Πατρόν

Δηµήτρης Μητρόπουλος
[Αγιογραφίες] από τα ΝΕΑ

ΤΑ ράσα δεν κάνουν τον παπά. Το χαρτοφυλάκιο Εργασίας «ντύνει» όμως τον εκάστοτε υπουργό με το ίδιο κοστούμι. Και το πατρόν είναι στενό.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος πέρασε, το καλοκαίρι του 2010, το Ασφαλιστικό – που θα έμενε στην Ιστορία αν η ύφεση του Μνημονίου δεν άνοιγε τρύπα στα Ταμεία.

Η Λούκα Κατσέλη τα βρόντηξε για τις επιχειρησιακές συμβάσεις. Είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ο Γιώργος Κουτρουμάνης, προερχόμενος από τον συνδικαλιστικό χώρο, ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε την αριθμητική της εργασίας και απέφευγε τις κορώνες. Υστερα ήρθε η ώρα της ΝΔ. Σε κορώνες είχε επιδοθεί ως τομεάρχης Εργασίας της Συγγρού ο Νίκος Νικολόπουλος. Στην πρώτη συνάντηση με την τρόικα κατάπιε τη γλώσσα του. Λίγο μετά τα παράτησε. Οσο για τον υπουργό Γιάννη Βρούτση, αυτός ήταν ένα από τα ερωτηματικά του νέου υπουργικού σχήματος. Πολλοί απορούσαν – όχι χαμηλόφωνα – αν είναι επαρκής και πώς θα τα πάει με τον Γιάννη Στουρνάρα; Ο τελευταίος, ως υπουργός Οικονομικών, είναι – πώς να το πούμε; – το μόσχευμα της κυβέρνησης Σαμαρά.

ΛΟΙΠΟΝ ο προερχόμενος από τις τάξεις των εφοριακών Βρούτσης αποδεικνύεται στωικός και ρεαλιστής στο Εργασίας. Ακόμη περισσότερο: είναι ένας υπουργός με φιλότιμο, όπως φάνηκε στις αλλεπάλληλες συναντήσεις με τον υπουργό Οικονομικών για να βρεθούν περικοπές 11 δισ. και βάλε για τα επόμενα δύο χρόνια. Αντίστοιχη φιλοτιμία δεν επέδειξαν μεγαλόσχημοι συνάδελφοί του στη ΝΔ με προηγούμενη θητεία στις κυβερνήσεις Καραμανλή ή σε κομματικά πόστα. Ο ρεαλισμός – ή, ειπωμένο πιο σκληρά, η συναίσθηση σε τι κυβέρνηση βρίσκονται – φαίνεται πάλι να απουσιάζει από πρόσωπα που δεν ανήκουν στη ΝΔ, αλλά κρατούν κρίσιμα σε θέματα περικοπών χαρτοφυλάκια. Εκεί επικρατούν φιλοσοφικές παρά δημοσιονομικές προσεγγίσεις.

ΩΣΠΟΥ να δουν τι θα κάνουν οι άλλοι – και να αποφασίσει το Μαξίμου – πώς θα το χειριστεί, το Εργασίας βάζει πλαφόν στις μεγάλες συντάξεις κι ετοιμάζεται να κόψει δεκάδες επιδόματα. Η εξοικονόμηση είναι κοντά 4 δισ. – δηλαδή σχεδόν το ένα τρίτο της συνολικής προσπάθειας. Επ’ αυτού δύο διαπιστώσεις:

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ πρώτη: η Ελλάδα των συνταξιούχων είναι σαν τον «Χαμένο Παράδεισο» του Μίλτον. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι βλέπουν τις αποδοχές τους να αρχίζουν να προσομοιάζουν στα επιδόματα ανεργίας. Οι μεγαλοσυνταξιούχοι φτωχαίνουν μαζί με την Ελλάδα – δηλαδή υφίστανται το πετσί τους το ρίσκο της χώρας. Και οι μεν και οι δε είναι υποχρεωμένοι να δουν τη ζωή τους – παρελθόν, παρόν και μέλλον – με άλλο μάτι. Τούτο δε πριν καν αρχίσουν να αναλογίζονται τις μειώσεις στην ασφάλισή τους για θέματα περίθαλψης. Αν οι άνεργοι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες είναι χαμένες γενιές, τότε οι εξηντάρηδες κι εβδομηντάρηδες είναι οι γενιές που έχασαν.

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ δεύτερη: το υπουργικό μοντελάκι των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου συνεχίζει να φοριέται από πολλούς. Είναι η λογική της λούφας που σημαίνει ότι αν μπορείς να αναβάλλεις, να σαλαμοποιήσεις, να επικαλεστείς μειώσεις από το παρελθόν ή να