Aνάπτυξις ή …ανάπτυσις

«Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί αν γιορτάζαμε τα ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε ημέρα επέτειο» Γράφει ο Δημήτρης ΝατσιόςΔάσκαλος, ΚιλκίςΣτα «ταλαίπωρα» τα λεξικά της ελληνικής γλώσσας κάποιες λέξεις διατηρούν ακόμη την εύσημο θετική σημασία τους, ενώ, όταν δραπετεύουν από την αντίστοιχη σελίδα τους, χάνουν εντελώς την σημασία τους, καταντούν αγνώριστες, κακόσημες, στα όρια της βλασφημίας. Παράδειγμα η χιλιοβασανισμένη λέξη «εκσυγχρονιστής». Η λεξικογραφική της σύσταση είναι εξαιρετική. Διαβάζουμε για υγιείς μεταρρυθμίσεις και προσαρμογή στις νέες συνθήκες και απαιτήσεις και λοιπά ηχηρά παρόμοια. Προσωπικώς, όπως και πολλοί άλλοι, όταν θέλω να προσβάλω κάποιον «ασυστόλως» και «βαθέως», τον χαρακτηρίζω …«εκσυγχρονιστή». Έτερον παράδειγμα.Αν τολμήσεις και πεις την φράση «Ελληνική Δημοκρατία», οι πάντες χαχανίζουν. Καλύτερα «λωποδυτοκρατία». Αγορεύει από το βήμα της Βουλής, πελιδνός και αξιοδάκρυτος, ο φερόμενος ως πρωθυπουργός και ομιλεί γιά «ανάπτυξη». Ανάπτυξις ή ανάπτυσις, όπως θα έλεγαν οι καθαρολόγοι; Υπάρχει το ουσιαστικό «πτύξις», που σημαίνει δίπλωση ή πτυχή, άρα ανάπτυξη είναι το ξεδίπλωμα, η αύξηση, το μεγάλωμα, και έχουμε το ουσιαστικό «πτύσις», που είναι το φτύσιμο. Άρα «ανάπτυσις» είναι το ξαναφτύσιμο.Βεβαίως και η εκάστοτε εξουσία εφευρίσκει καινούργιες, κούφιες λέξεις, που αναθρώσκουν ανάλαφρες σαν φυσαλλίδες αέρος, «κελύφη έρημα εννοίας» όπως θα ‘λεγε ο Ροϊδης, με τις οποίες «βαφτίζει» πράγματα, που ο λαός απεχθάνεται με τις παλιές τους ονομασίες. Νεολογισμοί, κυρίως, που αποκλείουν δυσάρεστους συνειρμούς. Μιλάει «ο στουρναρόγιαννος» για ανάγκη «διαρθρωτικών αλλαγών», και σκέφτεσαι ποιους ετοιμάζουν γιά την ανεργία (Με πόση επιπολαιότητα και σκληροκαρδία μιλούν κάποιοι για την «αναγκαιότητα» των απολύσεων, λες και πρόκειται γιά ζώα και όχι ανθρώπους με οικογένεια και παιδιά. Μόνιμοι κατά συμβασιούχων. Ιδιωτικοί κατά μονίμων. Κανιβαλισμός και αναλγησία. Και τα κομματικά καθάρματα χασκογελούν με τους ανόητους και αφελείς.Το 1997 είχα διαβάσει το βιβλίο της Βιβιάν Φορεστέρ «Η οικονομική κρίση». Τότε μου φάνηκαν ουτοπικά τα όσα υποστήριζε. Τώρα τα κατάλαβα. Αντιγράφω μία παράγραφο:«Βλέπουμε καθημερινά να προσλαμβάνονται, να απολύονται άντρες και γυναίκες, μέσα σε μία αγορά εργασίας που μεταβάλλεται, συρρικνώνεται, γίνεται όλο και πιό φανταστική, μία αγορά από την οποία αυτοί οι άνθρωποι εξαρτώνται, από την οποία εξαρτάται η ζωής τους, ενώ εκείνη δεν εξαρτάται πια από αυτούς. Βλέπουμε ήδη, τόσο συχνά, ότι δεν τους προσλαμβάνουν πιά καθόλου, δεν θα τους προσλάβουν ποτέ. Και τότε, ιδιαίτερα οι νέοι, φυτοζωούν μέσα σε ένα τεράστιο κενό που παρουσιάζεται σαν εξευτελιστικό, και για το οποίο θεωρούνται υπεύθυνοι οι ίδιοι. Βλέπουμε πως, ξεκινώντας από εκεί, η ζωή τούς κακοποιεί και η κοινωνία τη βοηθά να τους κακοποιεί. Βλέπουμε ότι πέρα από την εκμετάλλευση των ανθρώπων υπάρχει και κάτι χειρότερο: η απουσία οποιασδήποτε εκμετάλλευσης. Πώς να μην τρέμουν αυτά τα πλήθη, που δεν είναι εκμεταλλεύσιμα, που δεν είναι ούτε καν εκμεταλλεύσιμα, που δεν είναι πιά καθόλο