Επικήδειος λόγος π. προέδρου της Βουλής των Ελλήνων Απ. Κακλαμάνη για το ναύαρχο Λεωνίδα Βασιλικόπουλο

«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»

Το γιο του Στρατηγού του Πυροβολικού Κριτόλαου Βασιλικόπουλου, τον άξιο Αρχηγό του ένδοξου Πολεμικού μας Ναυτικού, τα πατρογονικά γονίδια του οποίου εμπλούτισαν οι μοίρες με αφθονία αρετών και τόλμης, που κράτησε και τίμησε σε όλη τη ζωή του. Κι οι πρώτες αρετές του ήταν η αγάπη για την Ελευθερία, η αφοσίωση στην Πατρίδα, η ανόθευτη πίστη στη Δημοκρατία, στη κοινωνική δικαιοσύνη και την αδελφοσύνη των ανθρώπων.

Σαν από κινηματογραφική ταινία περνούν μπροστά μου

κάποιες σκηνές μιας ολόκληρης ζωής που, ούτε μια στιγμή της, δεν έζησες άσκοπα ή αλόγιστα, αγαπημένε φίλε Λεωνίδα. Πανέτοιμος πάντα να τιμήσεις το ιστορικό σου όνομα, ταυτόσημο, για κάθε Έλληνα, της αφοσίωσης στην πατρίδα και της αυτοθυσίας.

Η πρώτη σκηνή που ανακαλώ στη μνήμη μου είναι ενός νεαρού ανθυποπλοιάρχου, πανέμορφου σαν κρίνου με την κατάλευκη στολή του, να συνοδεύει ιπποτικά από την έξοδο της Νομικής Σχολής την όμορφη κι ευγενική, πανέξυπνη και αριστούχο συμφοιτήτριά μας, τη Νότα Ηλιοπούλου. Ζηλέψαμε, είναι αλήθεια, όλοι μας. Μα, βλέποντάς σε και θαυμάζοντας, είπαμε «Χαλάλι του!». Έτσι, άρχισαν τα πρώτα βήματα σε μια διαδρομή τρυφερής κι αδιάσπαστης αγάπης, που άντεξε ως το τέλος όσο κι αν δοκιμάστηκε σκληρά σ’ ένα ανελέητο κυνηγητό των εραστών της πατριδοκάπηλης μισαλλοδοξίας και κυρίαρχων ενός κράτους που το κατάντησαν θερμοκήπιο μιας ξενοκίνητης συμμορίας. Μετά την πρώτη άνοιξη, ύστερα από τον ανένδοτο αγώνα, της λειψής μετεμφυλιακής μας δημοκρατίας, οι συνωμότες της 21Ης Απριλίου, ντροπιάζοντας τις Ένοπλές μας Δυνάμεις, την «έβαλαν στο γύψο» για 7 χρόνια. Και φεύγοντας, παρέδωσαν τη μαρτυρική μας Κύπρο στο έλεος του Αττίλα!

Μια άλλη συγκλονιστική για μένα σκηνή, ήταν αυτή στα κρατητήρια της Ασφάλειας, στη Μεσογείων. Ήσουν κάτωχρος και εξαιρετικά αδύναμος και καταπονημένος από τις «φροντίδες» των δεσμωτών σου, που σε έσυραν εκεί, ενώ νοσηλευόσουν σε νοσοκομείο, με κίνδυνο της ζωής σου. Κι όμως, παρά την τραγική κατάστασή σου, ψυχωμένος πάντα, ανυποχώρητος και αποφασισμένος μου υπαγόρευσες τη γραμμή υπεράσπισης που οφείλαμε να ακολουθήσουμε, ως δικηγόροι σου, μαζί με τον Γεώργιο –Αλέξανδρο Μαγκάκη στο Έκτακτο Στρατοδικείο. Ούτε που άκουσες πως, από τη μελέτη της δικογραφίας, διαπίστωσα πως για ό,τι γνώριζαν για την αντιδικτατορική δράση σου από την επομένη της 21ης Απριλίου για την οποία, άλλωστε, είχαν προηγηθεί και η εξορία σου και τα βασανιστήρια σου στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, δεν είχαν στοιχεία για να στηρίξουν την κατηγορία. Με πείσμα και χωρίς πολλά λόγια μου είπες: «θα τους τα πούμε καθαρά και σταράτα. Δεν θέλω επιείκειες κι ελαφρυντικά. Μην αφήσεις να φανταστούν κάτι τέτοιο.»

Κι αργότερα, στο ακροατήριο, οργίστηκες όταν ένας μάρτυρας υπεράσπισης έπλεξε το εγκώμιό σου, ως καλού και έντιμου αξιωματικού και οικογενειάρχη. Όμως δεν είχαν αποδείξεις, ούτε ενδείξεις γι’ αυτό που είχαν εντολή να αποφασίσουν. Έτσι χρειάστηκε ο Αεροπαγίτης – Στρατοδίκης Πρόεδρος και ο Εισαγγελέας Βασιλικός Επίτροπος να γελοιοποιήσουν κάθε έννοια δίκαιης δίκης, όταν στη διάρκειά της έστειλαν από την ΕΣΑ μια καινούργια δικογραφία και στις διαμαρτυρίες μου ο Πρόεδρος να απειλήσει και εμένα, το δικηγόρο σου, ότι «θα με καθίσει στο σκαμνί».

Λεωνίδα, δεν τους άφησες κι εσύ με τη στάση σου και την προκλητική, γι’ αυτούς και το καθεστώς τους, απολογία σου περιθώρια καν, να σ’ αφήσουν ελεύθερο.

Και σε καταδίκασαν!

Μετά την κατάρρευση της Δικτατορίας στις 3 Σεπτέμβρη 1974 βρίσκεσαι και πάλι στην πρώτη γραμμή των 150 ιδρυτικών μελών που πλαισιώσαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου, στη Διακήρυξη του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Στάθηκες ως το τέλος πιστός στις αξίες του πατριωτισμού, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης που διακηρύξαμε μαζί με τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων, που στρατεύτηκαν και με τις χιλιάδες των στελεχών, που αφοσιώθηκαν στην εφαρμογή τους. Αδιαφόρησες για τους ελάχιστους ανάξιους και ιδιοτελείς, που και καπηλεύτηκαν αυτές τις αξίες και πρόδωσαν το λαό και τους αγώνες του.

Κι όταν ήρθε η πιο κρίσιμη στιγμή για έναν στρατιώτη, όπως εσύ, να πέσει αν χρειαστεί, υπερασπιζόμενος την πατρίδα τον Μάρτη του 1987, εσύ και το Πολεμικό μας Ναυτικό, υπήρξατε ετοιμοπόλεμοι ηθικώς και υλικώς, το πιο δυνατό χαρτί για να πειστεί η άλλη πλευρά πως ήταν αμετάκλητη η απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου και της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, να χτυπήσει το Χόρα, αν ξεμυτούσε στο Βόρειο Αιγαίο, στα γαλανά νερά μας. Για τρία μερόνυχτα από την πρώτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ ως το τέλος της μεγάλης εκείνης περιπέτειας πολλές φορές άκουσα από τον Πρωθυπουργό το όνομα Βασιλικόπουλος.

Κι ένιωθα κι εγώ περήφανος για σένα.

Είμαι βέβαιος ότι, κι εσύ όπως κι εκείνος, παραμείνατε άυπνοι ή λαγοκοιμόσασταν ως τη στιγμή της τουρκικής αναδίπλωσης.

Σε μια εποχή που στο εσωτερικό μας μέτωπο κυριαρχεί η αποπολιτικοποίηση ενός λαού που δεν αντέχει πια και στο εξωτερικό μέτωπο της χώρας συσσωρεύονται απειλητικά τα νέφη, ηγετικές μορφές σαν του Λεωνίδα Βασιλικόπουλου, που αγωνιούσε διαρκώς για την κατάσταση στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο, δυστυχώς φεύγουν και η χώρα γίνεται πιο φτωχή σε πρότυπα ατομικού ήθους και αφοσίωσης στις πατριωτικές αξίες. Σαν τους πρωτοχριστιανούς, άλλωστε, που κατέστρεφαν τα μνημεία της κλασικής μας αρχαιότητας, ένα σύστημα αποπληροφόρησης, χειραγώγησης και εκχυδαϊσμού καταστρέφει στις συνειδήσεις των νεοελλήνων όλες εκείνες τις ηθικές και πατριωτικές αξίες και πρότυπα, όπως του Λεωνίδα Βασιλικόπουλου, που έχει τόσο πολλή ανάγκη σήμερα το ελληνικό έθνος.

Αναχωρώντας για τα «επέκεινα» ο Λεωνίδας Βασιλικόπουλος συνοδεύεται από τον θαυμασμό και την αγάπη όλων όσοι τον γνώρισαν και τον έζησαν από κοντά. Και πάνω από όλους, η λατρευτή του οικογένεια, η γυναίκα του, τα δυο παιδιά του που μόνο ο χρόνος ελπίζω να αμβλύνει το πόνο και την απελπισία τους.

Με πρότυπο το Λεωνίδα συνεχίζει, με το ίδιο πείσμα και ανιδιοτέλεια, τη δύσκολη πορεία των αγνών ιδεολόγων, ο γιος του, ο Κρίτων, με τη μεγάλη καρδιά και το βαθυστόχαστο νου.

Καλό σου ταξίδι ναύαρχε Λεωνίδα Βασιλικόπουλε!