ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ(ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ 12/04/1820, ΟΡΙΣΤΗΚΕ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ)

Γράφει η Σοφία Τ.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης(1792-1828). Έλληνας πρίγκιπας, στρατιωτικός, λόγιος και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη(1792). Γιος του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και γόνος εύπορης και ισχυρής Φαναριώτικης οικογένειας, με πατριωτισμό. Έλαβε εκλεκτή μόρφωση. Στην Αγ. Πετρούπολη, όπου ακολούθησε τον πατέρα του, κατατάχτηκε(1810) με το βαθμό του ανθυπίλαρχου(ανθυπολοχαγός Ιππικού) στο σώμα των Βασιλικών Ακολούθων, δηλ. των εφίππων σωματοφυλάκων του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της

Ρωσίας. Διακρίθηκε στους πολέμους κατά του Ναπολέοντα. Στην μάχη της Δρέσδης(27/08/1813), έχασε το δεξί του
χέρι. Συμμετείχε(1814-5) και αυτός ως μέλος της αυτοκρατορικής ακολουθίας στο Συνέδριο της Βιέννης ως υποστράτηγος. ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ Ήταν ο τύπος της ανατολίτικης(Πολίτικης) ανδρικής ομορφιάς με έντονα μάτια. Ήταν αγαθός και ευγενής, μελαγχολικός και ονειροπόλος, ευκολοσυγκίνητος και ενθουσιώδης. Κληρονόμος των μεγάλων παραδόσεων και προσπαθειών της οικογένειας των Υψηλάντηδων είχε θέσει ως μεγάλο σκοπό και όνειρο της ζωής του την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους. Εξ αυτού και ο φλογερός ενθουσιασμός του και η φαντασία του, που εύκολα τον παρέσυραν σε παράτολμα εγχειρήματα. Στο Συνέδριο της Βιέννης(1814) εξέφρασε την άποψη ότι το ζήτημα των Γραικών(Ελλήνων) είναι υπόθεση του χριστιανισμού και του ανθρωπισμού που θα πρέπει να αναχθεί σε υπόθεση όλων των Βασιλικών Αυλών της Ευρώπης. ΑΡΧΗΓΟΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Οι Φιλικοί είχαν σαφείς πληροφορίες για τα πατριωτικά του αισθήματα. Σε στενούς κύκλους Ελλήνων και Φιλελλήνων φέρεται είχε δηλώσει πως οι συμπατριώτες του θα έπρεπε να υπολογίζουν στη συνδρομή του, αν παρουσιαζόταν κάποια ευκαιρία μόνο εκ του ονόματός του και της θέσης που κατείχε χωρίς καμία άλλη εγγύηση. Με τη μεσολάβηση του Φιλικού Κωνσταντίνου Καντιώτη, υπάλληλος παρά τον Καποδίστρια, μετά την άρνησή του ν’ αναλάβει αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, προσέτρεξε ο Εμμανουήλ Ξάνθος στον ξάδελφο των Υψηλάντηδων, Ιωάννη Μάνο, για να τον φέρει σε επαφή με τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη. Η συνάντηση αυτή ήταν μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής του Ε. Ξάνθου, χαραγμένες στη μνήμη του, σε αντίθεση με την απογοήτευση που του δημιούργησε ο Καποδίστριας(Απομνημονεύματά του). Στη συνάντηση εκείνη(Πετρούπολη, 11/04/1820) ο Υψηλάντης τον δέχθηκε με ευγένεια και ύστερα από κάποιες ερωτήσεις για την καταγωγή του και διάφορες άλλες υποθέσεις του ζήτησε να μάθει πώς περνούν οι Έλληνες. Ο Ξάνθος του απήντησε ότι οι Τούρκοι τους τυραννούν και η τυραννία τους έχει γίνει πλέον αφόρητη. Στη συνέχεια ακολούθησε ο εξής δραματικός διάλογος:
- Υψηλάντης: «Γιατί οι Έλληνες δεν προσπαθούν να ενεργήσουν ώστε, αν δεν δύνανται να ελευθερωθούν από τον ζυγόν, τουλάχιστον να τον ελαφρώσουν;»
- Ξάνθος: «Πρίγκιψ, με ποία μέσα και με ποίους οδηγούς να ενεργήσωσιν οι δυστυχείς Έλληνες την βελτίωσιν της πολιτικής των καταστάσεως; Αυτοί έμειναν εγκαταλελειμμένοι από εκείνους, οίτινες εδύναντο να τους οδηγήσωσι, διότι όλοι οι