ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΕΚΚΛΗΣΗ

πρός
τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα
τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος
κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ
Κωνσταντίνου Λογοθέτη τοῦ Ἀριστείδη
Δικηγόρου
Πρώην Εἰσαγγελέα καί Ἀντιπροέδρου
Ἕνωσης Δικαστῶν – Εἰσαγγελέων Ἑλλάδος

Θεσσαλονίκη 6-3-2012

Μακαριώτατε,
Ἀρχικά καί πρίν ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο,
ζητῶ τήν κατανόησή Σας γιά τήν κατά-
χρηση λίγου ἀπό τόν πολύτιμο χρόνο
Σας. Ὑπό τίς παροῦσες δραματικές γιά τή
χώρα συνθῆκες, πλήρως ἀντιλαμβάνομαι τό μέ-
γεθος τῶν εὐθυνῶν καί τό εὗρος τῶν δραστη-
ριοτήτων Σας τῶν σχετικῶν μέ τήν διαποίμανση

καί

ἀνακούφιση τοῦ δεινῶς χειμαζομένου ποι-
μνίου Σας.
Μέ τήν ἐπιστολή αὐτή δέν πρόκειται καί ἐγώ
νά διεκτραγωδήσω τά ὅσα συμβαίνουν πλέον
στόν τόπο μας, οὔτε νά Σᾶς ἐκφράσω τήν ἀπο-
γοήτευση καί τήν ὀδύνη μου, τόν θυμό καί τήν
ὀργή πού ὅλοι αἰσθανόμαστε μπροστά στά
συντρίμμια μιᾶς πατρίδας μέ τόσων χιλιάδων
χρόνων ἱστορία. Τά μέν πρῶτα, ὅπως φάνηκε
ἀπό τήν πρόσφατη ἱστορική ἐπιστολή Σας
πρός τόν κ. Πρωθυπουργό τῆς χώρας, ἄριστα
τά γνωρίζετε, ἐνῶ τά λοιπά ἀσφαλῶς τά
εἰσπράττετε καί Ἐσεῖς, ἀφοῦ ἀποτελοῦν τήν
θλιβερή περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμερῶν.
Χαρακτηριστικά καί μόνον ἐπισημαίνω τήν τρα-
γική παράμετρο πώς κατά τήν τελευταία διετία,
ἀρκετές ἑκατοντάδες συνανθρώπων μας ἔχουν
αὐτοκτονήσει, βυθίζοντας στό πένθος καί στήν
ἀπόγνωση τίς ἀπορφανισμένες οἰκογένειές τους.
Γνωρίζετε, Μακαριώτατε, πώς οὔτε στήν Μι-
κρασιατική καταστροφή, οὔτε κατά τήν Γερμα-
νική κατοχή, οὔτε στήν χουντική ἑπταετία εἶχε
φθάσει ὁ κόσμος σέ τέτοια ἀπελπισία, ὥστε
μόνος του νά ἀφαιρεῖ τή ζωή του καί νά κατα-
στρέφει τό ὑπέρτατο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό
ἐπειδή καί στά πιό μαῦρα χρόνια τῆς ἱστορίας
μας, στίς πιό δεινές δοκιμασίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ
ὑπῆρχε ἡ ἐλπίδα, καί ἔφεγγε μιά ἀχτίδα φωτός
πού τήν κρατοῦσε ζωντανή. Ἐνῶ σήμερα, ἡ
ἐλπίδα ἦταν τό πρῶτο πού τό σύστημα σκόπιμα
καί μεθοδικά τσάκισε, βυθίζοντας τούς ἀνθρώ-
πους στό μαῦρο σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης. Καί
ἡ ἀπόγνωση αὐτή δέν κατέλαβε μόνον ὅσους
τήν ἐκδήλωσαν μ’ αὐτόν τόν τραγικό τρόπο.
Αὐτονόητο εἶναι πώς κάπως ἔτσι νοιώθουν καί
οἱ γέροντες πού ζητιανεύουν ἕνα πιάτο φαΐ
στά συσσίτια, οἱ ἄστεγοι πού κοιμοῦνται στούς
δρόμους, οἱ μαθητές πού λιποθυμοῦν στά σχο-
λεῖα, οἱ ἄνεργοι πού δέν μποροῦν νά κοιτάξουν
τά μάτια τῶν παιδιῶν τους. Παιδιῶν πού, ὅπως
πρόσφατα ἀποκαλύφθηκε, κάτω ἀπό τό ἀσή-
κωτο ψυχολογικό βάρος τῆς ἀνεργίας τῶν
γονιῶν τους, μέ τήν παιδική τους ἀθωότητα
ἔχουν παγιδευτεῖ, τουλάχιστον κάποια ἀπό
αὐτά, ἀκόμη καί στά δίχτυα τοῦ ἠλεκτρονικοῦ
τζόγου, ἀφελῶς προσπαθώντας μέ τό χαρτζιλίκι
τους νά βοηθήσουν τίς οἰκογένειές τους.
Καί – τό χειρότερο ὅλων – ὅλα αὐτά συμβαίνουν
ἄλλοτε ὑπό τήν παντελή ἀδιαφορία καί ἄλλοτε
ὑπό τήν προκλητική χλεύη τοῦ πολιτικοῦ συ-
στήματος ἤ – ἐν πάση περιπτώσει – μέρους
αὐτοῦ. Δέν θά διέλαθε, βέβαια