Κι αν οι μετανάστες υιοθετήσουν την αυτοδικία;

Η νέα επίθεση «μαυροφορεμένων αγνώστων» σε 20χρονο Σύρο πρόσφυγα προχθές στην πλατεία Αττικής, στο ίδιο σημείο όπου 14χρονο Αφγανόπουλο κατήγγειλε ότι το χαράκωσαν στο πρόσωπο με σπασμένο μπουκάλι, δεν είναι παρά η κορυφή του ελληνικού ρατσιστικού παγόβουνου. Στατιστικά, άλλωστε, τα ρατσιστικά κρούσματα είναι περισσότερα από όσα καταγγέλλονται. Και δεν είναι μόνο η «επίσημη» Χρυσή Αυγή – είναι πια πολλοί οι ομοϊδεάτες,

οι «συμπαθούντες», οι Αττικές, οι Μανωλάδες. Ο ξένος, βλέπετε, ήταν ανέκαθεν ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος κι όσο ο σκοταδισμός και η κοινωνική απελπισία φουντώνουν, τόσο θα στοχοποιείται περισσότερο.

Παρά τις στομφώδεις διακηρύξεις και τη διεθνή κατακραυγή, η Πολιτεία μοιάζει απρόθυμη ή ανίκανη για άμεσες και ουσιαστικές πρωτοβουλίες. Δεν είναι καν στις προτεραιότητές της. Δεν πρόκειται δα και για τίποτα εκνευριστικούς απεργούς. Ακόμα και το αμφιλεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έγινε προς το παρόν «γαργάρα». Όχι βέβαια πως μας λείπουν οι νόμοι – στην πολιτική βούληση είναι που υστερούμε. Τι θα γίνει, όμως, αν κάποιοι αγανακτισμένοι (με το δίκιο τους) μετανάστες οργανωθούν, υιοθετήσουν την αυτοδικία κι απαντήσουν με βία στη βία; Και ποιες οι συνέπειες αν αυτό μαζικοποιηθεί; Να ακυρώσουμε την ατζέντα του φόβου πριν δούμε τα χειρότερα. Ιδιαζόντως απεχθές είναι, εξάλλου, από μόνο του το γεγονός ότι μοιραζόμαστε την ίδια χώρα κι εθνικότητα με νεοναζιστικά αποβράσματα.

Α.Θ.