Άλλα έταζε ο Μάρξ και άλλα θα κάνει ο…MAD MAX!

Ήρθε κάποτε ένας σούπερ μάνατζερ και μου μιλούσε (με ορατή περιφρόνηση) για το πώς βγαίνει, το τότε λεχθέν… έξυπνο χρήμα. Κατάντησε… πορτοφολάς.

Πιο καλό παράδειγμα για τον (sic) Οικονομικό σχεδιασμό της χώρας, όσα και αν ακούω από την τηλεόραση, δεν μπόρεσα να βρω…

Θα μου πείτε ότι πάντα αυτό που αρχικά ακούγονταν ελκτικό και ιδεατό, ξέπεφτε σε λίγο χρόνο…

Όχι ο κάθε …white collar criminal.

Εδώ, κάποτε, π.χ. η Τυραννίς ήταν προοδευτικός τρόπος διακυβέρνησης. Υπήρξαν Τύραννοι που έχαιραν εκτίμησης κυρίως για τα δημόσια έργα τους και τα πολιτιστικά

Ύστερα ήρθε η Αρχαία Δημοκρατία, με στόχο την ευημερία των πολιτών αλλά η εφαρμογή της κράτησε λίγες δεκαετίες.

Κάποτε και η Βασιλεία ήταν ένα προοδευτικό, φιλολαϊκό πολίτευμα. Το εξηγεί ο Λόπε δε Βέγα μέσα από το θεατρικό του έργο Φουέντε Οβεχούνα:

Ο χρόνος που γράφτηκε η Φουέντε Οβεχούνα είναι το 1618. Ο χρόνος στον οποίο αναφέρεται είναι το 1476. Θέμα του έργου, χωρίς ν’ ακολουθούνται τα Χρονικά κατά γράμμα, είναι τα γεγονότα της 23ης Απριλίου της χρονιάς εκείνης στη Φουέντε Οβεχούνα, ένα μικρό χωριό 500 κατοίκων – όλοι τους γεωργοί και κτηνοτρόφοι – στην ορεινή περιοχή της Κόρδοβα. Πρόθεση του συγγραφέα είναι, μέσα απ’ αυτό το επικό δράμα, να εκθειάσει τη μοναρχία ως θεσμό εκθέτοντας παράλληλα τους υπονομευτές της.»

Στην πορεία εξετράπη σε ένα λαομίσητο, στις περισσότερες των περιπτώσεων, συντηρητικό καθεστώς…

Κάποτε και η ύπαρξη της ΕΣΣΔ φάνταζε, και ήταν γεγονός ελπιδοφόρο για παροχές ασφάλισης, δικαιωμάτων, ευκαιριών

πρόσβασης στην Παιδεία, τις Υγειονομικές υπηρεσίες κ.α. για τους εργαζόμενους και τους αγρότες.

Ύστερα ήρθαν τα μαντάτα για το πώς… καλοπερνούσε ο «συλλογικός άνθρωπος», η …ανώτερη αυτή μορφή ανθρώπινης ύπαρξης που ζούσε σε άλλο επίπεδο συνειδητότητας(!) από εμάς τους Δυτικούς, όπως διατείνονταν οι ηγήτορες του λεγόμενου και «Παλλαϊκού Κράτους»

Και ύστερα ήρθαν οι νταλίκες με τις πεινασμένες, φοβισμένες πόρνες, μια τραγική επανάληψη της κατάντιας του δυναμισμού του κραταιού Φασισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας του 1944-46.

Κάπως έτσι αναζητήσαμε την έμπνευση ζωής από την Δημοκρατία, στην Μεταπολίτευση του 1974.

Και οδηγηθήκαμε στους «νταβατζήδες», τους αμόρφωτους αργόσχολους των κομματικών στρατών, στους βαστάζους των διαδηλώσεων που έκλειναν μαζί με τους εντεταλμένους Brokers-διαμεσολαβητές. Βιομηχανίες αργά αλλά σταθερά, χέρσωναν τα χωράφια, έκοβαν τα καΐκια στην μέση και έφτιαχναν σαχλαμαρένια «πολιτιστικά πολύκεντρα» στα κλειστά εργοστάσια…

Μέχρι που ήρθε η ανεργία και τα παλαμάκια σταμάτησαν, κατά τύχη την ίδια ώρα με το τέλος των επιδοτήσεων.

Για κακή τύχη(;) εκείνη την ώρα έφτασαν στίφη λαθρο-Εποίκων που λειτουργούσαν σαν πολιορκητικός κριός απέναντι στους ντόπιους εργαζόμενους όπως έγραφε και  ο Κάρολος Μαρξ για τους μετανάστες της εποχής του, κυρίως από την Ιρλανδία και την …Γερμανία!

Και όταν άρχισαν να πέφτουν τα μεροκάματα