Απόλυτα αξιοκρατική η επιλογή του Κώστα Τζαβάρα στο υπουργείο πολιτισμού.

Έχουν ακουστεί διάφορα πικρόχολα σχόλια για την τοποθέτηση του Κώστα Τζαβάρα στην θέση του υφυπουργού στο νέο υπερυπουργείο. Δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση, αφού ο Κώστας Τζαβάρας δεν έτρεχε να κάνει δημόσιες σχέσεις με την διαπλοκή και τώρα η διαπλοκή γνωρίζει ότι εγγράφει ένα μείον στο πολιτικό προσωπικό με θέσεις ευθύνης.

Ο Τζαβάρας όμως δεν είναι από τις περιπτώσεις υπουργών που ανακάλυψαν τον πολιτισμό στα τηλεπαράθυρα με το που έγιναν υπουργοί. Το βήμα της βουλής

Δηλώσεις Κώστα Τζαβάρα, Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού, για τον πολιτισμό και το τότε νέο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο στην Βουλή την  22/12/2010, απευθυνόμενος στον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Παύλο Γερουλάνο. Οι δηλώσεις του αυτές είχαν δημιουργήσει θετική εντύπωση στους ανθρώπους του Πολιτισμού.

«Θα πρέπει, κύριε Υπουργέ -και εδώ ακριβώς αποτελεί την ένσταση που προκαταβολικά καταθέτω στη συζήτηση αυτού του νομοσχεδίου- να ασχοληθούμε και με εκείνη τη διαδικασία, η οποία παράγει το έργο του κινηματογράφου ως αγαθό πολιτισμού και ως καλλιτεχνικό δημιούργημα.
Αυτό είναι που λείπει από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, η θέαση του, δηλαδή, από την πλευρά εκείνου που θέλει να προαγάγει την τέχνη του κινηματογράφου και όχι απλώς να ενισχύσει τις παραγωγικές διαδικασίες που έχουν ως αποτέλεσμα τη μορφοποίηση ενός συγκεκριμένου προϊόντος.
Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, γιατί οι αισθητικές αξίες, είναι αξίες μη αναγώγιμες στην οικονομία. Μπορεί, πράγματι, να μιλάμε για αξίες πολιτισμού και παράλληλα να μιλάμε και για οικονομικές αξίες, αλλά αυτά τα δύο είδη των αξιών οριοθετούν δύο διαφορετικούς μικρόκοσμους, δύο διαφορετικούς χώρους. Η μεν αξία του πολιτισμού με τη μορφή του καλλιτεχνικού προϊόντος οριοθετεί τον μικρόκοσμο τον καλλιτεχνικό, εκεί δηλαδή όπου διεξάγονται επαγγελματικοί αγώνες που έχουν σαν διακύβευμα την πρωτότυπη αισθητική έκφραση της κοινωνικής πραγματικότητας και από την άλλη πλευρά στον χώρο της αγοράς, πράγματι αναπτύσσονται δραστηριότητες που έχουν σαν στόχο την επένδυση ενόψει και με την προοπτική της δημιουργίας κέρδους.
Αναμφίβολα, ο κινηματογράφος είναι ταυτόχρονα και τέχνη και διαδικασία παραγωγική που έχει αντίκρισμα στο χώρο της αγοράς. Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν θεωρώ ότι το νομοσχέδιο έχει δώσει πολύ μεγάλο βάρος στην οργάνωση των σχέσεων που ενισχύουν την παραγωγή ως οικονομική διαδικασία και λιγότερη ακριβώς είναι η κατανομή του ενδιαφέροντος σε εκείνες τις διαδικασίες και σε εκείνους τους θεσμούς που κάνουν μέσα από την κοινωνία να εμφανίζονται νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, οι οποίοι είναι οι προαγωγοί του πολιτισμού και της τέχνης.
Γι΄ αυτό, λοιπόν, θεωρώ ότι θα πρέπει αυτό το σχέδιο νόμου να το ξαναμελετήσετε. Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το απαράδεκτο σύστημα της μοριοδότησης να λέτε ότι αποκαθιστάτε σχέσεις αξιοκρατίας και αντικειμενικής εκτίμησης, όταν είναι βέβαιο ότι καμία αισθητική αξία δεν μπορεί να χωρέσει σε αυτού του είδους τους νάρθηκ