Από τις σελίδες των Ημερολογίων μου…

(ΙΙ)

Γράφει ο ΑΠΕΛΛΗΣ

Το αφιερώνω σε όσους δεν έχουν πάει ακόμη στο Άγιον Όρος και ιδιαίτερα στις κυρίες…

Οι έχοντες επισκεφθεί, γνωρίζουν….

ΜΑΗΣ-20-2002- Δευτέρα

Ι.Μ. Διονυσίου- Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας- Άγιον Όρος

Μετά από την κατανυκτική ακολουθία του Όρθρου, χάραξε μια νέα όμορφη μέρα. Στις 7.30 π.μ, πήραμε ελαφρύ πρόγευμα στο αρχονταρίκι, τσάι με ελιές και σταρένιο ψωμί. Υπήρχαν πολλοί Κύπριοι ανάμεσα στους προσκυνητές, τόσο εδώ, όσο και σε άλλες μονές.

Στο λίγο διάστημα μέχρι την

αναχώρησή μας, περιεργάστηκα τις εξωτερικές τοιχογραφίες του 16ου αιώνος, που είναι ζωγραφισμένες στην τράπεζα της μονής και ιστορούν σκηνές της Αποκάλυψης. Είναι έργα του Κρητικού αγιογράφου Τζώρτζη, που έχει αγιογραφήσει και σε άλλες μονές του Όρους, όπως π.χ, η μονή Δοχειαρείου. Θαύμασα την εικαστική του
απλότητα, που όμως μεταφράζεται σε μια πληθωρική σύνθεση σκηνών και συμβόλων βαθιάς δογματικής αλήθειας και γνώσης. Η χρωματική του γκάμα περιορισμένη, κυρίως ανάμεσα στις γαιώδεις αποχρώσεις και στα θερμά γκρίζα, αποφεύγει τις έντονες αντιθέσεις και ισορροπεί πάνω σε μια χαμηλής έντασης τονική κλίμακα. Οπωσδήποτε, η φθορά του χρόνου, θα έχει τροποποιήσει αρκετά την αρχική λάμψη των χρωμάτων των τοιχογραφιών, που όμως παραμένουν εντυπωσιακές. Εξαίσια δείγματα της ανατολικής ορθόδοξης ζωγραφικής, που προκαλούν δέος και προβληματισμό, ακόμη και στον σύγχρονο θεατή. Η μονή Διονυσίου, είναι ένα από τα μοναστήρια που μου άρεσε πολύ. Για λίγη ώρα και περιμένοντας το καραβάκι στην προβλήτα, που στις 10.15 π.μ, θα μας μετέφερε στην Δάφνη, έκανα ένα γρήγορο σχέδιο της μονής με μολύβια, έχοντας επιλέξει ένα από τα καλύτερα σημεία θέασης της. Όμως, ο ήλιος, που στο μεταξύ ανέβηκε πάνω από την πλαγιά, αντίθετα προς εμένα, με δυσκόλεψε κάμποσο, τυφλώνοντας με και καλύπτοντας στη σκιά, την πλευρά της μονής που σχεδίαζα. Πάντως, το σχέδιο είναι ικανοποιητικό και εγώ στο τέλος, ελαφρώς κοκκινισμένος από το κάψιμο του ήλιου.

Δάφνη. Αναχώρηση με το λεωφορείο στις 12.15 μ.μ, για τις Καρυές. Ο Τάκης παρακολουθεί με ενθουσιασμό τη διαδρομή. Στις Καρυές, επιβιβαζόμαστε, σχεδόν αμέσως με άλλους 11 προσκυνητές, σ’ ένα μικρό λεωφορείο της Μεγίστης Λαύρας, που θα μας μεταφέρει έως εκεί. Μια διαδρομή περίπου μιας ώρας και κάτι, προς τα νότια της χερσονήσου του Άθω, από την πλευρά του ανοιχτού Αιγαίου πελάγους. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ήταν πρωτόγνωρο και για μένα, αφού είχα πάει μόνο προς τη μονή Φιλοθέου πέρυσι. Απέραντα, πυκνά δάση, τρεχούμενα νερά και μικροί ποταμοί με καταρράκτες. Άλλη φυσιογνωμία του τοπίου, σε σχέση με την πιο αποψιλομένη και τραχειά, δυτική πλευρά της χερσονήσου. Μετά τη μονή Καρακάλου, είδαμε ένα ζαρκάδι ή ελάφι, να τρέχει στο χωματόδρομο και να χάνεται μέσα στο πυκνό δάσος, μόλις μας αντιλήφθηκε. Ωραία αίσθηση φυσικής ομορφιάς και πλούτου, που, δόξα σοι ο θεός, υπάρχει ακόμη στο Άγιον Όρος. Κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση στο Αγίασμα του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτη, για να πιούμε κρύο νερό της πηγής και να