Η Εξωφρενική ελληνική πραγματικότητα

Το editorial της Κύρας Αδάμ από την «Ελλάδα αύριο»

Η τρικομματική κυβέρνηση άντεξε μόλις έναν χρόνο και πνίγηκε μέσα στις απίστευτες καραμπόλες που προκάλεσε η πρόχειρη κίνηση Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ χωρίς σχέδιο άμεσης επανεκκίνησης της.

Η ΔΗΜΑΡ του Φ Κουβέλη τελείωσε μόνη της και άδοξα τον πολιτικό βίο της «κυβερνώσας αριστεράς», με πρόσχημα την ΕΡΤ,

από την οποία γραπώθηκε για να βγει από τερέν της συγκυβέρνησης. Στην πραγματικότητα, η ΔΗΜΑΡ κάθε άλλο παρά «κυβερνώσα δύναμη» ήταν. Δεν έφερε εις πέρας έργο σε κανένα κυβερνητικό τομέα του οποίου είχε την ευθύνη, ούτε και λειτούργησε ως «κυβερνώσα» αριστερή δύναμη μέσα σε μια τρικομματική κυβέρνηση, προκειμένου να σπάσει το παλαιοκομματικό διπολικό σύστημα, που ευθύνεται για την κατάντια του Μνημονίου. Κατόρθωσε όμως το αδιανόητο. Με την αποχώρηση της από την κυβέρνηση, νεκρανάστησε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αναγκαστικά η ΝΔ απεδέχθη ως «ισότιμο» (;) εταίρο σε μια δικομματική πλέον κυβέρνηση , προκειμένου να μην οδηγηθεί η χώρα σε καταστροφική προεκλογική περίοδο, την οποία επιπλέον ουδείς θέλει αυτή την στιγμή.

Η ΝΔ από την πλευρά της αλλού πήγαινε και αλλού βρέθηκε. Με την κίνηση της στην ΕΡΤ ήθελε να κηρύξει τον «ανένδοτο αγώνα» της εναντίον των κομματικών κατεστημένων στον δημόσιο τομέα και θεώρησε ότι ένα τέτοιο»καστρο» ήταν και η ΕΡΤ. Στην πραγματικότητα, η ΝΔ ήθελε να «ξηλώσει» τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, που πίστευε και πιστεύει ότι είναι η μεγάλη «τροχοπέδη» στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών – με συρρίκνωση- του δημοσίου τομέα.

Όλες οι μεγάλες καραμπόλες κατέληξαν σε ένα αδιανόητο για τους νεοδημοκράτες σχήμα: Το κόμμα τους να εξαρτάται από το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο στη διατήρηση της κυβέρνησης, αλλά και στην υλοποίηση ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος, που σκόπευε ακριβώς στην συρρίκνωση οργανισμών του δημοσίου τομέα.

Το ΠΑΣΟΚ του Ευαγ Βενιζέλου είδε ανεπάντεχα την νεκρανάσταση του. Καθως συμμετέχει «ισότιμα» σε μια «κυβέρνηση συνεργασίας» δυο κομμάτων πλέον, δεν έχει κανένα λόγο να μην «ξαναζεστάνει» ταχύτατα του δικούς του κομματικούς μηχανισμούς και επιρροές στον δημόσιο τομέα και ειδικά στις ΔΕΚΟ, πάλαι ποτέ μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων του.

Ουδείς μπορεί να έχει αμφιβολίες πλέον ότι το περίφημο κυβερνητικό έργο, δεν θα φέρει πλέον την «σφραγίδα» της ΝΔ και ουδείς μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτό το έργο θα επιβραδυνθεί και θα βραδυπορήσει απελπιστικά μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση κατά την οποία τα δυο κόμματα του παλαιού δικομματισμού θα επιχειρήσουν και πάλι να αναμετρηθούν.

Η στιγμή αυτή θα πρέπει να περιμένει βεβαίως το φθινόπωρο, μετά τις γερμανικές εκλογές, δηλαδή ένα εξάμηνο περίπου.

Μέχρι τότε το «ακλόνητο» οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης θα πρέπει να διαπραγματεύεται και να συμφωνεί με την τρόικα για θέματα , στα οποία τα δύο κόμματα της κυβέρνησης, το καθένα για ίδιον κομματικό όφελος, θα συζητά, θα διαπραγματεύεται αλλά ελάχιστα θα υλοποιεί, διότι ουδείς εκ των δυο θα θέλει να φορτωθεί και με επιπλέον μνημονικά «αμαρτήματα».