ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΑΝΟ ΚΑΜΜΕΝΟ

Σημ. Το κείμενο είναι εντελώς μεταφορικό και βασίζεται στην

 σημερινή σου δήλωση ότι «η Ν.Δ. είναι το σπίτι σου»

Πάνο καλησπέρα,

Να σου συστηθώ πρώτα. Είμαι ένας «άστεγος». Είμαι ένας από αυτούς που έχουν κατασκηνώσει στα παγκάκια της παραλίας, απέναντι απ’ το δικό σου «σπίτι». Ναι, είμαι ένας από αυτούς που έχουμε για στέγη ουρανό, προσκέφαλο τ’ αστέρια. Με ‘χεις δει πολλές φορές να τραγουδώ και να χορεύω παίζοντας με τον Ήλιο. Συχνά σε παρασέρνω κι ακολουθείς τα βήματά μου, χαμογελώντας σαν παιδί. Και αν θυμάμαι καλά έχουμε μοιραστεί τα δώρα του

Διονύσου, στ’ αυτοσχέδια γλέντια μας.

Κάθε φορά όμως Πάνο μου, γυρίζεις «σπίτι» σου. Ξυπόλητος και ακροποδητί, αλλά πάντα γυρίζεις. Το σέβομαι αυτό. Είσαι παιδί με αρχές, με λόγο και αγαπάς την «οικογένειά» σου. Εκεί «γεννήθηκες», εκεί «μεγάλωσες» εκεί έγινες κοτζάμ παλλήκαρος, χάρμα οφθαλμών. Όλη η γειτονιά σε καμαρώνει για το παράστημά σου και το αγέρωχό σου βάδισμα.

Τις τελευταίες όμως μέρες κάτι δεν πάει καλά. Ακούγονται καυγάδες και φωνές απ’ το «σπίτι» σου. Τζάμια σπάσανε, ένας τοίχος ράγισε, άνθρωποι φεύγαν κοπανώντας την πόρτα πίσω τους και θαρρώ πως σ’ είδα να κλαίς. Μαζεύτηκε κόσμος πολύς τότε γύρω απ’ το «σπίτι» σου για να σε παρηγορήσουν. Άλλοι ποιήματα παλιά απήγειλλαν, άλλοι έφτιαξαν καινούργια. Επικαλέστηκαν  Αγίους και αρχαίους θεούς για την προστασία σου. Διάβασαν ξεχασμένες ιστορίες μέσα από σκονισμένα βιβλία για να ξορκίσουν το κακό. Φώναζαν δυνατά «είμαστε μαζί σου». Το ξέρω ότι τους άκουσες και σαν κύριος που είσαι τους ευχαρίστησες κιόλας.

Παρόλα αυτά όμως τα μάτια σου είναι ακόμα κόκκινα. Μην στεναχωριέσαι πουλάκι μου. Και να γκρεμίσει ένα «σπίτι», ξαναχτίζεται – μαστόρους έχουμε μπόλικους. Και αν δεν σου αρέσει πιά, φτιάξε ένα καινούργιο, εξ’ άλλου σημασία δεν έχουν οι τοίχοι που ‘ναι άψυχοι, αλλά οι άνθρωποι που το κατοικούν.

Ένα να ξέρεις όμως πως δεν θ’ ανεχτούμε, ότι και να γίνει: να σε κλειδώσει τιμωρία στην κάμαρα ο «πατέρας» σου. Αυτό κανείς μας δεν θα το επιτρέψει. Τα κουφώματα θα ξηλώσουμε για να σε βγάλουμε έξω – έστω και αν δεν το κάνεις εσύ, από μόνος σου. Κι αν φέρει αντίρρηση ο «μπαμπάς» θα φάει τα σκαμπίλια του. Απ’ όλους μας. Πρέπει να καταλάβει κι αυτός κάποια στιγμή, ότι τα παιδιά όταν μεγαλώνουν, αποκτούν δική τους γνώμη, εναρμονισμένη με τις καινούργιες απαιτήσεις της ζωής.

Μη με παρεξηγείς Πάνο μου που ανακατεύομαι στα «προσωπικά» σου, αλλά δεν μπορώ να βλέπω το φίλο μου να κλαίει. Σίγουρα δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει στο «σπίτι» σου γιατί είμαι έξω από αυτό. Το μόνο που γνωρίζω είναι χορός, τραγούδι και λίγο από χτίσιμο. Για ότι με χρειαστείς σε περιμένω στο παγκάκι απέναντι. Μέχρι να ‘ρθείς όμως, εγώ θα συνεχίζω να παίζω με τον Ήλιο.

Μετά τιμής,

Antart22

Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ