….μα η χαρά δεν την αφήνει

Email Νίκου Ρούσση για το Enimerosi24
Ανταποκριτής του ΑΠΕ και της «Ελευθεροτυπίας» στο Στρασβούργο

Είναι γνωστή η παροιμία για την επί χρήμασι εκδιδόμενη γυναίκα, που θέλει να κρυφθεί αλλά η χαρά δεν την αφήνει.

Οπως είναι γνωστή και η …αλληλεγγύη που υπάρχει μεταξύ πρώην συναδέλφων στην ίδια εφημερίδα, που «άδολες» συνεταιριστικές πρωτοβουλίες χώρισαν τους δρόμους τους.

Γι’ αυτό και δεν μπορεί να κρυφθεί η χαρά εκείνων που υιοθέτησαν το συνεταιριστικό εγχείρημα έκδοσης μίας εφημερίδας «κλώνου» της άλλης,

Ασχετα αν η έκδοση του «κλώνου» χρηματοδοτείται από άγνωστο και μυστηριώδη κεφαλαιούχο, που έχει τον τρόπο του, και να μένει στην αφάνεια, και να κονομάει και να γέρνει την πλάστιγγα του «κλώνου», προς την πλευρά που υπάρχει το μεγαλύτερο βάρος των «μεταλλαγμένων» ψηφοφόρων.

Δικαιολογημένη η χαρά των επί χρήμασι εκδιδομενων «συναδέλφων», για τον επικείμενο χαμό της αλλοτριωμένης μητέρας.

Και πιότερο δικαιολογημένη η δημόσια έκφραση αυτής της χαράς μέσω «πρωταγωνιστών» της λάϊφ στάϊλ και απολιτικ ιστοσελίδας, που μεταλλάχθηκε σε κόμμα «εστιατόρων» και έστειλε και δύο ευρωβουλευτές στην νέα Ευρωβουλή.

Οχι παίζουμε….

Μεταλλαγμένα τρώνε, μεταλλαγμένα μαρτυράνε και οι έλληνες ψηφοφόροι.

Προς τι όμως η χαρά….

Μήπως για το ότι η εφημερίδα- κλώνος θα προσπορισθεί το κυκλοφοριακό κενό που θ’ αφήσει, πτωχεύοντας και κλείνοντας, η αλλοτριωμένη μητέρα-εφημερίδα?

Μα ένα τέτοιο ενδεχόμενο αφορά την τσέπη του αφανούς χρηματοδότη του κλώνου και όχι τους ίδιους τους φωνασκούντες.

Και πως συνάδει αυτή η χαρά, με την οξύτατη κριτική που ασκούν στην πρώην εργοδοσία της υπό πτώχευσης εφημερίδας, από την οποία έφαγαν αρκετά χρόνια παντεσπάνι, με το γεγονός ότι τώρα υπεραμύνονται, εμμέσως πλην σαφώς, των συμφερόντων του νέου τους εργοδότη.

Μήπως για το ότι, καμιά διακοσαριά δημοσιογράφοι που «ανάγκα και θεοί πείθονται» παρέμειναν, καθόλου αξιοπρεπώς, εργαζόμενοι στην «μεταλλαγμένη» πλέον μητέρα-εφημερίδα, κινδυνεύουν τώρα να μείνουν πάλι άνεργοι?

Μήπως διότι, με την επικείμενη πτώχευση, ελπίζεται οτι ο πέλεκυς της δικαιοσύνης (της ελληνικής ντε) θα επιπέσει βαρύς πάνω στους πρώην και νυν εκδότες της μητέρας-εφημερίδας?

Αστεία πράγματα, για αστείους θιασώτες της ταχείας απονομής και αποτελεσματικότητας της ελληνικής δικαιοσύνης την σήμερον ημέρα…

Θα ορισθεί σύνδικος στο υπό πτώχευση σκέλος της μητέρας-εφημερίδας, που θα πρέπει να έλθει σε επαφή με τον «νονό» που είναι υπεύθυνος για την έκδοση της, μιας και η απόφαση για την πτώχευση δεν επηρεάζει, κατά πώς λένε τα νομικά μυαλά της ΕΣΗΕΑ την συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων.

Για να ορισθεί, όμως, σύνδικος, θα πρεπει να γίνει άλλο δικαστήριο, διότι η δικαστίνα που διορίσθηκε ήδη δεν μπορεί, λέει, ν’ αναλάβει.

Κι’ αυτό θ’ αργήσει πολύ, κατά πώς λέγεται και στο μεσοδιάστημα, αυτοί που εξαργύρωσαν συνειδητά την δημοσιογραφική τους υπερηφάνεια, για ένα μισθό πείνας και τις ασφαλιστικές καταβολές για το συμπλήρωμα της σύνταξης, θα παραμείνουν όμηρο του …»νονού».

Τότε προς τι η βιασύνη εκδήλωσης μιας τέτοιας «άγριας χαράς»?

Μα πρέπει, αυτοί που έγιναν σήμερα «πρωταγωνιστές» να βγάλουν το άχτι τους, πάνω σ’ αυτούς που κατάντησαν «κομπάρσοι».

Ετσι δεν γινότανε πάντα?