως η εκτελεστική εξουσία έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα ετοιμασίας του προϋπολογισμού και καθορισμού των δαπανών του κράτους ενώ ο περιορισμός της χρήσης συγκεκριμένου ποσού από το πάγιο ταμείο περιορίζει την δυνατότητα αυτή και προσκρούει στο Σύνταγμα. Το θέμα συζητήθηκε στην Βουλή όμως η ρύθμιση, 7 χρόνια μετά την γνωμάτευση παραμένει ανεφάρμοστη. Ως χώρα υπό κατοχή οφείλουμε να αφιερώσουμε επαρκή κονδύλια στην αποτρεπτική θωράκιση της πατρίδας μας και να συνομολογήσουμε συμφωνίες προμήθειας εξοπλισμού που να συγκλίνουν με τις στρατηγικές μας συμμαχίες, παίρνοντας μαθήματα από το φιάσκο των S300. Έκτακτος φόρος για την άμυνα που δεν προορίζεται για την άμυνα, που είναι αντισυνταγματικός και η αδιαφάνεια του οποίου μας κατατάσσει σε χώρες χαμηλού φορολογικού συντελεστή - ενώ δεν είμαστε - πρέπει να καταργηθεί, και τα έξοδα για την αμυντική μας θωράκιση να  αντλούνται συνταγματικά από τους εκάστοτε γενικούς εν ισχύ φόρους.

Το συμπέρασμα από τα πιο πάνω είναι ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να μη βρεθούμε στη θέση των Μηλίων είναι η εγρήγορση, ο εκσυγχρονισμός, η ισχυροποίηση της οικονομίας μας, η ανάπτυξη αποτρεπτικής δύναμης σε στρατιωτικό επίπεδο, η διεκδίκηση των αυτονόητων από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την θωράκιση των συνόρων μας και η εξασφάλιση  ισχυρών συμμαχιών με τολμηρές κινήσεις στην γεωπολιτική σκακιέρα. Όσο εφαρμόζουμε ισορροπίες, που συνιστούν ακροβατικές πολιτικές ίσων αποστάσεων μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Αμερικής και Ρωσίας, Ισραήλ και Παλαιστίνης, μειώνουμε τις δυνατότητες  πιθανών συμμαχιών.  Όσο εμμένουμε  σε τακτικές και «λύσεις» που αποδεδειγμένα απέτυχαν και διαίρεσαν αντί να δημιουργήσουν συμμαχίες και συνέργειες μεταξύ των πολιτών της Κύπρου, δεν θα μπορέσουμε να επιφέρουμε  κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα στο εθνικό μας ζήτημα. Πριν ένα σχεδόν χρόνο, τα Abraham Accords μεταξύ Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων σηματοδότησαν μια νέα αρχή ανάμεσα στους  δυο παλαιούς εχθρούς που αντιλήφθηκαν το κοινό τους συμφέρον και παραμέρισαν τις διάφορες τους. Η ιστορική αυτή πρόοδος ας μας φωτίσει να βρούμε κι εμείς τις διεξόδους που θα χαρίσουν στα παιδιά μας, όλα τα παιδία της Κύπρου, ένα καλύτερο μέλλον με ασφάλεια και ευμάρεια στην χώρα μας.