«ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ»

Από το ημερολόγιο ενός ναύτη

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΠΕΛΛΗΣ

(Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος)

Β΄Μέρος και τελευταίο…

Α΄ΞΙΦΙΑΣ

24 Απριλίου 19..- Μ. Παρασκευή

Α/Τ ΛΕΩΝ- ΠΑΤΜΟΣ

Θα πρέπει κανείς, να είναι κουφός ή να βρίσκεται σε άλλο κόσμο, για να μην καταλάβει ότι σήμερα είναι Μ. Παρασκευή. Οι καμπάνες από νωρίς άρχισαν να ηχούν πένθιμα, με αυτόν τον αργό, υπενθυμιστικό μετάλλινο ήχο, που άρχισε να διαχέεται σε όλη την έκταση του λιμανιού και των γύρω περιοχών. Άλλοι αντίλαλοι από πιο

μακριά, έρχονται αδύναμοι, αλλά μελωδικοί, να αναπληρώσουν το μικρό διάστημα σιωπής των πρώτων.

Σήμερα δεν γίνονται εργασίες και άλλα συναφή καθήκοντα, παρά μόνο τα απαραίτητα. Έχω επιλεγεί να συμμετέχω στο Άγημα απόδοσης τιμών στην πομπή του Επιταφίου στη Σκάλα Πάτμου. Επιλέχθηκαν κυρίως νέοι, όπως εγώ, αλλά και λίγο παλαιότεροι ακόμη. Επειδή και οι στολές μας είναι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά και γιατί έχουμε φρέσκια ακόμη στη μνήμη, την πρόσφατη εκπαίδευση στην εκτέλεση εντολών και παρελάσεων.

Αργά το απόγευμα αρχίζουμε σιγά-σιγά να προετοιμαζόμαστε. Ένας μικρός πυρετός, που όσο περνάει η ώρα και πλησιάζει ο σκοπός, συνεχώς μεγαλώνει. Ο ένας ψάχνει για βερνίκι κάμελ, ο άλλος για ξυραφάκι ή για αφρό ξυρίσματος και του άλλου του πέφτει η ζώνη μεγάλη. Στο τέλος, όλα είναι έτοιμα και δίνουμε πια την εικόνα σοβαρού ναυτικού αγήματος. Συγκεντρωνόμαστε πρώτα στο επίστεγο για επιθεώρηση και έπειτα στην προβλήτα μπροστά στο πλοίο. Εν συνόλω 20 ναύτες, κυρίως πυροβολητές, και 2-3 υπαξιωματικοί με επικεφαλής τον ανθ/ρχο Λέκκα. Αναμένουμε την εντολή αναχώρησης και εκτελούμε ορισμένα παραγγέλματα για να ζεσταθούμε.

Η εντολή δίνεται, «Εμπρός-μαρς!». Με τα όπλα επ΄ώμου, παρελαύνουμε σε σχηματισμό
φάλαγγας στην παραλία της Σκάλας, που είναι γεμάτη από κόσμο, και κατευθυνόμαστε στον περίβολο της εκκλησίας, που βρίσκεται λίγο παραπάνω. Εκεί παραταχθήκαμε με τα όπλα παρά πόδα, αναμένοντας την έξοδο του Επιταφίου. Είχε πάρα πολύ κόσμο και οι αναμμένες λαμπάδες έδιναν μια μαγική αίσθηση θαλπωρής και μυσταγωγίας. Ανοιξιάτικη βραδιά, γλυκιά, με αρώματα και πρόσωπα φωτισμένα από τις λάμψεις των φλογών. Ένιωσα, πως αποτελούσαμε μια ιδιαίτερη παρουσία στην υπαίθρια εκείνη λατρευτική σύναξη. Τα πιτσιρίκια μας χάζευαν, οι μεγαλύτεροι μας χαμογελούσαν με κατανόηση και συμπάθεια και οι κοπέλες χαμήλωναν τα μάτια.

Έπειτα από λίγο, βγήκε από την εκκλησία ο στολισμένος Επιτάφιος, και αφού αποδώσαμε τιμές στον νεκρό θεό, μας μοίρασαν δεξιά και αριστερά της πομπής, σε δύο φάλαγγες των 10 η κάθε μία. Η πομπή ξεκίνησε και μαζί της και εμείς με βήμα αργό και με τα όπλα υπό μάλης. Ζήτημα, βέβαια, συγχρονισμένου βηματισμού δεν ετίθετο πλέον, μιας και οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν. Πολλά στενά σοκάκια, κόσμος που έμπαινε για να φτάσει μέχρι τον Επιτάφιο, αρκετά σκαλοπάτια και η ίδια η αργοπορία των ιερέων σε διάφορα σημεία, όπου έψαλαν ύμνους, ήταν αναπόφευκτο να χαλαρώσουν το στρατιωτικό μας συγχρονισμό. Απλά ακολουθούσαμε την περιφορά, που κάποια στ