Άνθρωποι και μηχανές.

Δύο κόσμοι. Αντίθετοι. Που όμως συνυπάρχουν. Στην ίδια πόλη. Αντικρίζουν τον ίδιο ήλιο.
Από την μια το πολύχρωμο πλήθος των θνητών ανθρώπων. Απέναντι, σε παράταξη μάχης, οι μηχανές, φρουρούν την φωλιά των τεράτων. Έχουν σχήμα ανθρώπινο τα σώματά τους, ντυμένα όμως με μαύρα ρούχα, πλεγμένα με ατσάλι.
Τα πρόσωπα των θνητών είναι γυμνά, να δέχονται την ζεστασιά του ήλιου, τις στάλες της βροχής, και τα δάκρυα που κυλούν από τις κρύπτες των ματιών τους. Τα δάκρυά τους είναι λογιών-λογιών. Κάποιες φορές ρέουν όταν αντικρίζουν το δέντρο του Κυρίου Δημήτρη. Όταν ψηλαφούν τα ίχνη που άφησε το

σώμα του, πέφτοντας με εκκωφαντικό θόρυβο.
Θόρυβος που ακούστηκε μέχρι την φωλιά των τεράτων. Τα δάκρυα των θνητών, ρέουν και όταν προσπαθούν με ταπεινά λουλούδια να σκεπάσουν την κόκκινη λιμνούλα, που στολίζει
από δω και μπρος την πλατεία. Το δέντρο ποτίστηκε και πέταξε με μιας, φύλλα, χάρτινα, λευκά, γεμάτα λόγια θλίψης, οργής και υπόσχεσης.
Από την άλλη μεριά είναι οι μηχανές. Παράξενα ντυμένες, κανείς δεν μπορεί να δει τα πρόσωπά τους. Κανείς δεν ξέρει αν έχουν αυτιά, αν άκουσαν τον ήχο της πιστολιάς, που τώρα τρέχει, τους προσπερνά, και ψάχνει την χαραμάδα για να μπεί μέσα στην φωλιά των τεράτων.
Τα δάκρυα των θνητών ανθρώπων, ρέουν και όταν βλέπουν τους ακόμη ζωντανούς γέροντες, να ψάχνουν την τροφή τους, στα σκουπίδια. Όταν βλέπουν τα παιδιά τους να λιποθυμούν στις αυλές των σχολειών τους.
Μέσα από την μαύρη στολή των μηχανών, φαίνονται δυό μάτια, παγωμένα, κενά, γεμάτα ατσάλι, με στερεμένες τις κρύπτες των ματιών τους. Βλέπουν τους θνητούς, και εφορμούν. Ακόμη μια μέρα με μπόλικα θηράματα. Θηράματα που τους έχει απαγορευτεί να κλαίνε, να γελάνε, να τρώνε, να δουλεύουν, να ερωτεύονται, να τιμούν τους νεκρούς τους, να γεννάνε. Τους ψεκάζουν, τους κτυπάνε, αλλά αυτά τα απείθαρχα θηράματα, οι πεισματάρηδες θνητοί, δεν σπάνε, δεν λυγάνε, μόνο λίγα δάκρυα πάλι κυλάνε από τις κρύπτες των ματιών τους. Αυτή τη φορά είναι από τα χημικά, που ρίχνουν με μανία οι μηχανές, στο γυμνό πρόσωπό τους.
Τα ανόητα τέρατα, μέσα στην φωλιά τους, δεν το΄χουν ακόμη καταλάβει. Τα δάκρυα από τα χημικά, σιγά-σιγά, γίνονται ορμητικό ποτάμι, που σύντομα θα φθάσει μέχρι την φωλιά τους.
(Ευλαβικά λυγίζουμε το γόνυ, σ΄ένα ακόμη νεκρό μας. Στεκόμαστε με σεβασμό στην υπέρτατη θυσία του. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του κ. Δημήτρη Χριστούλα.
Καθώς και στις οικογένειες όλων των δολοφονημένων Ελλήνων.
Καλή Ανάσταση, Καλή Λευτεριά στην πατρίδα μας.)
‘’Ηχήστε οι σάλπιγγες….Καμπάνες βροντερές,
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα, πέρα ως πέρα….
Βογκήστε, τύμπανα πολέμου….Οι φοβερές
Σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
Μα Εσύ Λαέ, που τη φτωχή Σου τη μιλιά,
Ήρωας, την πήρε και την ύψωσε ως στ΄αστέρια,
Μεράσου τώρα τη θεική φεγγοβολιά
Της τέλειας Δόξας Του, ανασήκως΄Τον στα χέρια.
(ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ)
Με εκτίμηση
Αγγελική Π.

Filed under: ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ