Είτε ήταν άγρια συμπλοκή ή «συμπλοκή» απαιτείται μία απόσταση ασφαλείας

email Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη στο enimerosi24

Με αφορμή το πρωτοσέλιδο από «τα ΝΕΑ»

Το θέμα της διπλής ένοπλης ληστείας εις το Βελβενδό της Κοζάνης και η γνωστή συνέχεια με τις τέσσερις συλλήψεις θα μας απασχολεί γιά καιρό, σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες των τεσσάρων κρατουμένων με τα μαυρισμένα τους πρόσωπα. Η θέα των προσώπων των τελευταίων, όσο και η δεδομένη εγκληματική τους δραστηριότητα, θα αποτελούν τις δύο όψεις μιάς θλιβερής

υπόθεσης, με αμέσως εμπλεκόμενους νέους ανθρώπους, των οποίων η ζωή φαίνεται βρέθηκε στους δρόμους των κλοπών και της τρομοκρατικής δράσης. Γιά τις δραστηριότητες αυτές θα κληθούν, βεβαίως, να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη.

Με βάση τα προηγούμενα, θεωρώ ότι ο σημερινός κύριος τίτλος εις «ΤΑ ΝΕΑ», «Είναι μόλις είκοσι ετών!-Η ιστορία του Νίκου Ρωμανού (που ήταν παρών στη δολοφονία του φίλου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008) και η σύλληψή του την Παρασκευή στις ληστείες της Κοζάνης»(υπέρτιτλος) και «Αποτυπώματα του νεαρού βρέθηκαν στις γιάφκες των «Πυρήνων»-Βασανιστήρια τύπου Γκουαντάναμο καταγγέλλουν οι συγγενείς των συλληφθέντων-Τους πιάσαμε έπειτα από άγρια συμπλοκή, απαντά η ΕΛΑΣ» (υπότιτλος), αποτυπώνει με όση αντικειμενικότητα είναι εφικτή το θέμα.

Η συμπαράσταση στους τέσσερις συλληφθέντες γιά εμφανή κακοποίηση θα ήταν επιβεβλημένη και αυτονόητη, αρκεί να μη χαθεί και η «άλλη πλευρά» δηλαδή των κλοπών γιά τις οποίες συνελήφθησαν, της απαγωγής κλπ και υπό την αίρεση να υπάρχουν κάποια ελάχιστα διασταυρωμένα στοιχεία.

Εάν υπήρξε άγρια συμπλοκή, όπως απαντά η ΕΛ.ΑΣ, εις τις αιτιάσεις των συγγενών των συλληφθέντων, αυτό σημαίνει ότι δεν έσπευσαν να παραδοθούν όταν περικυκλώθηκαν από τους άνδρες των διωκτικών συνεργείων και ότι προέβαλαν ισχυρή αντίσταση. Συνεπώς υποχρεώθηκαν να παραδοθούν, παρά τη βίαιη αντίσταση υπό την απειλή των όπλων και με ασπίδα «συλληφθέντα» από αυτούς ως όμηρο. Δεν υπήρξε, κατά την εκδοχή αυτή, ομαλή παράδοσή τους.

Εάν δεν υπηρξε «συμπλοκή», αλλά απλώς προβάλλεται αυτή η διάσταση προσχηματικώς, ώστε να δικαιολογηθεί η υπέρμετρη χρήση βίας, μέχρι σημείου κακοποίησεων, από τις αστυνομικές δυνάμεις, τότε εγείρονται, πράγματι, ερωτήματα και πρέπει να χυθεί άπλετο φως. Αλλά ακόμη κι αν ισχύει αυτό και η διάσταση της βιαιοπραγίας όντως υπάρχει, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά γιά την άλλη πλευρά της ίδιας υπόθεσης.

Συνεπώς είναι διαφορετικό μεταξύ του να υπήρξε άγρια συμπλοκή ή συμπλοκή έστω, υπό συνθήκες που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ή «συμπλοκή» γιά να συγκαλυφθούν οι ευθύνες αστυνομικών οοργάνων. Δεδομένου δε ότι οι αστυνομικές επιχειρήσεις δεν νοείται να προναγγέλλονται, ούτε και να αποτελούν θέ(α)μα γιά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, είναι θεμιτό, αν όχι και επιβαλλόμενο να υπάρχει μία απόσταση ασφαλείας από τα γεγονότα, σε σχέση με τα οποία η κατηγορούσα αρχή παραθέτει γεγονότα και τις ενέργειες που όφειλε να κάμει συνεπεία αυτών, η δε πλευρά των εμπλεκομένων να αντισταθμίσει-κατά το δυνατόν-την ενοχή της, εν προκειμένω με τα μαυρισμένα πρόσωπα των τεσσάρων συλληφθέντων.

Εν προκειμένω η στάση της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» ήταν κατά το δυνατόν εξισορροπημένη γιά ένα θέμα που «τρέχει» και δεν πρόκειται να παύσει να απασχολεί την κοινή γνώμη, υπό το πρίσμα τόσο της αντιμετώπισης του κοινού εγκλήματος σε συνδυασμό με τρομοκρατίας, όσο και της διασφάλισης των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων.

Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης