Ένα παγκάκι για την Κική

Πάντοτε θεωρούσα υπερεκτιμημένη την ποίηση της. Πίστευα, όμως, ότι άνθρωποι του δικού της διαμετρήματος (εφόσον θεωρείται οιονεί «εθνική» μας ποιήτρια), θα ήταν τουλάχιστον υποψιασμένοι για τα άσχημα παιχνίδια που μπορούν να παίξουν οι λέξεις. Λέγεται, τώρα, ότι η επίμαχη φράση με τα παγκάκια της πλατείας Κυψέλης (που «τα έχουν πιάσει όλα οι ξένοι») διαστρεβλώθηκε. Και πάλι, όμως, εκφράσεις τύπου «αγαπάμε τους ξένους αλλά να μοιράσουμε τους χώρους» ηχούν εφιαλτικές αν εκληφθούν κυριολεκτικά. Ήδη κάποιου ορνιθώνα τα

Δεν είναι, βέβαια, ρατσίστρια εκ πεποιθήσεως. Μην τρελαθούμε. Φοβισμένη, μπερδεμένη, επιπόλαια, ναι. Μένει κέντρο, γειτονιά, είναι μεγάλη γυναίκα και άρα στο υψηλό target group της εγκληματικότητας. Στην «κακιά στιγμή», εξάλλου, καμία σημασία δεν έχουν οι πολιτικοκοινωνικές σου πεποιθήσεις, ακόμα και οι προοδευτικότερες. Κάτι που μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν όλοι όσοι έσπευσαν να την κανιβαλίσουν. Από την άλλη, ναι, ήταν μεγάλο το «φάουλ». Που το γιγαντώνει η ευρύτατη διάδοση και αναπαραγωγή του. Στην εποχή της παντοκρατορίας των μέσων, μια σου λέξη να πέσει χάμω «λερώνει» όλο το κείμενο και συ ο ίδιος μαζί. Και καταλήγεις ανυπεράσπιστος σαν έρωτας, κ. Δημουλά.

A.Θ.