απάντηση στην πουτίγκα και την κρεμ μπρυλέ

Απάντηση στο άρθρο

http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/137607/to-parapono-enos-ellina–poy-vrethike-ektos-elladas

Ένας άλλος έλληνας που έφυγε στο εξωτερικό δεν έχει παράπονο, έχει ρωμιοσύνη και θωρρεί ψηλά!

Θα μπορούσα να κλέψω λίγο απο Καμύ και να πω οτι το παράπονο του γράφοντος ένα βλέμμα από το παράθυρο κλειστό. Ας είναι. Πολλά είναι τα παράπονα πολλοί κι έλληνες αλλά κι οι οιωνεί-έλληνες. Για να αγακτήσεις πρέπει

να πονέσεις. Άρα λογικό να μην μπορεί ο συμπατριώτης να συμμερισθεί την αγανάκτιση αφού ωσάν λέει δε φαίνεται να πόνεσε και πολύ στη πρώιμη σοδομογορική ελλάδα. Ας είναι. Καθένας έχει νομιναλιστικό δικαίωμα, άλλωστε μόνο στην αρχαία ελληνική δημοκρατία που όλοι προτάσσουμε ο νομιναλισμός κι η συναίνεση μπορούσαν να παντρευτούν προς το κοινό καλό. Έτσι λοιπόν νομιναλιστικά θα παραθέσω κι εγώ την εμπειρία μου ως έλλην του εξωτερικού. Μια εμπειρία που δεν έχει παράπονο αλλά βιάζεται εις το όνομα του έλλην.

Στην ίδια πρώιμη σοδομογορική ελλάδα όπως περιγράφεται στο άρθρο, αποφοίτησα απο το Πανεπιστήμιο Αθηνών εργαζόμενος στη νύχτα και καμιά φορά δυο δουλειές. Με περίσσια προσπάθεια έφυγα για τις ΗΠΑ όπου και δούλευα ασταμάτητα παράλληλα με τις σπουδές.

Αλλά γύρισα για να υπηρετήσω. Ξέρετε, λίγο ιδεαλιστικά μιας και στη σκέψη που ο παπούς μου έμεινε ανάπηρος πολεμώντας στο ΕΑΜ δεν υπήρχε και πολύς χώρος αναζήτησης μέσου απαλλαγής. Ας είναι. Ως δόκιμος δυστυχώς γιατί χωρίς οικονομική βοήθεια δεν έχεις και πολλές επιλογές. Έπειτα δουλειά. Ούτε εγώ είχα τα παρακάτω

Πολύ απλά δεν είχα «δόντι», κομματικό μέσο, γνωριμίες ή οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά ούτε και τη διάθεση να ανταγωνιστώ αυτούς που τα είχαν. Με λίγα λόγια, καμία τύχη.

Είχα όμως το Αριστοφάνη στα αυτιά μου να λέει οτι η τύχη είναι μια ανθρώπινη διαδικασία για να ρίχνουν οι άνθρωποι στον κεάδα αυτά τα οποία αρνούνται να δεχτούν.  Από την άλλη δεν ήμουν ποτέ αγαπητός ούτε της κλωθούς αλλά ούτε και της λάχεσης. Ας είναι όμως.

Έπειτα ένας κρύος ιδρώτας με πιάνει στη ψυχρή λογική. Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να την έχουμε αυτή ούτε το 21, το 12, το 40. Αντιθέτως την είχαμε το 67 και το 74. Ας είναι όμως. Ξέρετε όπου κι αν πήγα κι αρίστευσα δεν έγινε επειδή ήμουν Ιάπωνας αλλά έλληνας με πάθος και όρεξη με ήθος κι ειλικρίνεια. Αλλά ας είναι

Κάποτε μας έλεγαν, αγαπάς την ελλάδα; Απόδειξη. Μαγική καμπάνια. Τι κάναμε εμείς γι’ αυτό;  Θυμάμαι μια φορά στο μοναστηράκι αγόρασα κάτι χωρίς απόδειξη με την προυπόθεση να πέσει η τιμή στο 50% αλλά αν δεν έπεφτε θα τη ζητούσα. Πολύ ηθικό εκ μέρους μου. Αναρωτιέμαι πραγματικά όσοι απο εμάς που είμαστε στο εξωτερικό και κράζουμε γι αυτά που κάναμε ή δεν κάναμε στην ψωροκώσταινα το κάνουμε επειδή τελικά θέλουμε να βοηθήσουμε όλοι σαν μεγάλοι καποδίστριες την ελλάδα ή τελικά γινόμαστε αλεπούδες που τα κάνουμε όλα κρεμαστάρια.

Γιατί ειλικρινά δεν έχω ακούσει ή διαβάσει κάνενα να φεύγει απο την ελλάδα γιατί μάτωσε να πολεμάει την αδικία του μελιού που κάποιοι του έδωσαν! Αλλά ας είναι. Ότα