Αδέσποτες ψυχές

Θεσσαλονίκη, μέσα Ιουλίου με τους Κελσίου στους 37        Πολλές φορές τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν μια κατάσταση, ιδίως όταν αυτή αφορά την ίδια μας της υπόσταση ως άνθρωποι, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετοπίζουμε την ίδια τη ζωή. Κάτω από τα μάτια μας, ανάμεσα στα πόδια μας, στο κενό ανάμεσα στην τετράτροχη  λαμαρίνα και την καυτή άσφαλτο, υπάρχει μια κοινωνία στο περιθώριο που ζει το δικό της δράμα. Είναι τα ζώα που βρέθηκαν εκεί εξ’ αιτίας της δικής μας ακατανόητης αποστροφής προς το ίδιο το νόημα της ζωής.        Σε μια πόλη – όπως και σχεδόν όλες – που έχουν γίνει τόσο άσχημες και αηδιαστικές στην όψη και στην ουσία τους, η μόνη πανταχού παρούσα ζώσα ομορφιά είναι αυτά τα μικρά πλάσματα που προσπαθούν να επιβιώσουν στη σύντομη ζωή τους στο δρόμο. Ο μέσος όρος ζωής των “αδέσποτων” δεν ξεπερνά τα δύο χρόνια.         Η Θεσσαλονίκη, ήταν και παραμένει μια πόλη “κολαστήριο” για τ’ αδέσποτα. Αδιαφορία, φόλες, βασανισμοί… ίσως δεν θέλουμε τίποτα όμορφο να διαταράξει την ασχήμια γύρω μας.  Ίσως η εικόνα μιας γατούλας που έβγαλε βόλτα τα μωρά της μας ενοχλεί περισσότερο από τις τριπλοπαρκαρισμένες λαμαρίνες σε διαβάσεις και πεζόδρομους.        Οι τρόποι με τον οποίο βρίσκουν το θάνατο είναι όλοι “χάρισμά” μας. Εμείς τα σκοτώνουμε.         Υπάρχουν ανθρωποειδή που τα θανατώνουν με φόλες και δηλητήρια. Ένας τόσο οδυνηρός θάνατος που και μόνο να τον δεις εξασφαλίζεις εισητήριο για την κόλαση.        Οι βασανισμοί υπάρχουν κι αυτοί στο μενού από ανώμαλους που κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να υπάρχει νομοθεσία ανταποδοτικής τιμωρίας στους θύτες, για να μη προτείνω την εξαγωγή των έσω τους οργάνων από την έδρα.        Τα περισσότερα δύστυχα ζώα βρίσκουν το τέλος από τη ρόδα κάποιου μαλακισμένου που τρέχει με 110 στην Επταπυγίου με το σαξόραλο, το τσιγάρο στο ένα και το κινητό στο άλλο ξερό του… που να προλάβει να δει, που και να φρενάρει.. Τις τελευταίες δέκα ημέρες έχω μαζέψει οκτώ νεκρά ζωάκια, μόνο δύο πάνω από τριών μηνών στην ηλικία… εμπρός από καταστήματα με τους ιδιοκτήτες να κοιτάζουν απλώς το πατημένο τους σωματάκι… πολιτισμός ηλιθίων.        Σε κάδους τέλος… ναι σε κάδους. Πολλά από τα ζώα που σώθηκαν έχουν βρεθεί πεταμένα σε κάδους. Σκουπιδόμυαλοι σκατόψυχοι που κάνουν αυτή την πράξη δεν θα έπρεπε ν’ αναπνέουν αέρα σ’ αυτόν τον πλανήτη. Δεν το χωράει ο νους πως κάποιος μπορεί να πετάξει στον κάδο μωρά που κλαίνε.         Και πίσω από αυτούς τους αλήτες, κάποιοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι οι φιλόζωοι – όσοι αγαπούν και σέβονται τη ζωή, όχι απλώς τα ζώα, και κακώς αποκαλούνται φιλόζωοι. Σ’ αυτούς καταλήγουν τα ζώα που μαζεύτηκαν απ’ το δρόμο, άρρωστα που θεραπεύτηκαν, ανάπηρα ζώα που δεν θα επιβίωναν λεπτό έξω, χτυπημένα, βασανισμένα… μακρύς ο κατάλογος.         Αυτοοργανόνωνται μέσα από το δίκτιο, άλλοι κάνουν διασώσεις, άλλοι φιλοξενούν, άλλοι υιοθετούν, άλλοι ταϊζουν με το υστέρημά τους στις γειτονιές λαμβάνοντας από τους αδιάφορους συμπολίτες την ταμπέλα του “παράξενου”. Προσωπικά το λ