Φυλλωσιές

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΗΤΑΝ κάποτε η δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας… Ο πέμπτος Πρόεδρος στην ιστορία της Μεταπολίτευσης αποφάσισε να την καταργήσει οριστικά. Ο Κάρολος Παπούλιας κράτησε μόνο το παραδοσιακό μήνυμα. Και φέτος μας ζητάει να σκεφτούμε «πώς φθάσαμε ώς εδώ».

ΕΚΛΕΙΣΑΝ λοιπόν οριστικά μετά από τριάντα οκτώ χρόνια οι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου. Πάει η ζέστη και τα εξώπλατα. Πάνε οι ένστολοι και οι παρατρεχάμενοι. Πάνε και οι πολιτικοί αρχηγοί που αποσύρονταν στο περίπτερο στο βάθος παρέα με τον Πρόεδρο, αφού είχαν ζωντανέψει τα κλασικά

Η αλήθεια είναι ότι η εποχή δεν προσφέρεται για δεξιώσεις. Οχι μόνο στην Ελλάδα. Στο Παρίσι, ο Φρανσουά Ολάντ έθεσε τέρμα στο μεσημεριανό ντεφιλέ πολιτικών που γινόταν παραδοσιακά στους κήπους του Μεγάρου των Ηλυσίων ανήμερα την εθνική εορτή της 14ης Ιουλίου. Θέλει να είναι ένας νορμάλ Πρόεδρος που, αν μπορεί παίρνει το τρένο ή το αεροπλάνο της γραμμής. Και θέλει επίσης να είναι επικεφαλής μιας νορμάλ κυβέρνησης που αποφεύγει τα λεγόμενα «αουιλίκια». Δηλαδή που να μην προκαλεί.

ΣΕ πρώτη ανάγνωση λοιπόν καλά κάνει ο Παπούλιας. Η δεξίωση αποτελούσε, άλλωστε, μαγνήτη για διαδηλώσεις, κραξίματα, γιαουρτώματα και άλλου τύπου πολιτικούς νεωτερισμούς – έστω κι αν οι διπλές εκλογές Μαΐου και Ιουνίου έχουν φέρει την αναγκαία εκτόνωση της κοινωνίας. Παρ’ όλα αυτά μια σιδηρόφραχτη δεξίωση – με ΜΑΤ, μπλόκα και κάγκελα παντού – δεν ήταν το ζητούμενο. Και θα περνούσε το λάθος μήνυμα.

ΠΕΡΑ όμως από τους απ’ έξω ήταν και οι μέσα. Τι σόι γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας θα ήταν αυτή με προσκεκλημένους τους Χρυσαυγίτες; Ηταν κάτι αναπόφευκτο, αφού η είσοδος του κόμματος Μιχαλολιάκου στη Βουλή καθιστούσε ανυπέρβλητο το πρωτόκολλο που επέβαλλε την πρόσκλησή του ιδίου και των βουλευτών του. Δυστυχώς, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την αποκατάστασή της Δημοκρατίας, οι νοσταλγοί των Απριλιανών κατάφεραν να προλάβουν το πολιτικό σύστημα. Η συνύπαρξή τους με τους υπόλοιπους – ανάμεσα στις φυλλωσιές του κήπου ή στο κλιματιζόμενο σαλόνι όπου μαζεύτηκε η δεξίωση το 2009 – θα ήταν προβληματική.

ΕΤΣΙ τελείωσε λοιπόν η δεξίωση – αντιστρέφοντας τον Τ. Σ. Ελιοτ – όχι με έναν λυγμό αλλά με έναν κρότο. Ή μάλλον μετά τις κροτίδες ήχου-λάμψης που χρησιμοποιούσε την τελευταία διετία η Αστυνομία πέριξ του Συντάγματος, αλλά και μετά το εκκωφαντικό αποτέλεσμα των εκλογών του 2012 που έβαλε τους ακραίους στα έδρανα της Ολομέλειας.

ΑΝΑΓΚΑΙΑ αναδίπλωση λοιπόν του κατεξοχήν εκφραστή της Δημοκρατίας μας ο τερματισμός της εορταστικής φιέστας. Σύμφωνοι. Αλλά ο συμβολισμός της υποχώρησης δεν είναι ωραίος. Και αντανακλά μια γενικότερη αίσθηση υποχώρησης που γίνεται αντιληπτή παντού. Στην αμφισβήτηση των «κατεστημένων» πολιτικών δυνάμεων, στις κραυγές των τηλε-παραθύρων, σε μια ατμόσφαιρα που ισοπεδώνει τους πάντες και τα πάντα εν ονόματι ενός μαύρου ή κόκκινου λαϊκισμού που αγγίζει εύκολα τα όρια της εκτροπής. Από την άποψη