BARACK ΟΒΑΜΑ ή MITT ROMNEY;

Ένα εκλογικό δίλημμα με πλανητικές διαστάσεις

του Προκόπη Παυλόπουλου

(στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τ. 154 της 27/9/2012)

​Την 6η Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους θα κορυφωθεί η μεγαλύτερηπολιτική fiesta των ΗΠΑ μέσα από την εκλογή του νέου Προέδρου τους. Μια εκλογή η οποία εξελίσσεται ακολουθώντας τους διαδικαστικούς μαιάνδρους του πιο παράδοξου -λόγω εκλεκτόρων, οι οποίοι αποτελούν τον ιδιόμορφο

συνδετικό κρίκο μεταξύ άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας στις ΗΠΑ- συστήματος ανάδειξης αρχηγού κράτους. Και ενός αρχηγού ο

οποίος, παρά τους εγγενείς περιορισμούς των, κατά την αμερικανική συνταγματική τάξη, «θεσμικών αντιβάρων» (system ofchecks and balances) που οριοθετούν και τις αρμοδιότητές του έναντι των δύο άλλων εξουσιών -ήτοι της νομοθετικής και της δικαστικής- δεν παύει να είναι πάντα, τουλάχιστον κατά τεκμήριο, ο πιο ισχυρός εντός δημοκρατικού πλαισίουπολιτικός «παίκτης» (player) παγκοσμίως.

.
Κάποιοι ίσως να διερωτώνται γιατί και πόσο πρέπει να μας ενδιαφέρει στην Ελλάδα η έκβαση των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, ιδίως μάλιστα όταν βιώνουμε στον Τόπο μας την εμπειρία του δικού μας οικονομικού και κοινωνικούγολγοθά τον οποίο, prima faciae, δεν φαίνεται -κυρίως με την εμπειρία του παρελθόντος- να επηρεάζει αμέσως η επερχομένη τελική επιλογή τωναμερικανών πολιτών. Πιστεύω πως όσοι σκέφτονται έτσι, δηλαδή με όρουςμοιρολατρικής αποστασιοποίησης, δεν έχουν δίκιο. Και εξηγούμαι:

Α. Η δική μας βαθύτατη κοινωνικοοικονομική κρίση είναι μέρος -και εν πολλοίςαπόρροια- της αντίστοιχης, γενικευμένης παγκοσμίως, οικονομικής ανισορροπίαςπου παίρνει, ολοένα και περισσότερο, τα χαρακτηριστικά τρίτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. Μπορεί λοιπόν κανείς να θεωρεί βασίμως πως μας είναι αδιάφορες, μέσα σ’ αυτόν τον διεθνή κυκεώνα, οι στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές και αποφάσεις που θα ληφθούν στο άμεσο μέλλον από τον -τονίζωκατά τεκμήριο- ισχυρότερο δημοκρατικό αρχηγό κράτους σε πλανητική κλίμακα;

Β. Και κάτι ακόμη: Συνιστά πια αυταπόδεικτη αλήθεια το ότι οι ως άνω επιλογές και αποφάσεις ασκούν μια συνεχώς ενδυναμούμενη επιρροή πέρα και έξω από τις ΗΠΑ, λόγω της εντεινόμενης παγκοσμιοποίησης, οικονομικής και τεχνολογικής. Είτε το θέλουμε είτε όχι, μέσα από τις πρωτεϊκές μεταλλάξεις του σύγχρονου, βιασμένου, καπιταλισμού, αγγίζουμε τα όρια της διεθνικής οικονομικής αλληλεξάρτησης, σε βαθμό ο οποίος τείνει να επιβεβαιώσει την πάλαι ποτέ «θεωρητική» επίδραση που μπορούσε να έχει «το πέταγμα της πεταλούδας» χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Με άλλες λέξεις είτε το θέλουμε είτε όχι ο Πλανήτης μας, μέσ’ από τα δεδομένα που προανέφερα, παραπέμπει στην παράδοση του «Γαλατικού Χωριού». Και όχι μόνον από πλευράς διαστάσεωναλλά και από πλευράς νοοτροπίας αφού, λόγω της γενικευμένης ανασφάλειας που προκαλεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, λίγο ως πολύ καθένας μας επηρεάζεται από το γαλατικό σύνδρομο του φόβου ότι κάποτε ίσως πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας…

.
Κατά συνέπεια μας ενδιαφέρει -ή πρέπει να μας ενδιαφέρει- το αν θα εκλεγε