Οι έμποροι του μνημονίου

Οι δανειστές-τοκογλύφοι και ο θάνατος του Έλληνα πολίτη

Της Κύρας Αδάμ από την «Ελλάδα αύριο-Σαββατοκύριακο»

Αν ο Σαίξπηρ ζούσε στις μέρες μας, ίσως να χρησιμοποιούσε το περιβάλλον της Μνημονικής Ελλάδας για να γράψει τον «Έμπορο της Βενετίας». Ο δανειστής- τοκογλύφος Σάιλοκ (τρόικα) απαιτεί από τον δανειζόμενο (ελληνικό κράτος), μια λίβρα σάρκας- στην πραγματικότητα τον θάνατο- του εγγυητή του (Έλληνας πολίτης), αν δεν είναι ικανός να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του (προαπαιτούμενα και συμφωνηθέντα του Μνημονίου).

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη χώρα τώρα, όχι ποιητική αδεία, αλλά στην πραγματικότητα.

Σε αυτή την τελευταία στροφή της Μνημονικής Εποχής Α! που διανύει η Ελλάδα, η παρούσα κυβέρνηση έχει παραδοθεί αδύναμη και άοπλη στους απολύτως καθαρούς πλέον στόχους των δανειστών, οι οποίοι είναι η πλήρης καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, του εργασιακού και ασφαλιστικού πλαισίου και τώρα, η κατάλυση κάθε έννοιας ιδιοκτησίας των πολιτών. Και το χειρότερο, η κυβέρνηση έχει παραδώσει την εξουσία της και την πολιτική λογική της στα ANDROID του κυβερνητικού μηχανισμού, που στοχεύουν καθαρά στην ασφάλεια των χρημάτων των δανειστών δια της συστηματικής εξαφάνισης της οικονομίας και της ιδιοκτησίας στη χώρα.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η κυβέρνηση , μέσα στο φθινόπωρο, ύψωσε στην τρόικα «το ανάστημά της» και «την γροθιά» της, επιμένοντας ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κανενός είδους μείωση σε μισθούς και συντάξεις. Το επικοινωνιακό τρυκ ήταν καθαρό και προς στιγμήν απέδωσε τα αναμενόμενα για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης.

Αλλά το τρυκ δεν ήταν έντιμο. Γιατί ακολούθησε η πολλαπλή φοροκαταιγίδα του 2014, που δεν λέει να κοπάσει. Αν οι μισθοί και οι συντάξεις δεν παραμείνουν σταθεροί, από πού αλλού θα μπορούσαν να αντληθούν, ( στα χαρτιά έστω) τα επιπλέον δις. που χρειάζεται το ελληνικό κράτος για να πείσει (; )ότι «αρχίζει να στέκεται στα πόδια του».

Η κυβέρνηση και πάλι στην αγωνία της για την επιβίωση της χρησιμοποίησε το τρυκ με τους πλειστηριασμούς ακινήτων.

Η «μάχη» απέναντι στην τρόικα δόθηκε για το σταμάτημα των πλειστηριασμών για τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών, χωρίς αυτές να φλέγονται ιδιαιτέρως, αφού η αγορά ακινήτων έχει καταρρεύσει και οι τιμές πλειστηριασμών είναι για κλάματα. Η κυβέρνηση αποφασίζει μονομερώς και «ηρωϊκώς» τη διατήρηση άρσης τραπεζικών πλειστηριασμών υπό όρους και πολλές κρυφές υποσημειώσεις και για μια ακόμα φορά επιχειρεί- ματαίως- να αποδείξει την «ανυπακοή» της απέναντι στην τρόικα.

Γιατί άνοιξε διάπλατα, από την πίσω πόρτα και ξεδιάντροπα τους πλειστηριασμούς ακίνητης περιουσίας λόγω χρεών προς την εφορία και μάλιστα από ποσά ελάχιστης σημασίας. Και για να δέσει αυτή την απέλπιδα και αυτοκτονική πολιτικά απόφαση της , προκειμένου να γεμίσει τα κρατικά ταμεία, πολλαπλασιάζει τα πρόστιμα για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές , ακολουθώντας γεωμετρική πρόοδο, έτσι ώστε η δαμόκλειος σπάθη της εφορίας , με τη μορφή κεφαλικού φόρου να μην πάψει ποτέ. Αυτόν τον τρόπο βρήκαν οι κυβερνώντες για να καλύψουν την πλήρη απροθυμία τους να ελέγξουν την άπλετη φοροδιαφυγή στη χώρα. Κανείς πλέον δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ανικανότητα, γιατί αποδεικνύεται τώρα περιτρανως η ικανότητα υφαρπαγής της προσωπικής περιουσίας των πολιτών για «χρέη προς το δημόσιο» , αλλά όχι η πάταξη της φοροδιαφυγής υπέρ του Δημοσίου.

ΟΙ νόμοι που θα ψήφισε η κυβέρνηση στο τέλος τούτου του χρόνου θα κρίνουν εν πολλοίς τη βιωσιμότητα της. Ας μην επαναπαυτούν οι κυβερνώντες από την απουσία μαζικών και δυναμικών αντιδράσεων. Γιατί υπάρχει και η άλλη, η ήσυχη, δημοκρατική και απολύτως αποτελεσματική μέθοδος: Η αρνητική ψήφος στις κάλπες. Μήπως η κυβέρνηση την επιδιώκει, τελικώς;