Ας αποφασίσουν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ!

email Γιάννη Μαμουζέλου στο enimerosi24

Αγαπητοί συνάδελφοι του Enimerosi24 θεωρώ κατ’ αρχήν θετικό ότι δώσατε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση για τις απόψεις σας σχετικά με το θέμα «λογοκρισία στα ΜΜΕ» και ειδικότερα στην ΕΡΤ και ελπίζω ότι θα καθοδηγεί τα σχόλιά σας στο μέλλον, όσα τουλάχιστον προέρχονται από εσάς (και καλό είναι να τα χαρακτηρίζετε), απέναντι σε όλους.

Στη δημοσιογραφία (και σε κανένα επαγγελματικό χώρο…) ούτε η διάψευση μιας

πληροφορίας, ούτε η αναγνώριση του λάθους ούτε η συγγνώμη είναι για …κρέμασμα του ατυχήσαντος δημοσιογράφου. Άρα ο καθένας ξέρει πόσο «είδηση» και πόσο «διασταυρωμένη και αξιολογημένη» είδηση ήταν αυτό που μετέδωσε κι αν είχε ή όχι κάποια σκοπιμότητα… Φυσικά και ο συν. Γρυλλάκης στην ΕΡΤ, τον οποίο δεν επιχειρώ ούτε δικαιούμαι να υπερασπιστώ. Πολύ περισσότερο να συγκρίνω τις όποιες τυχόν πιέσεις ή παρεμβάσεις ασκήθηκαν στην ΕΡΤ για ανασκευή ή διάψευση της πληροφορίας με τη λογοκρισία της κατοχής, των φασιστικών ή δικτατορικών καθεστώτων.

Επειδή όμως αναφέρεστε στην «επαναστατική γυμναστική» που επιβάλλεται έξωθεν στη δημόσια ραδιοτηλεόραση με τις επαναλαμβανόμενες απεργίες ή στάσεις εργασίας, οφείλω να πω ότι κι εγώ προβληματίζομαι (έχοντας εργαστεί εκεί ευσυνείδητα και έντιμα 36 ολόκληρα χρόνια…) αν επιτυγχάνουν κάποιους στόχους, επωφελείς για τους εργαζόμενους και την ΕΡΤ συνολικά…

Όμως, στην ΕΡΤ οι δημοσιογράφοι σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και σε όλους τους τομείς ειδήσεων & ενημέρωσης είναι πολλοί και ελπίζω ελεύθεροι και σκεπτόμενοι… Άρα, έχουν χρέος όχι να «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» αλλά να οδηγούν τις αποφάσεις, δηλ. να δηλώσουν εκείνοι τι αποδέχονται, τί τους ενοχλεί, τί ξεφεύγει από νομιμότητα και δεοντολογία στην εργασία τους, τί δέχονται να κάνουν με αμοιβή ή χωρίς αμοιβή (μη ξεχνάτε και τα μισθολογικά ζητήματα), ποιο καθεστώς αξιολόγησης, αξιοποίησης κ.λπ. πιστεύουν και πολλά άλλα. Έτσι, με ανοικτό και δημοκρατικό διάλογο, με σεβασμό στην πλειοψηφούσα δική τους γνώμη, θα ζητούν από την ΠΟΕΣΥ και όλες τις δημοσιογραφικές ενώσεις να στηρίζουν τον αγώνα τους και να τον περιβάλλουν με τη συνδικαλιστική κάλυψη.

Ακόμη μπορούν να πάνε και κόντρα σε άνωθεν και έξωθεν απόφαση της ΕΣΗΕΑ, αν θεωρούν ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, γιατί φυσικά η τελευταία δεν μπορεί να παραπέμψει δεκάδες συναδέλφους σε πειθαρχικά συμβούλια ή να τους κατηγορήσει ως αντιδραστικούς ή απεργοσπάστες κ.α. όταν προβάλλουν επιχειρήματα για την αντίθεσή τους.

Τέλος, αναφερθήκατε στη γνώμη των πολιτών για τους δημοσιογράφους… Αναμφισβήτητα κακή, ευεξήγητα αρνητική και άκρως επιφυλακτική. Λέτε να οφείλεται αυτό στην εικόνα και πρακτική των συνδικαλιστικών φορέων μας και στις κακοτράχαλες ατραπούς που μάς παρέσυραν; Μήπως οι ενεργοί δημοσιογράφοι, «επώνυμοι κι ανώνυμοι και γενικώς…» πρέπει να κοιταχθούν στον καθρέφτη και να αναζητήσουν ποια γνώση και ποιότητα έχουν, πόση ανεξαρτησία και αποστασιοποίηση από κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας διατηρούν, το βαθμό εντιμότητας και αντοχής σε πιέσεις που διαθέτουν, πόσο συναισθάνονται την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία και στη δημοκρατία, πόσο τηρούν αρχές, αξίες και δεοντολογία του επαγγέλματος κ.α.

Τότε θα διαπιστώσουμε αν μπορεί να σβηστεί απ’ τους τοίχους το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι…»!

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, ελπίζοντας ότι συμβάλλω σ’ένα έντιμο δημοκρατικό διάλογο προβληματισμού.

Γιάννης Μαμουζέλος
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας
Μέλος ΕΣΗΕΑ & ΠΣΑΤ