H Ευρώπη της Κρίσης, η Ευρωζώνη της Ύφεσης

-Ηλίας Καραβόλιας-

Ζούμε σε πανευρωπαικό επίπεδο μιας πολλαπλής φύσεως κρίση : οικονομική, ηγεσίας, κοινωνικής συνοχής, θεσμών. Ζούμε εποχή ‘υπαρξιακής΄ κρίσης της ευρωπαικής ιδέας, του ‘ευρωπαικού συλλογικού υποκειμένου’. Το σαλόνι της Ευρώπης, που καλείται Ευρωζώνη, μοιάζει να έχει τόσο κατασκευαστικές ατέλειες όσο και δομικά ελαττώματα. Η ‘χρήσιμη’ αβεβαιότητα σύγκλισης των οικονομιών στα δέκα χρόνια κυκλοφορίας του ευρώ, η σκόπιμη απόκρυψη των εθνικών ανομοιογενειών σε οικονομικό επίπεδο, σήμερα αντικαθιστώνται από τον σκεπτικισμό και την αμφιβολία: φταίει το εγχείρημα του ευρώ ή το διαχειριστικό πρότυπο του σχεδίου ‘ενιαίο νόμισμα’; Πολλοί απορούν με τις καθυστερήσεις απο
Βρυξέλλες και Βερολίνο : μια ελεγχόμενη διαδικασία αποσπασματικών, ατελών βηματισμών εξόδου από την κρίση, ένα παιχνίδι χρονοτριβής και εξαμβλωματικών ‘λύσεων’ στο πρόβλημα των κρατικών χρεών. Ένας στείρος διακυβερνητισμός, που απλώνεται παντού και εξαντλείται σε θεσμικές παρεμβάσεις, μια αμήχανη αδράνεια υπερδομικής φύσεως και κάποια ‘ιατρικά’ ανακοινωθέντα, κάνουν τις νοτιο-ευρωπαικές κοινωνίες στην ‘Κλινική Ευρωζώνη’, να μοιάζουν με τους ασθενείς που κυνηγούν τους γιατρούς για ένα φάρμακο, αλλά ασθενούν τελικά περισσότερο, από το ΄τρέξιμο’. Και τους υγείες γιατρούς, να μην θέλουν ποτέ να μολυνθούν από τους ασθενείς τους, αφού πρώτα φρόντισαν να τους μολύνουν με ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις.
Δεν θα αναφερθώ στην ιστορία δόμησης της Ευρωζώνης, ούτε φυσικά της Ευρώπης. Θα πω μόνο ότι 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος, ο φόβος μιας ασύντακτης κατάρρευσης είναι πλέον ορατός όσο ποτέ άλλοτε. Η αρχή της ευρωπαικής αλληλεγγύης, ντύθηκε με τον γερμανικό προτεσταντισμό, με την ηθικολογία του Βερολίνου για κοινή κουλτούρα σταθερότητας, συμμόρφωσης σε κανόνες( αυθαίρετους αλλά κοινά αποδεκτούς) και συνεχή οικονομικό πειθαναγκασμό . Η Γερμανία, η κατ εξοχήν ευρωπαική χώρα της αιμομικτικής σχέσης κράτους/κεφαλαίου, είδε νωρίς ότι ο λογαριασμός των δημοσίων χρεών του Νότου, ήταν μεγάλος. Και τον άφηνε, εσκεμμένα, να μεγαλώνει . Επέβαλλε δήθεν ηθικές αξίες διαχείρισης της κρίσης( δημοσιονομική συμμόρφωση, οικονομική εγκράτεια, λιτότητα) και στόχευε, μετά την κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, κατ αρχήν στην προσέλκυση κεφαλαίων από τον Νότο προς την Φρανκφούρτη και τους δορυφόρους της( Ζυρίχη, Γενεύη, Βιέννη, Άμστερνταμ). Τι εννοώ: ούτε το γεωπολιτικό, ούτε το ιδεολογικό δήθεν γερμανικό στοιχείο επιβολής πρωτοστατεί εδώ και τρία χρόνια. Από εταίρος, η Γερμανία έγινε επιβολέας προγραμμάτων οδυνηρής λιτότητας στους απείθαρχους Νότιους, με πρόσχημα το κλείσιμο της στρόφιγγας δανεισμού( ευρωπαικού). Έτσι, αρχής γενομένης από την ευάλωτη δημοσιονομικά και βολική , σαν στόχο, Ελλάδα, ξεκίνησε να αποκτά τον ρόλο του πλούσιου μπακάλη στο φτωχό χωριό, που μόνο αυτός παράγει και πουλάει, οπότε τιμολογεί κατά το δοκούν. Διότι σήμερα, το πρακτικό αποτέλεσμα της συνεχούς ‘κατάρρευσης’ της ελληνικής και των άλλων ευρω-μεσογειακών οικονομιών, είναι το αρνητικό επιτ