Μπουγαδόνερα

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΟΤΑΝ ήταν υπουργός Υγείας στην κυβέρνηση Καραμανλή, ο Νικήτας Κακλαμάνης δεν έβγαινε ποτέ στην τηλεόραση χωρίς ξεματιάστρα. Μια συμπαθέστατη κοπέλα από την Ανδρο, που εργαζόταν στο γραφείο του Θόδωρου Ρουσόπουλου στο Μέγαρο Μαξίμου, ήταν πάντα στο στούντιο και επαγρυπνούσε. Ο Νικήτας πίστευε ότι τον ζήλευαν και ήταν πεπεισμένος – όχι άδικα – ότι στην τηλεόραση το μάτι είναι πολλαπλό. Μόνο στο Υπουργικό Συμβούλιο δεν μπορούσε – για ευνόητους λόγους – να προσέλθει ο Κακλαμάνης προστατευόμενος από την πρασινομάτα ξεματιάστρα του. Οπότε ήταν

ΑΛΛΕΣ εποχές. Αλλα προβλήματα. Το 2004-2006 που, εκ των υστέρων, αναδεικνύεται σε χρυσή περίοδο της προηγούμενης δεκαετίας από κάθε άποψη, έλαμψε λαμπρό το πολιτικό άστρο του Νικήτα. Εκεί που το χαρτοφυλάκιο Υγείας είχε λιανίσει μεγάλα ονόματα του ΠΑΣΟΚ – όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος – τη δεύτερη τετραετία Σημίτη, ο Κακλαμάνης στάθηκε άνετα στην Αριστοτέλους. Είχε επίσης το ένστικτο της κίνησης και μεταπήδησε στον Δήμο Αθηναίων, παίρνοντας τη θέση της Ντόρας Μπακογιάννη. Ηταν μια προφητική εκλογική αναμέτρηση. Οχι τόσο γιατί στο πρόσωπο του Κώστα Σκανδαλίδη πρωτοφάνηκαν κάποιες αδυναμίες του ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθηνών που θα φανερώνονταν στην ολότητά τους στις βουλευτικές εκλογές του 2012. Αλλά γιατί ενεγράφη για πρώτη φορά στο πολιτικό στερέωμα η φυσιογνωμία του Αλέξη Τσίπρα που διεκδίκησε τον Δήμο Αθηναίων για λογαριασμό της Κουμουνδούρου.

ΟΛΑ όμως αυτά έχουν βρικολακιάσει τώρα. Ο Νικήτας ηττήθηκε από τον Γιώργο Καμίνη στον δήμο το 2010, όταν η κοινωνία πολιτών πήρε την εκδίκησή της απέναντι στο πολιτικό-μιντιακό κατεστημένο. Ηταν ένα σοκ. Ο Κακλαμάνης όμως επιβίωσε, όπως φάνηκε επιβιωτικός και στην περίπτωση της ανόδου Σαμαρά στην εξουσία της ΝΔ. Οι άλλοτε συνοδοιπόροι της ΠΟΛΑΝ δεν είχαν τίποτε κοινό από την ώρα που ο Νικήτας πήγε με την Ντόρα. Παρ’ όλα αυτά ο Κακλαμάνης κατέβηκε ξανά στην Α’ Αθηνών όπου εξελέγη. Στον δήμο ο Καμίνης υπήρξε προσεκτικός με τα συστήματα που βρήκε. Κινήθηκε χωρίς τους ρεβανσισμούς της ελληνικής πολιτικής – αφού δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός – και με έμφαση στη νομιμότητα των διαδικασιών. Προσπάθησε δηλαδή – και ώς ένα σημείο το πέτυχε – να βάλει σε μια σωστή τάξη τα πράγματα στο παρόν για χάρη του μέλλοντος.

ΑΝΤΙ για τα μπουγαδόνερα του δήμου, ο Κακλαμάνης βρέθηκε – μαζί με πολλούς άλλους – μέσα στα άπλυτα του ΣΔΟΕ. Οι αδυναμίες της όλης υπόθεσης είναι γνωστές. Ερευνες που ξεκινούν από καταγγελίες και χρονίζουν για να διαρρεύσουν μετά στα ΜΜΕ, δημιουργώντας αίσθηση σε μια φάση όπου η δημόσια ζωή είναι τοξική και ο στιγματισμός ακαριαίος. Ολα αυτά με μια Δικαιοσύνη όπου, ακόμη και κατά παραδοχή του αρμόδιου υπουργού, οι διαδικασίες είναι βραδυκίνητες, με αποτέλεσμα να παραμένουν σε εκκρεμότητα οι υποθέσεις και να αιωρούνται οι εντυπώσεις. Η πολιτική όμως δεν περιμένει. Εκεί οι αντιδράσεις είναι ακαριαίες και οι βολές συχνά εξοστρακίζονται. Οπως και ο Βαγγέλης